บทที่ ๒ อยากหย่ากับฉันมากไหม(๔)
1167 Words
“ปล่อยนะ!”
“จะไปไหนล่ะ” เขาเลิกคิ้วขึ้นถาม “ไหนๆ ก็มาถึงที่นี่แล้ว ฉันว่าเราน่าจะใช้เวลาร่วมกันสักหน่อย จริงไหม?”
พิมาลามองเชษฐ์ด้วยความตื่นกลัว “นับตั้งแต่แต่งงานกันมาคุณไม่เคยอยากอยู่ร่วมกับเพียง ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากได้ยินเสียงของเพียงเลยด้วยซ้ำ ดังนั้นเพียงคิดว่าเราควรจะอยู่ห่างกันให้มากที่สุด”
“อยู่ห่างหรือ” เชษฐ์ยกยิ้มมุมปาก รอยยิ้มของเขาเต็มไปด้วยความเลวร้าย “ทำไมเพิ่งมาคิดได้ตอนนี้ล่ะ เธอน่าจะรู้ตัวว่าไม่ควรอยู่ใกล้ฉัน ไม่ควรเข้ามาในชีวิตของฉันตั้งแต่ก่อนแต่งงานแล้วไม่ใช่หรือ”
“คุณเชษฐ์ปล่อยนะ เพียงเจ็บ” พิมาลาโอดครวญ เพราะตอนนี้เขาบีบข้อมือจนมันแทบจะหักอยู่แล้ว
“คุณเชษฐ์”
“อยู่นิ่งๆ อย่าดื้อสิ” เขากระซิบสั่ง “เธอน่าจะอยู่ที่นี่กับฉันนะ เพราะฉันมีข้อเสนอดีๆ มาให้ คิดว่าเธอคงสนใจไม่น้อย”
ตอนนี้พิมาลาหวาดกลัวเกินกว่าจะให้ความสนใจเรื่องอื่นๆ จึงได้แต่พยายามบิดข้อมือออกจากพันธนาการที่รัดแน่น
“ปล่อยนะ เพียงเจ็บ”
ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ พลางว่า “บางทีถ้าเธอยอมตกลง ฉันอาจเซ็นใบหย่าให้ก็ได้ จะไม่ลองคิดดูสักหน่อยหรือ”
“หมายความว่ายังไง”
“ฉันจะปล่อยเธอ ดังนั้นเรามานั่งคุยกันดีๆ อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ดีไหม?”
เธอมองเขาแล้วกัดปากสั่งบ้าง “ถ้าอย่างนั้นคุณเชษฐ์ก็ปล่อยเพียงก่อนสิคะ เพียงเจ็บ”
ชายหนุ่มละมือจากข้อมือเล็กของเธอคล้ายรังเกียจ “คิดว่าฉันอยากแตะต้องเธอนักหรือไง”
พิมาลาเม้มปากแน่น ไม่พูดอะไรอีก ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากพูด ก็แค่ไม่อยากหาเรื่องใส่ตัวเท่านั้น
พอชายหนุ่มถอยกลับไปนั่งบนโซฟา หญิงสาวก็ประคองร่างอ่อนแรงทิ้งลงฝั่งตรงกันข้าม มือสองข้างบีบกันจนชื้นเหงื่อไปหมด กระทั่งทนต่อสายตาน่าประหวั่นพรั่นพรึงของเขาไม่ไหวถึงได้พึมพำถามออกมา
“คุณเชษฐ์จะให้เพียงทำยังไงถึงจะยอมหย่า”
เชษฐ์นั่งไขว่ห้างมองเธอคล้ายกับกำลังต่อรองสินค้าบางอย่าง นัยน์ตาคมเข้มกวาดมองร่างเล็กบางของพิมาลาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า นี่เป็นครั้งแรกที่เขามองเธออย่างเต็มตา
“ฉันจะเซ็นใบหย่าให้”
“จริงหรือคะ”
มุมปากของชายหนุ่มโค้งขึ้น ขณะขยับมือข้างหนึ่งลูบไล้ปลายคางไร้หนวดเคราไปมา ดวงตาคมเข้มที่สบมองกับดวงตาดำขลับในตอนนี้เต็มไปด้วยการเหยียดหยาม คล้ายกับมองของใช้ไร้ค่าชิ้นหนึ่งที่ไม่มีความสลักสำคัญใดๆ เลย
“ฉันหย่ากับเธอก็ได้ แต่หลังจากที่เธอทำหน้าที่เมียตามกฎหมายให้ครบถ้วนเสียก่อน”
“ทำหน้าที่เมียให้ครบถ้วนหรือคะ” แผ่นหลังของ พิมาลาเริ่มชื้นไปด้วยเม็ดเหงื่อ ดูเหมือนนี่จะเป็นครั้งแรกในรอบสองปีที่เขาพูดให้เธออยากหยุดหายใจ
เขายิ้มน้อยๆ แต่มันกลับเป็นรอยยิ้มที่ทำเอาหญิงสาวอยากกลั้นใจตาย “คนเป็นผัวเมียกัน คนที่เขาจะหย่ากันได้ มันก็ต้องผ่านวันคืนที่ทำบางสิ่งบางอย่างร่วมกันไม่ใช่หรือ ในเมื่อเราก็ผ่านการแต่งงานแล้ว เราควรจะทำขึ้นตอนของการเป็นผัวเมียให้ครบถ้วนสิ”
