อวบอยู่ไหนจ๊ะ

ตอนที่ 2 พี่คิงไม่อ่อนโยน (2)

“ระวังมึงจะเป็นคนที่ซวยเองนะไอ้เล็ก”

ศุภณัฐเอ่ยขึ้น นั่นทำให้ทั้งวงหัวเราะกันครื้นเครง แต่คนโดนแช่งกลับหน้าบูด

“ไอ้ห่า ไม่มีทางเว้ย ไม่ได้เห็นขาอ่อนกูหรอก”

วรฤทธิ์ฮึดฮัดตอบโต้ แล้วจึงเปลี่ยนเรื่องหันมาเอ่ยกับอาทิตยาที่กำลังนั่งกินข้าวเงียบๆ

“ผัดปลาดุกกรอบอร่อยอะ อวบจะห่อข้าวมากินแบบนี้ทุกวันเลยเหรอ”

“ใช่ๆ มันสะดวกดีนะ”

“ขยันว่ะ ตื่นมาทำกับข้าวทุกวันเลยดิ”

“ไม่หรอก ปกติแม่ทำไปขาย อุ๊บได้ช่วยนิดหน่อยเอง”

“วันหลังฝากซื้อจากแม่มาให้หน่อยสิ อยากกินผัดปลาดุกแบบวันนี้อีก หรือแกงอย่างอื่นก็ได้” วิบูลย์เอ่ยบ้าง

“เดี๋ยวไว้อุ๊บห่อมาให้ชิมนะ นี่ๆ กินกันได้เลย กินเยอะๆ”

อาทิตยาเชื้อเชิญหนุ่มๆ ทั้งห้าอย่างคนมีน้ำใจ โชคดีที่กล่องข้าวของเธอไม่โดนไมร่าโยนทิ้งถังขยะ เพราะวันนี้มากินข้าวเที่ยงด้วยกันกับห้าหนุ่ม วรฤทธิ์ที่เป็นแกนนำเห็นกับข้าวของเธอก็รู้สึกอยากกินด้วย

อาทิตยาเลยเอากล่องข้าววางตรงกลางให้เพื่อนๆ ตักกินด้วยกัน แล้วระหว่างที่พวกผู้ชายไปซื้ออาหารอื่นๆ เธอก็วานศุภณัฐให้ขอจานเปล่าแม่ค้ามาให้ด้วย

อาทิตยาแบ่งข้าวสวยจากในกล่องข้าวใส่ในจานครึ่งหนึ่ง ก่อนจะใช้ช้อนกลางตักกับข้าวของตัวเองที่เอามา ซึ่งประกอบด้วยผัดปลาดุกกรอบและไข่พะโล้ แบ่งลงในจานของตัวเองและกินอย่างเอร็ดอร่อย กับข้าวแม่อร่อยที่สุด โชคดีที่เธอห่อมาเยอะ พวกเขาเลยได้ชิมกันถ้วนหน้า

ขุนพลไม่ได้พูดอะไร แต่เขาก็ตักผัดปลาดุกกรอบกินสีหน้าท่าทางพอใจ แม้จะไม่ได้ชื่นชมออกนอกหน้าเหมือนอย่างวรฤทธิ์หรือวิบูลย์ก็ตาม ส่วนศักดิ์ชัยนั้นก็กินเอาๆ โดยไม่พูดอะไร ฝ่ายศุภณัฐก็ตักกินบ้าง แต่กินน้อยกว่าเพื่อนๆ

“ไอ้เล็ก มึงไม่ดึงอวบเข้ากลุ่มวะ”

ศุภณัฐพูดขึ้น เมื่อนึกได้ว่าพวกเขาทั้งห้าคนมีกรุ๊ปไลน์ที่เอาไว้คุยกันทั้งเรื่องงาน เรื่องส่วนตัว และเรื่องเรียน แล้วก็นึกได้ว่าควรจะดึงอาทิตยาเข้ากลุ่มด้วย เวลาต้องติดต่อประสานงานกันเรื่องเรียนจะได้สะดวก

“เออๆ ลืมเลย มึงก็ดึงเลยสิวะไอ้เอส จะรอกูทำไม”

“ก็กูไม่มีไลน์ไอ้อวบไง”

“กูก็ไม่มี”

“เอ่อ คือ อะไรกันเหรอ” อาทิตยาอ้อมแอ้มเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสองหนุ่มเถียงกันไปมา

“มีไลน์เปล่า เข้ากลุ่มดิ เวลามีอะไรได้คุยกัน”

ศุภณัฐเอ่ยบอก พร้อมกับที่อีกสามหนุ่มก็พยักพเยิดตามไปด้วย ส่วนขุนพลนั้นยังคงนิ่งสงบเสมอต้นเสมอปลาย

“อ๋อ มีนะ แต่ว่าไม่ค่อยได้ใช้”

