บทที่ ๑ คนไม่มีใจ(๓)
2011 Words
คุณมนฤดีมองพิมาลาอย่างเวทนา “วันนี้ป้าได้ยินว่าหนูไปขอหย่ากับเจ้าเชษฐ์ แล้วทำไมเจ้าลูกชายของป้าถึงไม่ตกลงล่ะ”
“คุณเชษฐ์คงไม่อยากทำให้คุณป้ากับคุณลุงเสียใจ”
“แล้วหนูอยากหย่ากับลูกชายของป้าจริงๆ หรือ”
“เพียงอยากได้ชีวิตคืน คุณป้าให้เพียงได้ไหมคะ บุญคุณความเมตตาที่คุณลุงคุณป้ามีต่อเพียง...เพียงขอทดแทนด้วยวิธีอื่นนะคะ เพียงแบกรับตำแหน่งลูกสะใภ้ไม่ไหวอีกแล้ว”
คนถูกขอร้องได้แต่เช็ดน้ำตาออกจากแก้มนุ่มไม่หยุด สีหน้ากับแววตาล้วนเผยให้เห็นความเจ็บปวด ความสงสารชัดเจน
“ได้ ในเมื่อการแต่งงาน การเป็นภรรยาตามกฎหมายของเจ้าเชษฐ์ทำให้หนูเพียงของป้าไม่มีความสุขขนาดนี้ ป้าจะเป็นคนดับความทุกข์ร้อนให้หนูเอง”
“คุณป้า”
“อีกเจ็ดวัน ป้าจะให้หนูหย่ากับเจ้าเชษฐ์”
“คุณป้า” พิมาลาก้มกราบแทบตัก
“แต่หลังจากหย่ากันแล้ว หนูต้องสัญญากับป้าข้อหนึ่ง” แววตาของท่านยังเต็มไปด้วยความรักความเมตตาเสมอ “ถึงเราจะไม่ใช่แม่สามีกับลูกสะใภ้กันแล้ว ไม่ว่าหนูจะไปอยู่ที่ไหน ทำอะไร หนูต้องบอกป้านะลูก อย่าหายหน้าหายตาไป ต่อจากนี้ขอให้คิดว่าลุงกับป้าเป็นพ่อแม่ของหนู...หนูคือลูกสาว ไม่ใช่ลูกสะใภ้ ถ้าหนูจะกลับมาที่นี่ หนูก็ต้องกลับมาในฐานะลูกสาวของบ้านนี้”
“คุณป้า”
พิมาลาได้แต่พึมพำเรียกด้วยตาแดงก่ำ เมื่อถูกดึงรั้งเข้าสู่อ้อมกอดก็ได้แต่ขอบคุณออกมาซ้ำๆ
“จำไว้นะหนูเพียง จำไว้ว่าป้ารักหนู ดังนั้นยกโทษให้ป้าด้วยนะ ที่ป้ากับลุงทำให้หนูต้องเป็นทุกข์แบบนี้ ในเมื่อลุงกับป้าเป็นคนทำร้ายหนู เราก็จะช่วยหนูเอง”
“หมายความว่ายังไงหรือคะ”
คุณมนฤดีลูบหน้าลูบไหล่ของเจ้าของร่างเล็กบางเบาๆ “ป่านนี้คุณลุงคงคุยกับเจ้าเชษฐ์เรื่องหย่ากับหนูแล้วล่ะ อดทนแค่ไม่กี่วันเท่านั้น”
พิมาลาได้แต่พยักหน้าหงึกหงักอยู่ในอ้อมอกของคุณมนฤดีอย่างดีใจ ท่าทางยิ้มแต่ร่างสั่นเทิ้มนั้นทำเอาคนกอดต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้
“เป็นเพราะป้าเอง ป้าขอโทษนะลูก”
“ไม่ค่ะ คุณป้าไม่ผิด เพียงผิดเอง...เพียงเป็นคนผิดเอง คุณป้าอย่าร้องไห้อย่าเสียใจเลยนะคะ เพียงรู้ว่าคุณป้าหวังดีกับเพียง...เพียงรู้ว่าคุณป้ารักเพียง ดังนั้นคุณป้าอย่าโทษตัวเองเลยนะคะ”
“โธ่...เด็กดีของป้า” ว่าพลางกอดพิมาลาไว้แน่น ปากก็บ่นพึมพำออกมาไม่หยุด “ต้องโทษที่ลูกชายของป้ามันโง่เขลา เจ้าเชษฐ์คงไม่มีตา ถึงได้มองไม่เห็นความดีงามของหนู”