พิมาลาสูดหายใจ กัดปากจนบวมช้ำ ขณะกลั้นใจถามเขา
“คุณเชษฐ์อยากนอนกับเพียงหรือคะ”
เชษฐ์หัวเราะ หัวเราะราวกับคนบ้า “อย่าสำคัญตัวเองผิดสิ เธอไม่ได้วิเศษวิโสเลยสักนิด ที่ฉันอยากทำก็แค่เอาสิ่งที่ฉันสมควรได้คืนมาเท่านั้น คิดซะว่าเป็นการเชยชมสินค้าก็แล้วกัน ถ้าลองแล้วไร้รสชาติฉันจะหย่าให้”
พิมาลากลืนความเจ็บช้ำลงคอ “หลังจากนอนด้วยกัน คุณเชษฐ์จะเซ็นใบหย่าให้เพียงจริงๆ ใช่ไหม”
“แน่นอน”
เธอหลับตาลงเพื่อซุกซ่อนทุกๆ ความรู้สึกเอาไว้ ตอนนี้คิดได้แค่เพียงว่าทำให้มันจบๆ ไปเถอะ ทำแค่ครั้งเดียวแล้วหลังจากนั้นชีวิตก็จะกลับมาเป็นของเธอ...เธอกับเขาไม่ต้องเกี่ยวข้องกันอีก เป็นแบบนี้ดีแล้วไม่ใช่หรือ
เธอเป็นเมีย เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขา ก็สมควรทำหน้าที่เมียบำบัดความใคร่ของสามี ไม่ใช่หรือ
ถ้าเขาอยากทำ...ก็ได้ หลับหูหลับตาทนแค่ไม่ถึงชั่วโมงทุกอย่างก็คงจบลง
หญิงสาวคว้าโทรศัพท์แล้วเปิดบันทึกเสียงไว้ “คุณเชษฐ์ช่วยพูดอีกครั้งได้ไหม หลังจากที่เพียงนอนกับคุณเชษฐ์แล้ว คุณเชษฐ์จะเซ็นใบหย่าให้ ตลอดทั้งชีวิตต่อจากนี้ เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก”
ชายหนุ่มรับโทรศัพท์แล้วพูดสั้นๆ “ตกลง ทุกอย่างจะเป็นอย่างที่เธอพูด” จบคำก็โยนโทรศัพท์ทิ้งโดยไม่แยแสกับมันเลยสักนิด
ทันทีที่เจ้าเครื่องมือสื่อสารนั่นถูกจัดการ ชายหนุ่มก็คว้าเอาภรรยาตามกฎหมายมาพิจารณาดูใกล้ๆ
“แต่ฉันยังนึกไม่ออกเลยว่า รูปร่างหน้าตาของเธอเป็นแบบนี้แล้วฉันจะเอาลงได้ยังไง ดูท่าคงต้องดื่มย้อมใจสักหน่อย”
ไม่มีอะไรจะทำให้เจ็บยิ่งกว่าคำพูดร้ายกาจของเขาอีกแล้ว หญิงสาวช้อนดวงตามองเขาด้วยความคับแค้นใจ
“ถ้าคุณเชษฐ์รังเกียจถึงขนาดนั้นก็ล้มเลิกเถอะค่ะ เพียงเองก็ไม่อยากถูกคุณเชษฐ์แตะต้องเหมือนกัน”
“ไม่เป็นไร” เขายิ้มพูด “ปิดไฟแล้วก็คงมองไม่เห็นใบหน้าน่าสะอิดสะเอียนของเธออีก แต่ว่าตอนนี้เธอน่าจะขึ้นไปอาบน้ำ ทำความสะอาดร่างกายซะก่อน เพราะว่าฉันเป็นพวกรักสะอาด กลิ่นอะไรที่เน่าๆ เหม็นๆ มันจะทำให้ฉันหมดอารมณ์ ถ้าเป็นแบบนั้นคงไม่ต้องบอกหรอกใช่ไหมว่าบางทีการหย่าอาจไม่เป็นอย่างที่เธอต้องการก็ได้”
คำพูดของเขาทำเอาน้ำตาที่จวนไหลอาบแก้มถูกดึงกลับ ภายในโพรงอกของพิมาลาอัดแน่นไปด้วยความโกรธ แต่สุดท้ายก็ได้แต่เอ่ยออกมา “อย่าห่วงเลยค่ะ เพียงจะอาบน้ำล้างคราบเน่าๆ บนร่างกายออกให้หมด กลิ่นตัวของเพียงจะได้ไม่แปดเปื้อนร่างกายสะอาดๆ ของคุณเชษฐ์”
“ดี” เขาเอ่ยจบก็ผลักเธอออกห่าง หลังจากนั้นก็หมุนกายเดินออกจากบ้านพัก ทิ้งให้พิมาลาหยุดนิ่งอย่างคนหมดเรี่ยวหมดแรง กว่าจะเข้าห้องไปอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายได้เวลาก็ผ่านไปหลายสิบนาทีแล้ว ส่วนคนที่ทิ้งเธอไว้น่ะหรือ เวลานี้กำลังเดินใคร่ครวญอยู่ด้านนอก เขาเอาแต่บอกตัวเองว่า ทนหน่อย แค่ครั้งเดียวทุกอย่างก็จะจบ...จบอย่างที่เขาต้องการ
- Writer
