รักแค่เพียงคนเดียว

บทที่ ๒ อยากหย่ากับฉันมากไหม(๓)

ระหว่างก้าวไปทำงาน เชษฐ์กดโทรศัพท์สั่งคนของตัวเองทันที “ตามหาพิมาลาให้ฉัน จำไว้ว่าต้องรู้ที่อยู่ของเธอหลังจากประชุมกับลูกค้าชาวยุโรป” สั่งการเสร็จก็ตรงไปยังโรงแรมด้วยความรีบเร่ง ทำเอาพนักงานที่โค้งตัวต้อนรับแทบไม่กล้าสบสายตาเลยสักคน แม้กระทั่งระหว่างประชุมความเครียดขรึมนั้นก็ยังไม่ผ่อนคลายลงแม้แต่นิด

กระทั่งก้าวออกจากห้องประชุดถึงได้ยินเสียงข้อความดังขึ้น ตัวอักษรที่ปรากฏบนหน้าจอทำให้มุมปากหยักได้รูปโค้งขึ้นทีละนิด

“ท่านประธานครับ” เลขาฯ เรียก

เชษฐ์ยกมือห้ามเอาไว้ “ธงชัยยกเลิกตารางงานทุกอย่าง ฉันจะออกไปข้างนอก”

คำสั่งนั้นทำเอาเลขาฯ คนใกล้ชิดและคนที่ทำงานร่วมกับท่านประธานมาหลายปีถึงกับยืนอึ้งอย่างไม่อยากเชื่อว่าคนบ้างานจะยกเลิกตาราง ทั้งๆ ที่งานต่อไปก็สำคัญไม่ต่างกับการประชุมลูกค้าจากต่างประเทศ

แต่ในเมื่อผู้เป็นนายก้าวออกจากชั้นบริหารไปแล้ว พวกเขายังจะพูดอะไรได้อีก ทำได้เพียงก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป แม้ว่าภายในใจนั้นยังมีความสงสัยลอยวนอยู่ในหัวก็ตามที

รถของเชษฐ์วิ่งฉิวไปตามท้องถนน มุ่งตรงสู่จุดหมายปลายทางด้วยความเร็ว ยิ่งใกล้เป้าหมายมากเท่าไร นัยน์ตาของเขายิ่งเยียบเย็นขึ้นเรื่อยๆ

ผิดกับท่าทางของพิมาลาในตอนนี้ ทันทีที่มาถึงบ้านพักริมทะเล หญิงสาวก็พาร่างกายกับจิตใจบอบช้ำเดินเอื่อยๆ อยู่บนหาดทราย เมื่อเดินชมทะเลพักใหญ่แล้วก็หยุดนิ่งแหงนหน้ามองท้องฟ้า สูดอากาศสดชื่นเข้าปอด

บ้านพักริมทะเลหัวหินที่คนของคุณป้าพามาส่งนั้น มีบรรยากาศดี เงียบสงบ ชายหาดเป็นส่วนตัวทำให้เธอได้สัมผัสกับความสงบเงียบที่แท้จริง ตอนนี้จึงคล้ายกับว่ากลิ่นหาดทราย กลิ่นท้องทะเลกำลังเยียวยาบาดแผลในหัวใจให้ดีขึ้น

พอร่างกายผ่อนคลาย จิตใจสงบ รอยยิ้มที่เคยห่างหายไปนานก็ค่อยๆ กลับมาอีกครั้ง

พิมาลายิ้มกว้าง...กว้างที่สุดในรอบสองปี สีหน้ากับแววตาของเธอดูผ่อนคลายและสดใสขึ้น โดยเฉพาะเวลาที่ได้มองริ้วคลื่นทะเลที่กระเพื่อมไหวอยู่เบื้องหน้า ในเวลาที่คลื่นสาดซัดกระทบปลายเท้ายิ่งทำให้เธอตื่นเต้นคล้ายกับเด็กน้อยวัยไม่กี่ขวบปี

ทว่าพอเดินกลับเข้าบ้านพัก ร่างทั้งร่างก็คล้ายกับถูกสาปเป็นหิน รอยยิ้มที่เต็มหน้าเมื่อครู่หายไปราวกับถูกสาดด้วยน้ำเย็น

เจ้าของร่างสูงเคาะปลายนิ้วลงกับพนักโซฟา ท่วงท่าของเขาดูสบายๆ คล้ายมาพักผ่อน ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทเรียบหรูนั้นนั่งไขว่ห้างหลังติดพนักพิง ทว่าแววตาที่กำลังจ้องมองคนหนีกลับน่าสะพรึงกลัวขึ้นเรื่อยๆ

