เดวิดค้อมตัวคร่อมร่างของเธอเอาไว้แล้วสัมผัสได้ถึงความกลัวของหญิงสาว เดือนนาราสะอื้นไห้ไม่หยุด ดวงหน้าขาวใสตกใจสุดขีดเมื่อถูกเขาเลิกกระโปรงขึ้นไปกองอยู่เหนือเอว จากนั้นดึงแพนตี้สีฟ้าอ่อนลงมาจนถึงปลายหัวเข่าที่ตั้งฉากกับพื้น
เสียงหวานหวีดร้องสุดเสียงด้วยความตระหนก ปะปนความกระดากอาย “ปล่อยนะ ทำบ้าอะไร”
เดือนนารายิ่งดิ้นแรงเพียงแต่ว่าเดวิดไม่คิดจะฟาดก้นขาวเนียนให้เกิดรอยแดงเป็นปื้นนั้นอีกแล้ว ดวงตาคู่คมมองรอยแดงที่เขาหมั่นไส้แล้วแกล้งหยิกสั่งสอน ไม่คิดเลยว่ามือจะหนักถึงเพียงนี้ ทำก้นงามๆ เนียนกริบของเมียเป็นรอย
เดวิดถอนหายใจแล้วจ้องมองสะโพกสวยได้รูป “เจ็บมากสินะ ที่ฉันหยิกเมื่อเช้า ไม่คิดว่าจะเป็นรอยแดงขนาดนี้”
แขนกำยำเลื่อนมือไปข้างขวาของเตียงแล้วเอื้อมหยิบหลอดยาสีขาวหลอดเท่านิ้วก้อยที่วางอยู่บนโต๊ะสีเข้าชุดกับเตียง เขามียาเหล่านี้ติดไว้เสมอ เพราะการฝึกม้าบางครั้งเกิดอุบัติเหตุให้ฟกช้ำ
นิ้วชี้แข็งแกร่งปาดยาออกจากหลอด แล้วป้ายเนื้อยาสีขาวขุ่นไปบริเวณที่เขาเห็นว่าเป็นรอย
ความเย็นวาบๆ ถูกทาลงบนสะโพกขาวเนียน
“อุ๊ย! ทำอะไรของคุณ” เดือนนารายิ่งดิ้น แต่ถูกเขาจับล็อกเอาไว้
“ยานี้ดี ทาไม่กี่วันเธอก็จะหาย ฉันขอโทษนะที่หนักมือไปหน่อย”
เดือนนาราไม่รู้ว่าเธอควรเสียใจหรือดีใจ เมื่อครู่เธอคิดว่าเขาจับเธอนอนคว่ำเพราะอยากจะควบขี่เธอเหมือนม้าลูซี่แสนพยศตัวนั้น แต่กลับกลายเป็นว่าเขาทายาแก้ฟกช้ำให้เธอ
เดือนนาราเคยทายาบนก้นดิโน่ เธอไม่รู้สึกรังเกียจเห็นก้นอ้วนๆ ของหลานแล้วช่างหน้าตี น่ากัด แต่เวลานี้ต้องกลายเป็นคนถูกทายา งานนี้ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
เดวิดทายาบางๆ ตามจุดที่เกิดรอยแดง แต่ก็ถือโอกาสลูบคลำความขาวเนียนนั้นไปด้วย อดโกรธตัวเองไม่ได้ ทำไมต้องรับปากว่าจะไม่แตะต้องเธออีกถ้าหากเดือนนาราไม่เต็มใจ
แต่เธอจะรู้ไหม บัดนี้ตรงกลางระหว่างหน้าขาทั้งสองข้างมันแข็งขึงพร้อมเต็มที่มากขนาดไหน ก่อนที่เขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาต้องทำอะไรสักอย่าง
“มองอะไรนักหนา พอได้แล้ว”
ดวงตาคมต้องทนมองเรือนร่างเย้ายวนที่กำลังดิ้นหนีมือเขา สะโพกสวยกลมดิกได้รูปไร้สิ่งปกปิดกำลังเคลื่อนส่ายไป ส่ายมา อยู่ตรงหน้า มือแกร่งทายาเสร็จจึงดึงขอบแพนตี้กลับไปที่เดิม และดึงชายกระโปรงของเดือนนาราลงกลับที่เดิม
เดือนนาราจึงได้โอกาสสะบัดหลุดจากพันธนาการที่แสนอับอายแล้วลุกหนีไปยืนตัวลีบอยู่ข้างเตียง ใบหน้าสวยจัดมองเขาตาขวาง
เดวิดมองคนสวยที่จ้องเขาราวกับโกรธขึ้งมาแต่ชาติก่อน
“คุณมัน...คนโรคจิต”
เดวิดชี้นิ้วไปที่ประตูทางออก แล้วกล่าวเสียงเฉียบ “ฉันทายาที่ก้นให้เสร็จแล้ว จะกลับก็กลับไป แต่ถ้านับหนึ่งถึงสาม ไม่กลับ ฉันขยับเมื่อไหร่ก็ยาวนะ...” ดวงตาเจ้าเล่ห์หรี่ตามองเธอแล้วเห็นว่าเดือนนารารีบวิ่งออกไปนอกห้อง
เดวิดถอนหายใจโล่งอก ทิ้งกายแกร่งนอนหงายแผ่หลาลงบนเตียงกว้าง ดวงตาคู่คมแหงนมองเพดานสูงแต่กลับกลายเป็นเห็นหน้าหวานๆ ของเดือนนารา มันทรมานแค่ไหนที่มีโอกาสลูบคลำ แต่อดขย้ำ
“บ้าจริง ทำไมฉันต้องเป็นคนดีขึ้นมาตอนนี้ด้วยวะ”
มือแกร่งเลื่อนต่ำสอดลงไปใต้กางเกงยีนส์แล้วกดบังคับไม่ให้เจ้าสิ่งนั้นที่กำลังเหยียดกายขยายขึ้นมา ถ้าเขาออกจากห้องไปตอนนี้ ใครเห็นเข้าคงจะ...
