“ขอโทษนะคะพี่แพมที่บุษกับเพื่อนมาช้า”
“ไม่หรอก ยังไม่ตีสามเลย”
“งั้นพวกเราก็กลับกันเถอะค่ะ บุษกับเพื่อนเมาจนแทบจะยืนไม่อยู่แล้ว สงสัยจะกินสี่คูณร้อยมากไปหน่อย” บงกชบอกพี่สาวข้างบ้านเสียงหวานเยิ้ม เธอกับเพ็ญแขและมณีจันทร์ซื้อสี่คูณร้อยไปหลายกระป๋อง ถ้าไม่เมาก็แปลกเกินไป
“พี่แพมคะ” เพ็ญแขเรียกม่านฟ้าเสียงเบาหวิว สภาพเธอตอนนี้คงตื่นเช้าไม่ไหว อย่าว่าแต่เธอเลย แม้แต่บงกชกับมณีจันทร์ก็คงตื่นไม่ไหวเหมือนกัน
“ค่ะ” ม่านฟ้ารับคำ แล้วเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสนิทของบงกช
“พรุ่งนี้เราจะเดินทางไปเกาะเต่ากันกี่โมง” เพ็ญแขพูดต่อ
“พวกเราคงตื่นไม่ทันเรือออกแน่ พรุ่งนี้ก็นอนพักให้เต็มที่ แล้วค่อยเดินทางไปเกาะเต่าในวันมะรืนก็แล้วกัน เอาล่ะ...แยกย้ายกันกลับบ้านได้แล้ว”
“ค่ะพี่แพม”
บงกช มณีจันทร์และเพ็ญแขตอบพร้อมกัน จากนั้นมณีจันทร์ก็เดินไปเลื่อนรถมอเตอร์ไซค์ออกมาจากจุดจอดรถ เพราะเธอดื่มสี่คูณร้อยน้อยที
