ผัวเด็กคือท่านประธานร้าย

ตอนที่ 4 เด็กกว่าแล้วไงเป็นผัวพี่ได้แล้วกัน

"อื๊อ"

"ปล่อยฉันเลยนะ ไอ้บ้า นายมานอนกอดฉันทำไม"

"อื๊อ...อย่าเสียงดังสิ รบกวนเวลาหลับเวลานอน"

น้ำเสียงงัวเงียในขณะที่ลำแขนหนาโอบกอดร่างบางไว้แนบแน่น แถมยังซุกหน้าลงที่หน้าอกอวบใหญ่อีกต่างหาก

"ออกไปเลยนะ ปล่อยฉันได้แล้ว หายใจไม่ออก นายมันคนฉวยโอกาส ปล่อยสิ"

"ชู่ว...อย่าดิ้นสิ ผมฉวยโอกาสตรงไหน พี่ต่างหากมานอนให้ผมกอดเอง นี่มันบ้านของผม"

"นายลืมตาเดี๋ยวนี้เลยนะนายเสือ แล้วก็ปล่อยฉันได้แล้ว"

(ฟอดดด)

"อ๊าย...ไอ้บ้า โรคจิต มาหอมแก้มฉันทำไม นายนี่มันทะลึ่งปีนเกลียวที่สุดเลย"

"ก็ตัวพี่หอมไง"

"ออกไปเลย"

(พรึ่บ)

"โอ๊ย...ผลักผมทำไมเล่า เห็นไหมเกือบตกเตียงเลย"

(เมี้ยว)

เจ้าแมวตัวอ้วนนั่งอยู่ที่พื้นหน้าประตูห้องพร้อมกับส่งเสียงร้องหนึ่งครั้ง เมื่อเห็นคนทั้งคู่กำลังเถียงกัน

"ใครบอกให้นายมากอดฉัน นายนี่นิสัยไม่ดีเลย"

"โถ่ ก็แค่กอด ก็พี่เล่นถีบหมอนข้างของผมออกจากเตียง ผมไม่มีหมอนข้างให้กอด ผมก็ต้องกอดพี่สิคร้าบ"

"แสดงว่านายเที่ยวไปกอดผู้หญิงไม่เลือกหน้าเลยสินะ นี่ขนาดเพิ่งเจอกับฉันวันแรก นายยังทำขนาดนี้"

"ก็ถ้ามีสาวๆสวยๆมานอนให้กอด ผมก็ต้องกอดสิ พี่ก็เหมือนกัน คงจะไปนอนห้องผู้ชายง่ายๆแบบนี้สินะ"

"นายอย่ามากล่าวหาฉันนะ ฉันไม่เคยไปนอนให้ใครกอดทั้งนั้น มีแต่นายนี่แหละ กล้าดียังไงถึงมากอดฉัน"

"หึ อมพระมาพูดก็ไม่เชื่อ"

"อะไร"

"ก็ไม่เชื่อว่าไม่เคยไปให้ใครกอดไง"

"ไม่เชื่อก็เรื่องของนายสิ ฉันคงต้องไปอาบน้ำมนต์ล้างซวยแล้วล่ะ"

"อาบเพื่อ"

"ก็อาบเพื่อล้างเสนียดจัญไรจากตัวนายไง นอนกอดฉันทั้งคืนขยะแขยงจะตายอยู่แล้ว"

"โห ทีตัวพี่มากอดผมก่อน ผมยังไม่ว่าเลย นอนละเมอบ่นหนาวๆ หึ ผมนี่มันทำดีไม่ขึ้นจริงๆ อุตสาห์ให้พี่นอนที่ห้อง มากล่าวหาว่าผมเป็นตัวจัญไรอีก ปากดีแบบนี้จับปล้ำดีไหมห๊ะ"

"อ๊าย! ปล่อยนะ นายจะมากอดฉันอีกทำไม ไอ้คนชอบฉวยโอกาส ปล่อยเลยนะ"

"ขอโทษก่อนสิ"

"ขอโทษเรื่องอะไร"

