Revenge of love เช็กบิลแค้นปิดบัญชีหัวใจยัยตัวร้าย

บทนำ ตื้ดดดดดดดดดดด ติ้ด! ณ ตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ แผ่นป้ายขนาดยักษ์โปรโมทวงดนตรี ที่ได้มาเล่นคอนเสิร์ตในวันเฟรชชีไนท์เมื่อสองเดือนก่อนยังไม่ถูกถอดออกไป ถ้าไม่ใช่เพราะสโมฯ งานยุ่งจนไม่มีเวลามาเก็บกวาดก็คงเป็นเพราะว่าแผ่นป้ายนี่ถูกใจสาวๆ จนไม่มีใครกล้าเอาออกไป เนื่องจากมีรูปของวงดนตรีร็อคที่กำลังโด่งดังอยู่ในขณะนี้... เล่นเบียดวงอื่นๆ จนเกือบจะตกป้ายอยู่แล้ว =_=; ตื้ดดดดดดดดดด ติ้ด! โซแบด!! คือวงดนตรีที่ฉันพูดถึง มีสมาชิกทั้งหมด 4 คน ไททัน... เฮเดส... โพไซดอน... และชิน หมอนั่นเป็นคนเดียวในวงที่มีชื่อปกติที่สุด นอกนั้นโอเวอร์มากจนฉันรู้สึกหมั่นไส้! แถมหน้าตาแต่ละคนนี่ไม่ธรรมดาเลย ได้ยินว่าสามคนแรกเคยเป็นเพื่อนเรียนด้วยกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมและเป็นที่นิยมของสาวๆ มาตั้งแต่สมัยนั้น บรรดาแฟนคลับรักและเทิดทูลพวกเขาถึงขั้นคลั่งไคล้และตั้งให้เป็นเจ้าชายภายใต้ชื่อกลุ่ม THE PRINCE (เว่อร์ไปไหมเนี่ย >_O< ไอ้บ้าไมค์จะโทรมาอะไรนักหนานะ พูดไม่รู้เรื่องหรือไง! ฉันตัดสินใจปิดเครื่องในที่สุด ก่อนจะก้าวเข้าสู่ใต้ถุนอาคารเรียนด้วยอารมณ์หงุดหงิด “เฮ้ยๆ ไปกินรังแตนที่ไหนมาคนสวย ^O^ วี๊ดดดดวี๊วววว” ฉึ่บ!! ฉันตวัดสายตาคมกริบไปยังกลุ่มผู้ชายที่สวมเสื้อช็อป พวกนั้นเงียบเสียงลงทันที ก่อนที่ใครคนหนึ่งในนั้นจะลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเป็นฝ่ายคุยกับฉันก่อน “อะไรกัน แค่ไอ้บูมแซวหน่อยทำเป็นโมโห มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ” แฟรงก์ผู้ชายที่มีแววตาคล้ายกับฉันมองมาอย่างสงสัย เขาเป็นเพื่อนที่ฉันสนิทที่สุดในคณะและยังเป็นเมดกันด้วย แต่อย่าเพิ่งคิดไปไกล เราทั้งคู่ไม่ได้มีอะไรพิเศษแบบคู่รักสักนิด “เหอะ! จะอะไรซะอีกล่ะนอกจาก...” ฉันหยุดพูดแล้วปรายตามองพวกผู้ชายที่ทำตาละห้อยแบบตั้งใจฟัง บ้าจริง! ทำไมแฟรงก์จะต้องมาอยู่กับไอ้พวกบ้านี่ในเวลานี้ด้วย “ทะเลาะกับไมค์?” แฟรงก์จ้องหน้าฉัน “เปล่า” ยิ่งกว่าทะเลาะอีก “งั้นแล้วอะไรล่ะ” ฉันจ้องหน้าแฟรงก์ เขาใส่ใจฉันแบบนี้ตลอด ไม่เคยปล่อยให้ปัญหาของฉันผ่านเลยไปโดยที่เขาไม่รับรู้สักครั้ง ฉันถอนหายใจแล้วก้าวเข้าไปกระซิบพูด ได้ยินกันแค่สองคน “ฉันเลิกกับเขาแล้ว” “O_O” “...” “เฮ้ยนี่หวายๆๆๆๆ” เสียงเรียกชื่อฉันดังขึ้นแบบรัวๆ ยัยกระปุกวิ่งหน้าตั้งมาแต่ไกล เดี๋ยวก็สะดุดส้นสูงล้มหรอก =^= ยัยนั่นเป็นดาวคณะศิลปศาสตร์ ชอบแต่งตัวแรงๆ แบบเน้นสีสันสดๆ เหลืออีกนิดเดียวก็จะกลายเป็นศาลพระภูมิเคลื่อนที่ได้แล้ว “ไงกระปุก” แฟรงก์ทักทายยัยกระปุกตามปกติ ผิดกับพวกบ้าที่นั่งอยู่บนโต๊ะที่เอาแต่มองเพื่อนฉันตาเยิ้มน้ำลายไหล “กระปุกค้าบบหวัดดีค้าบบบ ^.,^” “ดีจ้ะหนุ่มๆ ^_<” ยัยกระปุกกรีดยิ้มสุดฤทธิ์ ยัยนี่ชอบทำตัวอ่อยผู้ชายเล่นแบบนี้ตลอดแหละ ไม่ต้องตกใจ “วิ้วววววว~~~~” ไอ้พวกผู้ชายก็ได้ใจผิวปากแซวใหญ่ “นี่! ฉันได้ข่าวมาว่ายัยไอเฟลดรอปเรียน” “...” ไอเฟลเคยเป็นศัตรูคู่แข่งของฉัน แต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ที่ยัยกระปุกรีบคาบข่าวยัยนั่นมาบอกก็เพราะเมื่อก่อนพวกเราเคยมีเรื่องกัน แต่ว่าตอนนี้ทุกอย่างมันจบแล้ว... “นี่! เธอไม่ตื่นเต้นเลยเหรอ” กระปุกกะพริบตาปริบๆ “ไม่เลย” ฉันว่า...บางทีเรื่องที่ฉันระแคะระคายมาอาจจริงก็ได้ “นี่แฟรงก์” กระปุกหันไปเรียกแฟรงก์ “ว่า?” “เกิดอะไรขึ้นกับมัน” “เอ่อ...คืออย่างนี้นะ ซุบซิบๆ” แฟรงก์ลากคอยัยกระปุกไปกระซิบ “O_O หา! ไอ้หวายเลิกกับไมค์!” ยัยนั่นร้องเสียงลั่นอาคาร “OoO” สีหน้าของพวกผู้ชายในคณะ “กระปุก!” ฉันจ้องหน้ายัยกระปุกอย่างโมโห ทำไมๆๆๆๆ ต้องทำให้ฉันปวดหัวอยู่เรื่อย!