การได้พบเขาในบ้านพักตากอากาศเป็นอะไรที่ พิมาลาไม่เคยคาดคิดมาก่อนจริงๆ เธอกำลังจะถอยหนีแต่เขาเตรียมพร้อมไว้อยู่แล้ว ขยับเพียงไม่กี่ก้าวก็สามารถจับเธอโยนลงบนโซฟาที่เขานั่งเมื่อครู่

แรงกระแทกทำให้พิมาลากัดปากสั่นๆ ไว้แน่น ดวงตาที่มองเขาฉายแววตื่นกลัวและแดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ

“ไม่อยากอยู่ร่วมบ้านกับฉันขนาดต้องหนีออกมาถึงที่นี่เชียวหรือ” คนถามกำลังวางมือจับพนักพิงของโซฟา เขากักกันร่างสะโอดสะองของเธอไว้ตรงกลางด้วยสีหน้าเรียบเฉยจนกลายเป็นเย็นชา “ในเมื่อเธออยากแต่งงานกับฉัน เธอก็ควรอยู่ข้างกายฉันตลอดเวลาสิ ทำไมต้องออกจากบ้านมาด้วย”

“เพียง...” เจ้าของร่างบางได้แต่กัดปากสั่นๆ เอาไว้จนห้อเลือด

“หรือว่าอยากเปลี่ยนบรรยากาศ” เขาช้อนคางมนของเธอขึ้น ออกแรงบีบจนน้ำตาเม็ดเล็กไหลอาบแก้มนุ่มลงมาไม่ขาดสาย “ถ้าเธออยากได้บรรยากาศใหม่ๆ ทำไมไม่บอกฉันล่ะ หรือว่าการใช้ชีวิตเป็นคุณผู้หญิงของบ้านมันสบายเกินไป เอาไว้กลับไปเมื่อไร ฉันจะเปลี่ยนเธอจากเมียตามกฎหมายเป็นผู้หญิงขายตัว ดีไหม”

“คุณเชษฐ์”

“ทำไม หรือฐานะนี้ยังดีเกินไป ไม่เป็นไรหรอกเอาไว้ฉันคิดออกเมื่อไร จะจัดการเปลี่ยนตำแหน่งให้”

หญิงสาวกัดปากจนเจ็บปวดไปหมด เธอเบือนหน้าหนีจากใบหน้าถมึงทึงของเขา ตอนนี้ไม่อยากมองหน้าของผู้ชายที่เธอเคยชื่นชมอีกแล้ว ถ้าหากย้อนเวลากลับไปได้ จะขอมองเขาจากที่ไกลๆ เท่านั้น จะไม่มีวันปรากฏตัวเข้ามาในชีวิตของเขาอีกเด็ดขาด เพราะทันทีที่โลภมาก ก็คล้ายกับว่ากำลังจะสูญเสียทุกอย่างไป แถมยังได้รับความเกลียดชังจากเขาเป็นสิ่งตอบแทนด้วย

เชษฐ์มองสีหน้าแววตาของคนตรงหน้าด้วยความเย้ยหยัน เขาอยากรู้นักว่าเธอทำหน้าแบบนี้ให้มันได้อะไรขึ้นมา เพราะไม่ว่าจะแสดงออกให้น่าสงสารแค่ไหน แต่สำหรับเขามันก็เป็นเพียงภาพลวงตาที่ไร้ค่าสุดๆ

เห็นท่าทางตัวสั่นงันงกด้วยความหวาดกลัวแล้ว ชายหนุ่มก็ถอยไปนั่งโซฟาฝั่งตรงกันข้าม ทว่าดวงตาคมกริบนั้นไม่ได้ละไปจากใบหน้าของพิมาลาเลยสักนิด เขายิ้มแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ “จะว่าไปที่นี่ก็ไม่เลวนะ คุณแม่เลือกที่หลบภัยให้เธอได้ดีนี่”

คำพูดของเขาทำเอาพิมาลาสะดุ้ง กัดปากสั่นระริกเอาไว้ขณะประคองร่างกลับไปหยิบกระเป๋า ในเมื่อเขาอยู่ที่นี่ก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ต่ออีก เธอรู้ดีว่าเขาเองก็ไม่อยากใช้อากาศร่วมกับเธอเช่นกัน ดังนั้นเพื่อหลีกเลี่ยงความเกลียดชังไม่ให้เพิ่มมากกว่าเดิม จำเป็นต้องอยู่ให้ไกลจากเขามากที่สุด

ทว่าเพียงหยิบกระเป๋า ข้อมือบางนุ่มก็ถูกฝ่ามืออุ่นร้อนกุมไว้แน่น แรงมือของเขาสร้างความเจ็บปวดให้เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา