3
1296 Words
‘ตัวโตยังกับเสาไฟฟ้า มาร้องว่ากลัวเข็ม’
“ผมไม่ชอบเข็ม” เขาทวนคำซ้ำอีกครั้ง บัวบุษยาเลยหยิบเข็มขึ้นมาให้เขาดูต่อหน้า
จาคอปเบือนหน้าหนี พร้อมกับมือหนาที่วางลงบนสะโพกของเธอก็เกร็งแน่นขึ้น “หมอเอาเข็มออกไปห่างๆ ระยะสายตาของผมได้ไหม”
“ตกลงคุณกลัวเข็มจริงๆ หรือคะ”
“ผมไม่ชอบ ไม่ใช่กลัว”
ยิ่งบัวบุษยายื่นเข็มมาตรงหน้าก็ยิ่งทำให้จาคอปตัวเกร็งขึ้น “ฉันไม่อยากเชื่อว่าคุณจะกลัวเข็ม แล้วทำไมตอนแรกไม่บอกฉันคะ”
“ผมแค่รู้สึกไม่ชอบมัน”
เขายืนยันเสียงเข้ม คนอย่างเขาเคยกลัวอะไรด้วยเหรอ ในโลกนี้มีอะไรที่ทำให้คนอย่างจาคอป ออสตินกลัว ไม่มีหรอก แค่ไม่ชอบเท่านั้น
“ถ้าคุณไม่หยิบมันขึ้นมาให้ผมเห็นต่อหน้าผมก็ไม่กลัว ถ้าคุณหมอจะรีบฝังเข็มก็รีบทำเข้าเถอะ อย่าพูดมาก”
บัวบุษยากลอกตาไปมา ไม่อยากเชื่อเลยว่าคนตัวโตแบบเขาจะกลัวแค่เข็มเล่มเล็กๆ แต่ก็ดี ถ้าลองพูดมากอีก จะเอาเข็มมาขู่ให้หยุดพูด คุณหมอคนสวยถอนใจเฮือก เธอมองมือหนาของเขาที่ยังอยู่วางบนสะโพกด้วยสายตาไม่ชอบใจ
“คุณจะจับสะโพกของฉันทำไม มันไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด”
“ทำไมจะช่วยไม่ได้ล่ะครับ อย่างน้อยถ้าผมตกใจ ผมก็จะได้บีบลงไป หมอจะได้รู้ว่าผมรู้สึกยังไงอยู่”
‘ไอ้คนโรคจิต’
“บ้าไปแล้ว ถ้ากลัวแบบนี้ก็ไม่ต้องรักษากันแล้ว หมอไม่อนุญาตให้คุณจับสะโพกไว้แบบนี้ มันเข้าข่ายอนาจาร คุกคามค่ะ”
“แต่ผมอยากรักษา”
“ถ้าอยากรักษา คุณก็ต้องข่มความกลัวไว้ให้ได้ ไม่ใช่การจับสะโพกหมอแบบนี้อีก เข็มเล่มเล็กๆ คุณจะกลัวทำไมคะ ถ้าหากคุณบอกว่าคุณเคยจับปืนมาก่อน”
จาคอประบายลมหายใจหนักๆ ออกมา เขาไม่ชอบปลายแหลมของเข็ม เพราะมันเคยเกือบทิ่มดวงตาของเขามาก่อน ตอนที่ถูกคู่อริจับตัวไป พวกมันจะทำลายดวงตาของเขา ตั้งแต่นั้น ชายหนุ่มเลยไม่ชอบปลายแหลมของเข็ม
บัวบุษยาเพ่งมองคนไข้ตรงหน้า เขาไม่ได้แกล้งหลอกจับสะโพกเธอ เพราะใบหน้าที่ดูเครียดขึงบอกว่าตัวเขาเองกำลังพยายามอย่างหนักที่จะรับการรักษาด้วยการฝังเข็มต่อ
“คุณพร้อมไหมคะ”
“ไม่พร้อมก็ต้องพร้อม แค่เข็มเล่มเล็กนิดเดียว ไม่อย่างนั้น คุณหมอคงดูถูกผมเอาได้ว่าใจเสาะ” จาคอปตอบเสียงหนักแน่น แล้วพยักหน้าให้หมอทำการรักษาต่อ
“งั้นหมอเริ่มการรักษาต่อนะคะ” บัวบุษยามองคนไข้อีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีท่าทางเกร็งๆ อีกจึงเริ่มทำการรักษาต่อไปกระทั่งจบ
เมื่อเสร็จสิ้นการรักษา คุณหมอสาวก็ระบายลมหายใจออกมา เพราะภาระหน้าที่ที่แสนเครียดเกร็งนี้ได้เสร็จสิ้นลงเสียที
ความจริงการรักษาคนไข้ไม่ใช่เรื่องยาก หากแต่สิ่งที่ยากคือแววตากรุ้มกริ่มที่คอยส่งมาให้อยู่ตลอด จนเธออยากจะเลิกรักษาแล้วเดินหนีจากห้องดื้อๆ
“เสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ เดี๋ยวออกไปรอด้านนอกเพื่อรอรับยาได้เลยนะคะ”
บัวบุษยาทำท่าจะผละออกไป หากแต่ร่างถูกรั้งไว้ด้วยมือหนา จนเซถลาเข้าไปอยู่อ้อมกอดเปลือยเปล่าของชายหนุ่ม หญิงสาวเบิกตาโพลง เนื้อตึงแน่นของเขาเสียดสีกับตัวของเธอจนรู้สึกร้อนผ่าวราวกับถูกไฟช็อร์ต
“ปล่อยนะ ไอ้คนลามก!” บัวบุษยาไม่พูดเปล่าแต่ดิ้นรนจนหลุดจากมือหนา ฝ่ามือบางฟาดลงไปบนซีกแก้มของคนที่นั่งมองมาอย่างจัง
