ปิดบัญชีรักมาเฟีย

นัยน์ตาคู่สีดำสนิทกวาดมองไปรอบร้านอาหารอีกครั้ง เพื่อตรวจดูความเรียบร้อย ก่อนเดินไปปิดสวิตซ์ไฟที่ห้องทำงาน แล้วเดินกลับมาหยิบกระเป๋าสะพายพร้อมกับข้าวที่เธอทำเอาไว้ก่อนปิดร้าน  “เฮ้อ...ในที่สุดก็เสร็จเรียบร้อยเสียที” “น่าจะเสร็จได้ตั้งนานแล้วค่ะพี่แพม” เสียงของสาวน้อยวัยสิบเก้าบอก ขณะเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูร้านอาหาร ทั้งที่เวลาเลิกงานก็ผ่านไปแล้วเกือบชั่วโมง แต่พี่สาวข้างบ้านผู้นี้ของเธอก็ยังไม่กลับบ้านเสียที ไม่รู้จะตรวจดูความเรียบร้อยของร้านไปถึงไหน “แล้วทำไมบุษยังไม่กลับบ้านล่ะ” “บุษเห็นรถของพี่แพมจอดอยู่นะคะ บุษก็เลยแวะมาดู” “บุษจะกลับบ้านเลยไหม” “กลับเลยสิคะ” บงกชบอก ทางกลับบ้านของเธอกับรุ่นพี่สาวไปทางเดียวกันอยู่แล้ว ถ้าไม่กลับพร้อมกันแล้วเธอจะขับรถมาทางนี้ทำไม? หญิงสาวไม่พูดอะไร แต่เดินไปที่จอดรถของพนักงาน แล้วขับรถออกมาจากร้านอาหาร ก่อนรถของบงกชจะขับตามออกมา ******** เกือบครึ่งชั่วโมง ม่านฟ้าก็ขับรถมาจอดอยู่หน้าบ้านของบงกช แล้วคุยอีกไม่กี่ประโยค ก่อนจะขับรถกลับไปยังบ้านของตัวเอง ประตูรั้วถูกปิดหลังจากที่ม่านฟ้านำรถเข้ามาจอดภายในบ้าน หญิงสาวเปิดประตูบ้านเดินเข้าไปเปิดไฟแล้วหันมาปิดประตู ก่อนเดินตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง เปลี่ยนเสื้อผ้า หยิบชุดนอนและเดินเข้าไปอาบน้ำ แล้วเดินกลับออกมาอีกครั้งในสภาพที่เรียบร้อยแล้ว  ในมือถือผ้าเช็ดตัวที่เปียกเอาไว้ ก่อนเดินออกมาจากห้องเดินตรงไปหลังบ้าน ไขกุญแจปลดล๊อคประตูเหล็ก แล้วเดินออกไปตากผ้าเช็ดตัว ก่อนหันหลังกลับเดินเข้าบ้าน ก่อนจะตกใจแทบสิ้นสติ เมื่อมีมือมาปิดปากของเธอเอาไว้ ตามด้วยเสียงข่มขู่ดังอยู่ข้างหู “เงียบซะ ถ้าไม่อยากตาย” “...” ม่านฟ้าตกใจจนลนลาน ทำอะไรไม่ถูก หัวใจเต้นแรง มือเท้าเย็นเฉียบ ดวงตาคู่งามเหลือบมองใบหน้าของผู้ชายที่บุกเข้ามาทำร้ายเธอ แต่ก็เห็นเพียงแค่ปลายจมูกโด่งกับเรือนผมสีทอง ‘เดี๋ยวนะ...เสียงเมื่อกี้ ไม่ใช่คนไทยนิ’ “เดินเข้าไปในบ้านช้าๆ” ชายแปลกหน้าบอกเสียงเย็นชา ขณะดันร่างระหงเข้าไปในตัวบ้าน นัยน์ตาคู่สีฟ้าเข้มกวาดมองไปรอบๆ ก็ไม่พบใคร จึงตัดสินใจสั่งให้เจ้าของบ้านสาวล๊อคประตูหลังบ้าน “ล๊อคประตูซะ” ม่านฟ้าเดินตัวสั่นเข้าบ้าน รู้สึกโกรธตัวเองที่ออกไปตากผ้าเช็ดตัวนอกบ้านในค่ำคืนนี้ ปกติเธอจะตากเอาไว้ในห้องน้ำ แล้วคืนนี้เธอเกิดบ้าอะไรขึ้นมาถึงออกมาตากผ้านอกบ้าน “คุณเป็นใคร” “เอาเป็นว่าฉันไม่ใช่โจรก็แล้วกัน” ชายแปลกหน้าบอกอย่างไม่สบอารมณ์นัก เขาก็ไม่อยากทำแบบนี้นักหรอก แต่ศัตรูที่ตามเขามามันอันตรายกว่าการที่เขาบุกเข้ามาในบ้านของผู้หญิงคนนี้เสียอีก เขาแอบหลบอยู่ในบ้านหลังนี้เกือบสองชั่วโมง จนกระทั่งไฟในบ้านเปิด เขาจึงรู้ว่าเจ้าของบ้านกลับมาแล้ว ตอนแรกก็คิดจะเคาะประตูขอความช่วยเหลือ แต่ถ้าเขาทำอย่างนั้น เชื่อสิว่าผู้หญิงคนนี้ต้องกรีดร้องโวยวายเสียงดังจนศัตรูของเขาได้ยิน มันคงไม่เป็นผลดีกับชีวิตเขาและเธอแน่ และเหมือนสวรรค์จะเข้าข้างเขา เมื่อผู้หญิงคนนี้ก็เปิดประตูหลังบ้านออกมาตากผ้า “ไม่ใช่โจร…แต่บุกเข้ามาจี้เจ้าของบ้านยามค่ำคืนเนี่ยนะ เหอะ!” ม่านฟ้าพึมพำเบาๆ อย่างไม่พอใจ ก่อนสัมผัสได้ว่ามีอะไรเปียกๆ อยู่ด้านหลังบนไหล่ด้านขวา มือเล็กยกขึ้นมาแตะตรงหัวไหล่ด้านขวา ก่อนจะเอามาดูเธอก็พบว่ามันเป็นเลือด “เลือด…นี่คุณโดนยิงมาเหรอ?” “ใช่!” คนถูกยิงตอบเสียงแข็ง มองเจ้าของบ้านสาวอย่างไม่ชอบใจนัก ทั้งที่เขาเอาปืนจ่อขมับของเธออยู่แท้ๆ แต่ผู้หญิงคนนี้กลับถามโน่นถามนี่จนน่าโมโห นี่เจ้าหล่อนรู้หรือเปล่าว่าตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหน “ไหนว่าไม่ใช่โจรไง” ม่านฟ้าถามเสียงสั่น รู้สึกกลัวชายแปลกหน้าคนนี้จับใจ ตอนที่เขาบอกว่าไม่ใช่โจร เธอก็โล่งใจขึ้นมาหน่อย แต่พอรู้ว่าเขาโดนยิง ความกลัวก็แล่นพล่านอยู่ในใจ เพราะถ้าเขาไม่ใช่โจรแล้วทำไมถึงถูกยิง “ฉันไม่ใช่โจร และตอนนี้เธอต้องทำแผลให้ฉัน” “แล้วทำไมฉันต้องทำแผลให้คุณด้วย” “ถ้าเธอยังพูดมาก ฉันยิงเธอทิ้งแน่” “จะขอความช่วยเหลือคนอื่น เขาขอกันแบบนี้หรือไง” “บ้าเฮ้ย!” ชายหนุ่มสบถออกมาอย่างเหลืออดกับนิสัยของสาวไทยคนนี้ เขาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหน ปากจัดเท่าผู้หญิงคนนี้เลย ม่านฟ้าเม้มปากแน่น โกรธจนแทบระงับอารมณ์ไม่อยู่ นี่ถ้าเขาไม่เอาปืนจ่อขมับเธออยู่ล่ะก็ อย่าหวังเลยว่าเธอจะยอมให้เขาออกคำสั่งฉอดๆ ใส่เธอ “เอาปืนออกไปก่อนได้ไหม” “ได้ แต่อย่าตุกติก ไม่งั้นฉันยิงเธอแน่” “รู้แล้วน่า เลิกขู่ฉันได้แล้ว ถ้าคุณจะฆ่าฉันจริงๆ คุณคงฆ่าฉันไปนานแล้ว ไม่มายืนทะเลาะกับฉันอย่างนี้หรอก” ม่านฟ้าเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่พอใจ ขณะสะบัดตัวออกห่างจากเจ้าของร่างสูงใหญ่ เดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลซึ่งวางอยู่ในตู้กระจก แล้วเดินกลับมาหยุดอยู่ตรงหน้าชายแปลกหน้าที่บุกเข้ามาในบ้านเธอยามวิกาล “ไปนั่งที่โซฟาสิ เดี๋ยวฉันทำแผลให้” “ขอบใจ” ชายหนุ่มตอบแล้วเดินไปนั่งลงบนโซฟา นัยน์ตาคู่สีฟ้าเข้มจับจ้องเจ้าของบ้านสาวอย่างพิจารณา ก่อนหน้านี้เขาไม่ทันได้ดูหน้า พอได้เห็นหน้าชัดๆ แบบนี้เขาก็ยอมรับเลยว่าเธอสวย น่ารักไม่ใช่เล่นเลย เสียอยู่อย่างเดียวปากจัดและอารมณ์ร้ายไปหน่อย ม่านฟ้าเดินถือกล่องปฐมพยาบาลมานั่งบนโซฟาตัวที่ใกล้กับชายหนุ่มแปลกหน้า นัยน์ตาคู่งามเงยขึ้นมองใบหน้าหล่อคมเข้มแวบหนึ่ง ก่อนก้มลงมามองต้นแขนของเขาที่มีเลือดไหลซึมออกมา “คุณเป็นใคร” “ทำแผลฉันก่อนสิ แล้วฉันจะบอกเธอว่าฉันเป็นใคร” “เฮ้อ...” ม่านฟ้าเม้มปากแน่น รู้สึกไม่พอใจอย่างแรงกับแขกยามวิกาลคนนี้ ทั้งที่เวลานี้เธอควรนอนหลับอย่างมีความสุขอยู่บนเตียงแท้ๆ เพราะผู้ชายคนนี้คนเดียวที่ทำให้การพักผ่อนของเธอเหลือน้อยลง หญิงสาวเปิดกล่องและหยิบอุปกรณ์ทำแผลออกมา ก่อนตัดสินใจลุกจากโซฟาอีกครั้ง เดินกลับเข้าไปในห้องนอนหยิบกรรไกรอันใหญ่ออกมา เดินกลับมานั่งที่เดิม แล้วบอกชายแปลกหน้าเสียงขุ่นขวาง “ฉันต้องตัดเสื้อของคุณทิ้ง” “ก็เอาสิ” “…” ม่านฟ้าไม่พูดอะไร แต่ลงมือจัดการกับเสื้อตัวสีขาวที่เปื้อนเลือดบนร่างของชายแปลกหน้า ไม่รู้ว่าเธอทำแผลให้แล้วเขาจะออกไปจากบ้านเธอเลยหรือเปล่า ถ้าออกไปเลยก็คงดี แต่ถ้าเขาไม่ยอมออกไปล่ะ เธอจะทำยังไง! ...โปรดติดตามตอนต่อไป...