“อย่าว่าคุณเชษฐ์เลยค่ะ ใจของคนเราบังคับกันไม่ได้นี่คะ”
“จริงจ้ะ ป้าเห็นด้วย ดังนั้นถ้าหนูเจอผู้ชายดีๆ คนที่เขารักหนูด้วยใจจริง อย่าลังเลที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่นะลูก หนูยังสาวยังสวย ป้าเชื่อว่าหนูต้องได้เจอคนรักดีๆ แน่นอน”
“คุณป้า”
พิมาลากอดรัดร่างของคนเป็นป้าไว้แน่น แม้ว่าการแต่งงานกับเชษฐ์จะทำให้ทุกข์ใจจนแทบทนไม่ไหว ทว่าอ้อมกอดของป้า ความเมตตาของคุณลุง เป็นสิ่งที่เธอรู้ว่าชาตินี้อาจไม่มีวันพบเจออีก พวกท่านมอบสิ่งดีๆ ให้เธอ แม้กระทั่งยกลูกชายที่ท่านรักให้เธอดูแล แต่เธอผิดเอง ไม่ดีเอง เพราะไม่สามารถรักษาการแต่งงานนี้ไว้ได้จริงๆ การที่มีเธออยู่ตรงนี้ สร้างความทุกข์ใจให้กับเขา เธอก็ควรเดินออกไปไม่ใช่หรือ สิ่งที่ทำได้มีแคเพียงกราบขอโทษคุณลุงกับคุณป้าด้วยใจจริงเท่านั้น
เพียงขอโทษ...ขอโทษนะคะ...ได้โปรดยกโทษให้เพียงด้วย
บรรยากาศในห้องทำงานของเชษฐ์มีสภาพแตกต่างจากเดิม เพราะตอนนี้ความอึดอัด น่ากลัวกำลังอบอวลไปทั่วทั้งห้อง สองพ่อลูกแห่งนามวรพันธ์กำลังนั่งเผชิญหน้ากัน ปกติตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ทั้งคู่ไม่เคยปิดห้องคุยกันด้วยสีหน้าคร่ำเคร่งมาก่อนเลยสักครั้ง
“เมื่อกี้พ่อพูดอะไรนะครับ ผมได้ยินไม่ชัด”
เชษฐ์ใช้สายตาคมกริบจ้องหน้าบิดาเขม็ง ยิ่งพอนึกย้อนกลับไปเมื่อห้านาทีก่อนก็แทบไม่เชื่อว่าพ่อที่เคยขอร้องให้เขาแต่งงานจดทะเบียนกับผู้หญิงที่ไม่เคยพบกันมาก่อน จู่ๆ วันนี้ก็มาขอให้เขาทำอีกเรื่องที่ตรงกันข้ามกับเจตนาเริ่มต้น นี่มันไม่ย้อนแย้งกันไปหน่อยหรือ
คุณเชิดมองลูกชายด้วยสายตาเรียบเฉย ท่าทางของท่านสุขุมไม่ได้สะทกสะท้านกับแววตาเกรี้ยวกราดของลูกชายที่มักทำเอาคนเป็นลูกน้อง พนักงาน และคนในบ้านหวาดกลัวเลยสักนิด
“ก็อย่างที่พ่อพูด ให้ทนายทำเรื่องหย่ากับหนูเพียงซะ แกไม่ต้องให้อะไรหนูเพียง เอาแค่ใบหย่ามาก็พอ ชีวิตของหนูเพียงหลังจากนั้นพ่อกับแม่จะเป็นคนดูแลเอง”
เชษฐ์ถึงกับยกยิ้มมุมปาก เขากำลังมองว่าเรื่องที่พ่อพูดนั้นเป็นเรื่องตลกที่สุด
“สองปีก่อน พ่อขอร้องให้ผมจดทะเบียนกับยัยนั่น พอมาวันนี้ก็สั่งให้ผมหย่าขาด ตกลงพ่อจะเอายังไงกับชีวิตผมกันแน่”
คนเป็นพ่อถอนใจทิ้งยาวๆ “เอาเป็นว่าพ่อกับแม่ผิดเอง คิดผิด เลือกผิด แกจะโกรธจะเกลียดยังไงก็แล้วแต่เถอะ ในเมื่อแกไม่ได้รักหนูเพียงก็อย่าทรมานกันอีกเลย ต่างฝ่ายต่างไป พ่อว่าทางเลือกนี้ดีต่อทุกคนแล้ว”
“พ่อ!”