"ก็เรื่องที่พี่ว่าผมเป็นตัวจัญไรไงล่ะ ถ้าไม่ขอโทษผมจะจับพี่ทำเมียให้ดู"

"นายอย่าทำอะไรบ้าๆนะ นายยังเด็กอยู่ จะมาคิดเรื่องบ้าๆแบบนี้ไม่ได้"

"เด็กแล้วไง เป็นผัวพี่ได้แล้วกัน ลองดูไหมครับ"

"อ๊ะ...อย่านะ ฉันยอมแล้ว"

ร่างเล็กถูกดันตัวให้ล้มลงนอน ก่อนที่ร่างหนาจะขึ้นคร่อมทาบทับไว้

"ขอโทษผมก่อนสิ"

"ฉันขอโทษ"

(ฟอดดดด)

"อ๊ะ มาหอมแก้มฉันทำไมอีก"

หญิงสาวลุกขึ้นนั่งทันทีพร้อมกับใช้ฝ่ามือบางถูที่แก้มด้านขวา หลังจากที่โดนคนตรงหน้ากดปลายจมูกแนบลงที่แก้มนวล

"เราไปกันเถอะแมงมุม"

(เมี้ยว)

"อย่ามาเหยียบบ้านหลังนี้อีกนะ เจ้าของบ้านโรคจิต"

ร่างบางก้าวขาลงจากเตียง สองมือเล็กโอบอุ้มเจ้าแมว เตรียมตัวจะเดินออกไป

"เดี๋ยว อย่าเพิ่งไป"

"อะไรอีกล่ะ"

"ใส่เสื้อของผมทับไว้ คนอื่นจะได้ไม่เห็นนมใหญ่ๆของพี่"

"ปากเสีย"

(พรึ่บ)

เสื้อยืดแขนยาวสีดำถูกโยนไปพาดที่หัวไหล่เล็ก

"ใส่เลย อย่าด่าผมให้มาก"

หญิงสาวปล่อยแมวลงที่พื้น ก่อนจะนำเสื้อยืดแขนยาวสีดำมาสวมทับเสื้อตัวบางด้านใน และก็ไม่ลืมที่จะปรายตามองใบหน้าหล่อเหลาก่อนจะอุ้มแมวตัวอ้วนเดินออกไป

"หึ...มึงเป็นบ้าอะไรวะไอ้เสือ ไปกอดไปหอมพี่เขาได้ยังไงวะเนี่ย"

ฝ่ามือหนาลูบหน้าตัวเองขึ้นลงพร้อมกับอมยิ้มคนเดียว

"เด็กบ้า กล้าดียังไงมากอดมาหอมฉัน ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยให้ผู้ชายคนไหนมาเข้าใกล้ขนาดนี้เลย"

หญิงสาวบ่นพึมพำพร้อมกับทำหน้ามุ่ยในขณะที่กำลังอาบน้ำ

หลายวันผ่านไปเจ้าแมวตัวอ้วนไม่ได้วิ่งออกมาเพ่นพ่านในหมู่บ้าน เนื่องจากพราวนภาต้องไปช่วยงานป้าของเธอ ที่โรงงานผลิตน้ำส้มต่างอำเภอ และก็ไม่ลืมที่จะพาเจ้าแมวสุดที่รักติดรถไปด้วย

"เจ้าแมงมุมหายไปไหนวะ ไม่เห็นมาหลายวันแล้ว"

สารัชออกไปยืนที่หน้าบ้าน พยายามมองไปที่บ้านของพราวนภา แต่ก็ไม่เห็นทั้งคนทั้งแมว

"หึ อย่าเผลอเข้ามาในบ้านอีกก็แล้วกัน ติดกับดักไอ้เสือแน่ พี่ฟ้าคนสวย ต้องมีสักวันล่ะ หึหึ ไปเรียนดีกว่าโว้ย"

--------------------------------

นายเสือกำลังคิดแผนการอะไรกันนะ

ฝากติดตามตอนต่อไป สนุกแน่นอนค่ะ