เผียะ
“หมอตบผมทำไม”
“ยังจะถามอีก คุณจะลวนลามฉัน”
“ผมลวนลามตรงไหน ผมจะบอกว่าหมอลืมเก็บเข็มไปอีกชุดหนึ่ง นั่นไงวางอยู่ตรงนั้น” เขาชี้มือไปทำให้บัวบุษยาหันไปมองตามแล้วต้องหน้าเสีย
“แต่ถึงยังไงก็ไม่ควรกอดฉันแบบนั้น ถ้าจะบอกก็บอกดีๆ ไม่ใช่ถือโอกาส”
จาคอปไหวไหล่อย่างไม่แคร์ เพราะเขาอยากแกล้งคุณหมอคนสวยนิดๆ หน่อยๆ อยากรู้ว่าร่างเล็กนั่นจะนุ่มนิ่มปานใด และตอนนี้ได้สัมผัสแล้วว่าคุณหมอคนสวยนั้นน่ากอดน่าฟัดไปทั้งตัว
“ผมขอโทษอีกครั้งก็ได้”
“เก็บคำขอโทษของคุณไว้เถอะค่ะ แล้วนอนพักก่อน พอครบกำหนดเวลา พยาบาบาลจะมาเอาเข็มออก จากนั้นออกไปรอรับยาด้านนอกได้แล้ว พยาบาลจะเรียกรถเข็นขึ้นมาพาคุณไปนั่งรอตรงจุดรับยาเอง”
บัวบุษยานึกอะไรขึ้นมาได้ เมื่อมองหน้ามาเฟียวายร้าย ยอมรับอยู่ในใจ ว่าเขาดูหล่อเหลาเร้าใจ แต่มือไวมาก คุณหมอสาวก้มมองเข็มอีกชุดในมือแล้วยิ้มเล็กน้อย ปกติเธอไม่เคยทำพฤติกรรมแบบนี้ ไม่เคยมาตรร้ายต่อคนไข้ที่มารักษาแต่วันนี้ขอทีเถอะ
“นอนตะแคงลงค่ะ ต้องขอบคุณมากที่คุณเรียกหมอเอาไว้ นอกจากหมอจะลืมเข็ม หมอลืมฝังเข็มให้คุณอีกชุดใหญ่”
คนตัวโตเริ่มหน้าเสีย “ที่แขน หลัง ไหล่ คอ ของผมก็หลายเข็มแล้ว” แต่เขาก็ยอมนอนลง
คุณหมอเฉพาะทางผู้เชี่ยวชาญในการฝังเข็ม รู้ดีว่า จุดไหนอันตราย หรือไม่อันตราย เธอดูจากประวัติเขามีอาการนอนหลับไม่ลึก ตื่นง่ายกลางดึก แม้โรคนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการมารักษา แต่เธอจะช่วยละกัน
บัวบุษยาเลือกฝังเข็มลงไปอีกหลายจุด ได้ยินเสียงผู้ชายตัวใหญ่ร้องซี๊ดเบาๆ เข็มในมืออีกสามเล่มสุดท้ายปักลงที่จุด เน่ยกวน ไท่ซี ที่จุดเจว๋อินซู เสร็จแล้วยิ้มพราย
“เสร็จแล้วค่ะ เข็มชุดนี้หมอแถมให้ คืนนี้คุณจะได้นอนหลับสบาย หลับลึก ไม่ต้องตื่นกลางดึก”
คนถูกแถมเข็มชุดใหญ่กัดฟันกรอด ยัยหมอตัวแสบ รู้ว่าเขาไม่ชอบเข็มเลยจงใจแกล้ง แต่เข็มแค่นี้ทำอะไรเขาไม่ได้หรอก
“ผมหวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับ คุณหมอคนสวย มีน้ำใจ ฝังเข็มให้ผมตั้งหลายจุด
‘เจอครั้งเดียวก็แย่แล้ว’
บัวบุษยายืนข่มอารมณ์ ท่องไว้ว่าเขาคือคนป่วย
“ถ้าเจอกันรอบหน้าผมจะฝังคืนให้หมอบ้าง” เขารู้ว่าถูกแกล้ง เดี๋ยวจะเอาให้หน้าแดงจนร้องไม่ออก
“ฝัง”บัวบุษยาทวนคำ “คุณจะฝังอะไรให้หมอคะ”
“ฝังรักของผมลงบนหัวใจหมอไงครับ”
บัวบุษยาทำหน้าปูเลี่ยน
‘นึกถึงจรรยาบรรณแพทย์ไว้ เขาคือคนป่วย อย่าโกรธคนป่วย อย่าคิดอยากฆ่าคนป่วย’
จากนั้นรีบเดินให้พ้ห้องตรวจเพราะเริ่มรู้สึกปวดประสาต จากนั้นไปสั่งพยาบาลว่าอีกครึ่งชั่วโมงให้เก็บเข็มออกจากร่างกายคนไข้
ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง ฟากบัวบุษยาก็ผ่อนลมหายใจที่เขากับทีมบอดีการ์ดถูกเจ้าหน้าที่พาไปรับยาแล้ว เธอพยายามไม่นึกถึงสัมผัสเร่าร้อนที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ แค่เพียงแวบเดียวที่ร่างกายได้สัมผัสกับเขา มันก็ทำให้เธอสมองขาวโพลนไปชั่วขณะ คุณหมอคนสวยพยายามสะบัดศีรษะขับไล่ความคิดฟุ้งซ่านต่างๆ ที่มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนออกไปเพื่อจะได้รอรับคนป่วยรายต่อไป
- Writer