“ไม่ว่ายังไง พ่อขอ...แกหย่าให้หนูเพียงเถอะนะ ทำแบบนี้ชีวิตของแกกับหนูเพียงจะได้ไม่เป็นทุกข์อีก แล้วแกอยากแต่งงานกับใครก็ตามสบาย พ่อกับแม่จะไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับชีวิตของแกอีก”
เชษฐ์คลึงขมับเล็กน้อย พอเอนหลังได้ก็ขบกรามตอบ “พ่ออยากให้ผมหย่ากับยัยนั่นมากนักหรือ”
“ใช่ พ่อกับแม่ไม่อยากทำร้ายหนูเพียง ไม่อยากทำลายความสุขของแกอีกแล้ว นี่คงเป็นทางที่ดีที่สุด”
“ดีหรือ...” เชษฐ์ดุนลิ้นไปยังกระพุ้งแก้มบ่งบอกความไม่พอใจ “พ่อกับแม่ทำให้ผมต้องแต่งงานทั้งที่ผมไม่อยากแต่ง พ่อกับแม่ทำทุกอย่างให้ผมยอมรับการเป็นสามีตามกฎหมายของยัยนั่น แล้วตอนนี้อยากให้ผมหย่า จะปล่อยให้ยัยนั่นไปมีความสุขกับสิ่งที่ต้องการ” พูดออกมาแล้วก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เมื่อถูกสายตาเยียบเย็นของพ่อมองมา ชายหนุ่มก็ได้แต่ยิ้มบอก “ทำไมผมต้องทำด้วยละพ่อ ในเมื่อผมยอมตกนรกด้วยการแต่งงานกับลูกสาวเพื่อนพ่อที่พ่อกับแม่รักนักรักหนา ผมก็ควรทำให้ให้ยัยนั่นตกนรกไปกับผมตลอดชีวิตสิ มันถึงจะถูก”
“เชษฐ์”
“ผมไม่หย่า ไม่ว่าพ่อกับแม่จะพูดยังไง ผมก็ไม่หย่า”
“เชษฐ์...ทำไมแกถึง..”
“พ่อรู้เอาไว้นะครับ พ่อกับแม่สั่งผมไม่ได้ ถ้าผมจะหย่าผมจะคิดเอง ทำเอง แต่เสียใจด้วยนะครับเพราะคงไม่ใช่เร็วๆ นี้แน่ ยิ่งพ่อกับแม่รักและสงสารยัยนั่นมากเท่าไร ผมก็ยิ่งจะทรมานให้มากขึ้นเท่านั้น”
“เจ้าเชษฐ์ นี่แกบ้าไปแล้วหรือไง ในเมื่อแกไม่รักไม่ชอบหนูเพียงแล้วจะยื้อไว้ทำไม”
“ก็แล้วตอนแต่งงาน ผมบอกพ่อกับแม่ว่าผมไม่รักไม่ชอบยัยนั่น ผมมีผู้หญิงที่ผมอยากแต่งงานด้วยอยู่แล้ว พ่อกับแม่เคยฟังผมบ้างไหม คำตอบคือไม่ พ่อกับแม่ทำทุกอย่างเพื่อให้ผมแต่งงาน ทำให้ผมเสียคนที่ผมรักไป แล้วพอวันนี้ทำไมผมต้องปล่อยคนที่ทำให้ผมต้องตายทั้งเป็นไปมีความสุขด้วย”
“นี่แกทำทุกอย่างก็เพื่อผู้หญิงคนนั้น”
“ครับ ผมรักดารา...ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ผมก็ยังรัก”
“แกมันบ้า”
คนเป็นพ่อตะคอกลั่น
“ยัยดารานั่น แต่งงานมีผัวไปแล้ว แกยังอยากจะอยู่กับยัยนั่นอีกหรือ”
“ก็ถ้าผมไม่แต่งงานกับลูกสาวเพื่อนพ่อ ดาราก็คงไม่แต่งงานกับไอ้แก่นั่น”
“ไม่ใช่” คนเป็นพ่อส่ายหน้า “แกมันโง่ แกรักแกหลงยัยนั่นจนมองไม่เห็นความจริง แกคิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะรักแกอย่างนั้นหรือ ไม่ใช่หรอก ยัยนั่นรักแค่เงินของแกเท่านั้น แล้วที่ยอมแต่งงานกับคนแก่คราวพ่อก็เป็นเพราะหวังสมบัติจากบ้านสามี ตอนนี้แกไม่ได้ข่าวหรือว่าสามีของคนรักแกกำลังจะตายแล้ว พอตายสมบัติทั้งหมดก็ตกเป็นของแฟนเก่าแกไง”