อาทิตยาอยากจะบอกเหลือเกินว่า โทรศัพท์ของเธอนั้นแม้จะเป็นสมาร์ตโฟน แต่ก็ตกรุ่นคนละชั้นกับพวกเขาที่เป็นไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดซึ่งบางเฉียบสีสันสวยงามและสวมเคสแปลกตา

แต่เมื่อคิดได้ว่าตัวตนของเธอเป็นแบบนี้ และทั้งหมดก็เป็นเพื่อนของเธอ ความรู้สึกอายตรงนั้นจึงเจือจางลงไป

“เอาไลน์มาดิ สแกนคิวอาร์โค้ดก็ได้”

ศักดิ์ชัยพูดขึ้นพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา แล้วเปิดเข้าไปในส่วนที่เป็นสแกนคิวอาร์โค้ด เพื่อเพิ่มเพื่อนแล้วดึงอาทิตยาเข้ากลุ่ม

สาวอวบลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อไม่มีใครวิพากษ์วิจารณ์เรื่องโทรศัพท์ตกรุ่นที่แทบจะไม่มีใครใช้แล้วของเธอ ครั้นเมื่อจัดการเรื่องไลน์กลุ่มเรียบร้อยแล้วทั้งหมดก็กินข้าวกันต่อ

ด้วยความที่เป็นคนช่างสังเกต ขุนพลเห็นว่าอาทิตยากินข้าวได้ช้ากว่าพวกเขาซึ่งเป็นผู้ชาย และกับข้าวที่เธอห่อมานั้นก็ถูกเพื่อนๆ แย่งกินซะส่วนใหญ่ เขาที่วันนี้เลือกกินข้าวกับต้มเลือดหมูตำลึง จึงตักหมูเด้งในต้มเลือดหมูของตัวเองใส่ในจานให้เธอบ้าง พร้อมกับตักผักตำลึงให้อีกคำใหญ่ เพราะจำได้ว่าเธอไม่ค่อยชอบกินหมู

“กินก่อน ค่อยคุย” เขาว่าเสียงดุ

อาทิตยาอ้อมแอ้มขอบคุณเขาเบาๆ เธอไม่ชอบกินหมูก็จริง แต่ถ้าทำเป็นหมูเด้งหรือหมูกรอบหรือกากหมูกินได้ และยิ่งเป็นหมูเด้งที่เขาตักให้ด้วยแล้ว น่าจะอร่อยพอๆ กับหมูเด้งที่แม่ชอบเอามาทำกับข้าว

“อิ่มมั้ยนั่นน่ะ พวกมึงก็แย่งเค้ากินหมด” หันไปตำหนิเพื่อนอีกสี่คนที่เอร็ดอร่อยจนเพลิน

“อร่อยอะ วันนี้ร้านป้ากับข้าวไม่โอเลยพี่”

วรฤทธิ์บ่นกระปอดกระแปด

“พอแล้วไอ้ม่อน ให้อวบกิน พวกมึงไม่อิ่มก็ไปซื้ออย่างอื่นไป”

ขุนพลยกกล่องข้าวที่ศักดิ์ชัยทำท่าจะตักไข่พะโล้ที่เหลือเพียงครึ่งลูกออกมาวางตรงหน้าอาทิตยา

“ไม่เป็นไรค่ะ กินกันได้เลย อุ๊บอิ่มแล้ว”

เธอไม่ได้มีปัญหาเรื่องกินเลย มิตรภาพที่ได้รับทำให้เธออิ่มอกอิ่มใจมากกว่า

“ไม่ต้องพูด กินเข้าไปให้หมดเดี๋ยวนี้”

เมื่อขุนพลทำเสียงเข้มกว่าเดิม เธอก็เลยไม่กล้าเถียงเขาอีก ได้แต่ช้อนสายตากลมโตขึ้นมองเขาตาแป๋ว แล้วก็รีบตักอาหารที่เหลือในกล่องกิน เมื่อเขาส่งสายตาดุๆ เป็นเชิงบังคับ...

สัปดาห์ต่อมา

วันนี้อาทิตยาหอบข้าวของค่อนข้างพะรุงพะรัง แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกลำบากลำบนอะไรสักนิดเดียว คิดถึงเหตุการณ์เมื่อวานตอนที่ได้คุยกับแม่ แล้วก็ได้แต่ยิ้มกริ่ม

“แม่ขา”

“ว่าไงลูก”

“พรุ่งนี้อุ๊บขอห่อข้าวไปกินที่มหาลัยนะคะ”

“ก็ห่อไปสิจ๊ะ ทุกวันก็ห่ออยู่แล้วนี่นา ทำไมเพิ่งจะมาขอแม่วันนี้”

“คือ...อุ๊บอยากห่อไปฝากเพื่อนด้วยน่ะค่ะ เพื่อนบอกว่ากับข้าวแม่อร่อยมากเลย ที่จริงเขาจะขอซื้อ แต่อุ๊บไม่อยากเอาเงินเขา อยากเอาไปให้เขาชิมกันก่อนค่ะ”