ตอนที่ 2 แรงมา...ร้ายกลับ!
1697 Words
“เดี๋ยวก่อนชิน”
“คิว ไม่ต้อง ปล่อยให้ชินจัดการไป” เสียงโปรดิวเซอร์ดังขัดขึ้นมา ให้ตายสิ คิดจะลองเชิงฉันใช่ไหม
ฉันหรี่ตามองชินอย่างไร้แววประหม่า คนอย่างฉันไม่เคยหวาดกลัวกับเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว!
“เจ้าชาย...” ฉันเอ่ยออกไปตามบท แล้วเพ่งเข้าไปในดวงตาสีเทาคู่นั้นด้วยสายตาใสซื่อแบบไร้เดียงสา (แหวะ ใครเป็นคนเขียนบทนี้เนี่ย)
หมอนั่นชะงักครู่หนึ่งก่อนจะปล่อยมือจากต้นแขนฉันแล้วถอยหลังไปหนึ่งก้าว แต่เขาก็ยังจ้องฉันแบบไม่ละสายตา จ้องแบบทิ่มแทง เหมือนอยากจะฉีกกระซากร่างฉันออกเป็นชิ้นๆ ทุกเสี้ยววินาที (แอบกลัว)
บ้าสิ นี่ฉันมัวใจลอยอะไรอยู่เนี่ย ฉันสลัดความคิดฟุ้งซ่านเกี่ยวกับหมอนั่นออกไปแล้วทุ่มอารมณ์ความรู้สึกทั้งหมดให้กับบทบาทที่กำลังเล่น
ฉันตอบโต้อารมณ์กับชินอย่างดุเดือดจนกระทั่งฉากสุดท้าย... แม่มดต้องสังหารเจ้าชายด้วยเวทมนต์ (ฉันต้องแสดงท่าร่ายมนต์ด้วย -_-;)
ฟึ่บ!!
O_O;;;;
ระหว่างที่ฉันกำลังวาดมือขึ้นเพื่อร่ายมนต์ใส่เจ้าชาย หมอนั่นก็เดินเข้ามากอดฉันจากด้านหลัง
ตะแต่ว่า... >_O///O_O///O_<
“แฟรงก์มานี่เลยนะ” ฉันกระตุกแขนแฟรงก์พร้อมกับแยกเขี้ยวใส่เขา
“เอ่อ... โทษทีนะ นายไปนั่งรอที่โซฟาก่อนแล้วกัน” แฟรงก์หันไปบอกชิน โอ๊ย! ไม่ต้องไปห่วงมันหรอกน่า อีกไม่นานฉันนี่แหละจะไล่มันออกไปเอง
"นี่นายพาหมอนั่นมาทำไม" พอถึงระเบียงฉันก็เปิดฉากทันที จ้องหน้าแฟรงก์อย่างโมโห
"ก็เขาบอกว่ามีเรื่องงานจะคุยกับเธอ"
"โกหก"
"จริงนะ เขาจะโกหกไปเพื่ออะไร"
"แต่หมอนั่นมันลวนลามฉันนะ"
"เขาบอกว่าเธอสะดุดส้นรองเท้าก็เลยช่วยประคอง"
"=_=;; แล้วนายก็เชื่อเหรอ?"
"นี่ เธอกังวลมากไปหรือเปล่า เขาเป็นถึงศิลปินดังไม่มาหาเศษหาเลยกับเธอหรอกน่า"
"จะบอกว่าฉันไม่มีค่าพอให้หมอนั่นมายุ่งด้วยอย่างงั้นเหรอ ได้! แล้วนายจะต้องเสียใจที่พาเขามา"
"มันไม่ใช่แบบนั้น"
ฉันไม่ฟังคำพูดของแฟรงก์แล้วก้าวฉับๆ มาที่โซฟาหน้าทีวี ชินกำลังนั่งดูทีวีอย่างสบายใจ
"มีเรื่องจะคุยกับฉันไม่ใช่เหรอ รีบๆ พูดแล้วก็กลับไปได้แล้ว"
"ใครสั่งใครสอนให้พูดกับแขกแบบนี้" ชินส่งสายตากวนๆ กลับมา ไม่ต้องมาทำเป็นสั่งสอนฉันเลยนะ ฉันจ้องตอบเขานัยน์ตาลุกวาว
"ถ้านายคิดจะกวนประสาทฉันล่ะก็กลับไปเลย!"
"เฮ้ ใจเย็นก่อนๆ อย่าเพิ่งวีนแตก ฉันยังไม่ได้คุยธุระ"
"..." ฉันจ้องหน้าชินนิ่ง ฟังสิ่งที่เขาจะบอก และเมื่อฟังเสร็จฉันก็ร้องออกมาอย่างอึ้งๆ
"ฉันผ่านการออดิชัน!"
แฟรงก์เดินกลับมาแล้วนั่งข้างๆ ฉันพร้อมกับมองด้วยแววตาแปลกใจไม่แพ้กัน
ชินเหลือบมองเราสองคนด้วยสายตาแปลกๆ แต่ฉันก็ไม่คิดอธิบายอะไรเกี่ยวกับแฟรงก์ทั้งนั้น อยากคิดอะไรก็ตามสบาย
"ใช่"
"-O- เป็นไปไม่ได้"
“นี่สัญญา บท และก็วันถ่าย” หมอนั่นโยนเอกสารลงบนโต๊ะ
“ฉันไม่เข้าใจ ก็ฉัน...” ฉันมึนไปหมด ก่อเรื่องขนาดนั้นยังได้งานเนี่ยมันแปลกๆ อยู่นะ
“ถ้าข้องใจก็โทรไปถามโปรดิวเซอร์เองแล้วกัน” หมอนั่นลุกขึ้น
“เดี๋ยวสิ”
“....” เขาชำเลืองมองหน้าฉัน
“แล้วทำไมนายไม่รีบบอกให้เร็วกว่านี้”
“^^ ตามมารยาทแล้วก็ต้องทักทายกันก่อนสิ”
“-O-”
บ้านป้าแกสิ ใครเขาทักทายกันแบบนั้น
- Writer