“พ่อ”
คุณเชิดลุกขึ้น ตบบ่าลูกชายเบาๆ “ตั้งแต่เล็กจนโตแกเป็นคนฉลาดนะเจ้าเชษฐ์ ฉะนั้น อย่าให้ความรักมันบังตาจนมองไม่เห็นความจริง แล้วก็อย่าเลือกมองในสิ่งที่อยากเห็น หัดลืมตาให้กว้างๆ มองทุกสิ่งทุกอย่างตรงหน้าให้ชัดๆ แล้วแกจะรู้ว่าอะไรคือความจริง อะไรคือหลอกลวง พ่อคงบอกแกได้แค่นี้” กล่าวจบคุณเชิดก็เดินหันหลังจากไป ทิ้งให้เชษฐ์ได้แต่มองตาด้วยสีหน้าท่าทางไม่ยินยอมเท่านั้น
เมื่อคนเป็นพ่อคล้อยหลัง ชายหนุ่มก็ก้าวยาวๆ ออกจากห้องทำงานทันที เปิดประตูออกมาได้ก็ต้องสอดมือล้วงเข้ากระเป๋า พลางจับจ้องไปยังพ่อกับแม่ที่เพิ่งจูบมือกันออกไป ดูท่าทางทั้งสองคนจะเป็นห่วงภรรยาตามกฎหมายของเขาไม่น้อย ถึงได้พากันมาที่นี่
ละสายตาจากพ่อกับแม่ เชษฐ์ก็เห็นใครบางคนนั่งนิ่งอยู่บนโซฟา ท่าทางยกมือปาดป้ายเช็ดน้ำตานั้นไม่ได้ดูน่าสงสารเลยสักนิด เพราะเขารู้สึกว่าน่าสะอิดสะเอียน แต่การเห็นเธอทุกข์ทรมานมันก็เป็นเรื่องดีเหมือนกัน มันทำให้เขารู้สึกว่าควรจะทรมานเธอให้เพิ่มมากขึ้นไปอีก
มุมปากหยักได้รูปของเชษฐ์ค่อยๆ โค้งขึ้น ขณะที่สายตานั้นไม่ได้ละไปจากแผ่นหลังบอบบางของภรรยาตามกฎหมายเลยสักนิด
เขามองเธออยู่นานถึงได้พึมพำออกมา
“ยินดีต้อนรับสู่นรกที่แท้จริงนะพิมาลา”
เอ่ยแค่นั้นก็หมุนกายกลับเข้าอาณาเขตส่วนตัวด้วยแววตากับสีหน้าเยียบเย็นขึ้นเรื่อยๆ
ขณะเดียวกันพิมาลากำลังนั่งกัดปากขบฟันระงับความรู้สึกที่เกิดขึ้น เธอไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วอยากหย่ากับเขาไหม อยากหย่าเพราะอะไร พอคุณป้ามนฤดีตกปากรับคำว่าจะให้เธอหย่าขาดจากลูกชายของคุณป้า ก็รู้สึกจุกอกจนแทบหายใจไม่ออก ต่อให้จิกเล็บจนเลือดเต็มฝ่ามือก็ยังไม่รู้สึกเจ็บเท่ากับต้องหย่ากับเขา ต้องปล่อยให้เขากลับไปหาผู้หญิงที่เขารัก
พิมาลานั่งตัวแข็งอยู่บนโซฟานิ่งนาน กระทั่งเริ่มกลับมาหายใจคล่อง ความอัดอึดในโพรงอกเบาบางลงนั่นแหละ ถึงได้ค่อยๆ ประคองร่างกายอ่อนเพลียเดินกลับเข้าห้องไปพักผ่อน
แต่ไม่รู้ว่าทำไม แค่บานประตูปิดลง แข้งขาที่เคยยืนหยัดได้เมื่อครู่กลับอ่อนแรงจนทรุดลงไปกองกับพื้น น้ำตาที่เหือดแห้งมาสักพักนั้นกลับมาร่วงหล่นอาบแกมมนลงมาไม่ขาดสาย ต่อให้พยายามเช็ดทิ้งยังไงมันก็ยังไหลออกมาอยู่ดี สุดท้ายก็ได้แต่กอดเข่า ซุกหน้าร้องไห้อย่างน่าเวทนาเท่านั้น
- Writer
