5 จากกัน ไกลแสนไกล
654 Words
เช้าวันใหม่....
วันนี้ฉัน ข้าวหอม คุณพ่อ คุณแม่ ต้องไปส่งพี่ขุนรามกับพี่เจ้าคุณที่สนามบิน เพราะทั้งคู่กำลังจะไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่อังกฤษ
เมื่อคืนกว่าฉันจะได้นอนก็ตีสามเพราะอดหลับอดนอนถักผ้าพันคอให้พี่ขุนราม
“พี่ขุนราม นี่ค่ะ ห้ามลืมน้องสาวคนนี้นะคะ ^_^” ฉันยิ้มหวานให้พี่ขุนรามพร้อมกับยื่นผ้าพันคอให้
เมื่อฉันหันไปมองพี่เจ้าคุณ ก็เห็นพี่เจ้าคุณทำสีหน้าเหมือนน้อยใจใครอยู่ คงจะงอนคุณแม่ เพราะเมื่อเช้าได้ยินเสียงคุณแม่บ่นพี่เจ้าคุณว่าตื่นสาย
“พี่เจ้าคุณก็ห้ามลืมหนูนะคะ ^_^”
พอคิดว่าพี่ชายทั้งสองจะต้องไปเรียนต่อไกลแสนไกลแล้ว มันก็รู้สึกจุกในอกแปลกๆ ต่อไปนี้บ้านก็คงเงียบเหงา กว่าพี่ขุนรามกับพี่เจ้าคุณจะกลับมาก็ไม่รู้เมื่อไหร่
เห็นว่าไปเรียนหลักสูตรที่มันเคร่ง ไม่ต้องเรียนถึง 4 ปีก็จบ ประมาณนั้นแหละ ฉันก็ไม่รู้อะไรมากนักหรอก
“อันนี้ของอาคุณค่า” ข้าวหอมยื่นกล่องใบเล็กให้พี่เจ้าคุณ
พี่เจ้าคุณรับกล่องจากมือข้าวหอมมา เขาเงียบไม่พูดอะไร แต่ยิ้มจางๆ และยกมือขึ้นมาลูบหัวของข้าวหอมเบาๆ
“ส่วนอันนี้ของอาราม หัวใจของน้องข้าว^_^” ข้าวหอมบิดกายไปมา น้องสาวฉันคนนี้แก่แดดจริงๆ
“ข้าวหอม เกินเด็กไปแล้วนะ” ฉันจับตัวข้าวหอมให้ออกจากพี่ขุนราม
“คุณแม่บอกว่าอีกสิบปีหนูก็โตเป็นสาวแล้ว ^_^” ข้าวหอมเป็นเด็กช่างพูด และชอบเถียงฉันเป็นที่หนึ่ง
ฉันจับข้าวหอมให้ถอยหลังสามสี่ก้าว เพื่อที่คุณพ่อกับคุณแม่จะได้คุยกับพี่เจ้าคุณและพี่ขุนราม
ในขณะที่กำลังคุยกับคุณพ่อคุณแม่อยู่ พี่เจ้าคุณก็มองหน้าฉันตลอดเวลา แววตาเศร้าๆ ของพี่เจ้าคุณมันกำลังทำให้ฉันเศร้าตาม เขาคงอยากอยู่บ้านมากกว่าไป
หลังจากบอกลากันเสร็จ พี่ชายฝาแฝดของฉันทั้งสองคนก็เดินไปขึ้นเครื่อง ส่วนฉันข้าวหอม คุณพ่อและคุณแม่ ก็กลับบ้านกัน
เมื่อมาถึงบ้านมันก็รู้สึกเหงาๆ จริงๆ นั่นแหละ บ้านมันเงียบจริงๆ อ้อ ลืมบอกไปว่าไปส่งพี่เจ้าคุณกับพี่ขุนรามในครั้งนี้ ขุนแผนไม่ได้ไปนะ เพราะเขากลัวเสียงเครื่องบิน ถ้าได้ยินจะร้องไห้โฮเลย
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป...
กริ่ง เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น เฉกเช่นทุกเช้า ในหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา
อื้อ โทรมาทำไมคะ ทุกวันเลยหนูจะนอน
ฉันพูดตอบปลายสายไปอย่างหงุดหงิด ฉันรู้ดีว่าคือใคร ก็พี่เจ้าคุณน่ะสิ โทรศัพท์มากวนฉันเช้าเย็นเลย พอวางสายใส่เขาก็จะโทรมาติดๆ จนฉันต้องรับสาย แล้วก็เจอบ่น
(วันนี้โรงเรียนเธอเปิดเทอมไม่ใช่หรือไง นี่เธอยังไม่ตื่น ไหนเมื่อคืนบอกพี่ว่ารีบนอนแล้ววันนี้จะตื่นแต่เช้า)
(เธอโกหกพี่)
บ่นหนูทำไมเนี่ย พรุ่งนี้ต่างหาก โรงเรียนหนูเปิดเรียนพรุ่งนี้
(เธอแหกตาดูโทรศัพท์หน่อยว่าวันนี้มันวันที่เท่าไหร่ เหมือนฝัน)
อื้อ แค่นี้แหละ
ฉันไม่รีรอรีบกดวางสาย รู้แหละว่าพี่เจ้าคุณต้องโทรมาอีก แต่เอ๊ะ วันนี้เป็นวันเปิดเรียนงั้นเหรอ ฉันจำได้ว่าพรุ่งนี้นี่นา
ฉันก้มมองปฏิทินในโทรศัพท์ดูเพื่อความแน่ใจ ก่อนที่ตาเบิกตากว้าง วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกของฉันจริงๆ ด้วย
พี่เจ้าคุณรู้ได้ไง รู้ดียิ่งกว่าฉันซะอีก...
- Writer
