6 หวงของ
683 Words
หลายเดือนผ่านไป....
ช่วงนี้นี้ฉันยุ่งๆ มาก การบ้านก็เยอะ แถมยังต้องมาวุ่นกับพี่เจ้าคุณแทบจะทุกวันอีก
ก็พี่เจ้าคุณน่ะสิ โทรมาหาฉันแทบจะทุกวันจริงๆ เลย เขาบอกว่าคิดถึงน้องสาว ในโทรศัพท์กับตัวจริงราวกับคนละคน ในโทรศัพท์พี่เจ้าคุณพูดเก่งมากๆ
(พี่บอกให้เธอเปิดกล้องเดี๋ยวนี้เหมือนฝัน)
เสียงปลายสายออกคำสั่งให้ฉันเปิดวิดีโอคลอ มีพี่เจ้าคุณคนเดียวนั่นแหละที่จะมาสั่งอะไรแบบนี้
“ก็หนูบอกไปแล้วไงว่าหนูจะทำการบ้าน”
(ตั้งกล้องไว้แล้วก็ทำไป ใครห้าม)
“แล้วจะเปิดทำไมกันเล่า” ฉันเริ่มจะอารมณ์เสียแล้วนะเนี่ย คนกำลังจะทำการบ้านทำไมต้องมากวนด้วย นี่ถ้าเสร็จไม่ทันใครจะรับผิดชอบ
(อยากเห็นหน้า) พี่เจ้าคุณตอบมาสั้นๆ ฉันถึงกับถอนหายใจออกมา ยาวๆ และยอมเปิดกล้องตามที่พี่เจ้าคุณบอก
เพราะถ้าฉันไม่ยอมเปิด พี่เจ้าคุณก็คงจะตื้อไม่เลิก รู้อยู่หรอกว่าคิดถึงน้องสาว ทีตอนอยู่ด้วยกันทำเป็นเล่นตัวไปได้ แถมยังชอบกัดปากฉันอีกต่างหาก
เมื่อเปิดกล้องแล้ว พี่เจ้าคุณก็เงียบไม่พูดอะไรจริงๆ นะ เขาเอาแต่มองฉัน ที่กำลังปั่นการบ้านอยู่
ตอนนี้เปลือกตาฉันมันเริ่มจะไม่ไหวแล้ว ไม่ได้สิ ฉันจะหลับไม่ได้นะ การบ้านยังเหลืออีกตั้งสองวิชา
Talk เจ้าคุณ
ตอนนี้ผมอยู่ที่อังกฤษ บรรยากาศค่อนข้างที่จะหนาวหิมะตกด้วยวันนี้ ผมอยากให้เหมือนฝัน น้องสาวของผมมาเห็นบรรยากาศแบบนี้ เธอคงจะชอบอากาศเย็นๆ เพราะเหมือนฝันเธอเป็นคนขี้ร้อน
เฮ้อ บอกตามตรงว่าผมไม่อยากมาเรียนที่นี่เลย แต่ผมโดนแม่บังคับให้มา ผมอยากอยู่ที่ไทยมากกว่า เหตุผลอะไรก็คงจะพอดูออกกันใช่ไหมครับ
ใช่!! ผมชอบเหมือนฝัน ชอบตั้งแต่ตอนนั้น วันนั้นที่มีเด็กที่ไหนก็ไม่รู้เนื้อตัวสกปรกมอมแมมเดินเข้ามาในบ้านผม ผมชอบเธอตั้งแต่วันนั้น....จนถึงวันนี้
ผมมันเป็นพวกไม่แสดงออกไม่เก่ง ผมพูดไม่เก่ง ผมเขิน ผมอาย ใครก็เป็นใช่ไหมล่ะครับเวลาอยู่กับคนที่ชอบมากๆ เรามักจะทำตัวไม่ถูก
ความรักที่ผมมีให้เหมือนฝัน ตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้ มันไม่เคยจางหายไปเลย ผมไม่สนคำว่าพี่น้อง เพราะเราไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ กันอยู่แล้ว
แต่ดูเหมือนยัยน้องสาวตัวดีของผมจะไม่รู้ใจผมเลยว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ ขนาดผมทำขนาดนี้เธอยังไม่รู้อะไรเลย ซื่อบื้อจริงๆ
ผมได้แต่นับวันรอเรียนจบ อีกแค่ 3 ปี ผมก็จะได้กลับไปไทยแล้ว ถึงตอนนั้นเหมือนฝันก็คงจะโตมากกว่าตอนนี้ เรื่องระหว่างเราคงไม่ผิด หวังว่าทุกคนจะเข้าใจผม
ผมมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ที่กำลังเปิดวิดีโอคอลกับเหมือนฝันอยู่ ตอนนี้เธอฟุบหลับไปที่โต๊ะ ทั้งที่ยังไม่วางสาย เธอคงจะเรียนหนัก
“ไอ้ราม มึงถอดเสื้อออกเดี๋ยวนี้นะ” ผมหันไปมองไอ้ราม มันใส่เสื้อไหมพรมตัวที่เหมือนฝันเธอถักให้ผมออกมาจากห้อง มันก็รู้ว่าผมหวงเสื้อตัวนี้ขนาดไหน
“อะไรนักหนาวะ กูแค่ยืมใส่ออกไปข้างนอก แป๊บเดียว”
“กูไม่ให้ใส่ มึงไปถอดออกเดี๋ยวนี้ไอ้ราม” ผมจ้องหน้าไอ้รามตาเขม็ง
พี่ผมแล้วไง ของอะไรที่เป็นของเหมือนฝัน ใครก็ห้ามยุ่ง ผมยุ่งได้คนเดียว ของผมคนเดียว รวมทั้งตัวเธอด้วย อีกหน่อยก็จะเป็นของผม....แค่ของผมคนเดียว ใครยุ่งผมไม่เอาไว้แน่
- Writer
