จากร้ายกลายมาเป็นรักคุณ

2

จ๊วบ จ๊วบ

เสียงครางสลับเสียงดูดอย่างเอร็ดอร่อยยังดังต่อไปอีกเกือบนาที ยิ่งกระตุ้นโสตประสาตของชายหนุ่มให้ขนลุกขนพองไปทั่วร่างแกร่งที่มีความสูงถึงร้อยแปดสิบเซนติเมตร

เดวิดเผลอหลุดเสียงเข้มยามเมื่อก้มมองริมฝีปากบาง ที่กำลังดูดหัวนมเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย “เบาๆ หน่อยสิ ไอ้อ้วนดูดขนาดนี้ กัดให้ขาดดีไหม”

ชายหนุ่มร้องเสียงหลงเมื่อไอ้อ้วนที่เขาอุ้มออกมาเดินเล่นเกิดหิวนมแล้วร้องไห้ไม่หยุด เขาแกล้งบอกจะให้กินนมจากเต้าถ้าหยุดร้อง

มันหยุดร้องจริงๆ เดวิดจึงต้องยอมถลกเสื้อเชิ้ตขึ้นหลับตาแล้วปล่อยให้หลานงับหัวนม ใครจะไปคิดว่าเวลาทารกดูดนมมันจะจักจี้มากขนาดนี้

เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มมีเค้าหน้าออกไปทางอเมริกันมากกว่าไทย และมีดวงตาดำสนิทตามยีนเด่นของมารดาชาวไทย แต่ได้รับเค้าหน้ามาจากบิดาที่เป็นชาวอเมริกัน

‘เดวิด แบรดลีย์’ ทนความเสียวซ่านที่กินเวลานานเกือบสามนาทีไม่ไหว เขาก้มลงไปกระซิบเสียงห้าว

“รู้รสก็พอแล้วไอ้อ้วน ปล่อยปากจากหัวนมฉันเถอะ มันไม่อร่อยหรอก”

แต่คำตอบที่ไม่ออกเสียงเพียงแต่ทำกิริยากำหมัดสองข้างแล้วขว้างมาในอากาศราวกับจะชกหน้าเขาเพราะจะเบี้ยวสัญญาที่ว่าจะให้ดูดนม ก็ทำให้ชายหนุ่มหลุดเสียงหัวเราะพรืดใหญ่

“นายจะมากไปแล้วนะเจ้าอ้วน นายนี่ตัวภาระของจริงเลย เอาทิ้งไว้ใต้ต้นแอปเปิลจะมีคนมาเก็บไหม”

เขาเรียกไม่ผิดทารกตัวอ้วนกลมที่เขาอุ้มอยู่ หมอนี่ชื่อเด็กชาย ‘แดนอะไรสักอย่าง’ ส่วนนามสกุลอะไรยิ่งจำไม่ได้ ตอนที่ได้เจ้าอ้วนมาเขากำลังเมาๆ ในเมื่อจำไม่ได้เขาจึงตั้งใจจะตั้งชื่อชั่วคราวให้ว่า ‘น้องภาระ’ แต่ก็สงสารกลัวว่าเจ้าอ้วนมันโตขึ้นมาแล้วจะโกรธเอา เพราะเวลามันโกรธชอบทำหน้าโหดใส่เขา กำหมัด กำมือ น่าเตะมาก

เดวิดจำได้ว่าเจ้าอ้วนมันกำไดโนเสาร์คล้ายๆ ยางกัดมาด้วยเขาเลยเรียกเจ้าอ้วนวัยแปดเดือนกว่านี่ว่า

‘ดิโน่’

เพราะใกล้เคียงกับไดโนเสาร์

เดวิดชักสีหน้าข่มขู่ใส่เจ้าอ้วนที่ดันมีดวงตาสีดำสนิทเหมือนเขา และดูท่าว่าเจ้าหมอนี่จะไม่เกรงกลัวคำขู่ของเขา เพราะยังกล้าแหงนหน้า พาดวงตากลมใสบริสุทธิ์ขึ้นมองจ้อง

“แอ้...” เด็กน้อยตาใสแจ๋วเริ่มส่งเสียงเบะแล้วเบะอีก

เดวิดส่ายหน้า “ไม่ไหวแล้วนะ วันหลังฉันจะหาเต้าอวบๆ ของแท้ให้นายดูดละกัน” เขาพยายามเอาหัวนมของตัวเองออกจากปากน้อยๆ

สาเหตุที่เขายอมเสี่ยงทำอะไรอุบาทว์แบบที่ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะกล้าทำก็คงเป็นเพราะว่าเช้านี้เขาอุ้มเจ้าแสบเข้ามาตรวจดูผลผลิตภายในสวนที่กำลังโตเต็มที่พร้อมเก็บเกี่ยว ทว่าความรีบร้อนทำให้คุณพ่อจำเป็นลืมพกขวดนมมาด้วย ส่วนเจ้าไดโนเสาร์ตัวแสบเห็นผลแอปเปิลลูกโตก็ชี้ไม้ชี้มือราวกับว่าจะไปเก็บให้ได้

เนื่องจากที่สวนแห่งนี้ปลูกแอปเปิลออร์แกนิคไม่ใช้สารเคมี เขาทดลองให้เด็กน้อยตัวกลมได้จับคลำผลแอปเปิลลูกโต แต่เจ้าตัวแสบอ้าปากร้องหม่ำๆ

“ไอ้อ้วน เห็นอะไรก็จะกิน”

แม้จะเป็นคุณพ่อรับฝากที่ยังงงว่ากำลังเลี้ยงลูกของใคร แต่เดวิดก็รู้ว่าด้วยวัยของดิโน่คงไม่สามารถแทะแอปเปิลได้

จากนั้นเจ้าตัวภาระก็แหกปากตะเบ็งเสียงร้องลั่น จนเขาอยากเอาแอปเปิลอุดปากอยู่เหมือนกัน ติดอยู่ตรงที่ว่าตอนรับเจ้าหมอนี่มา ผู้หญิงคนที่อุ้มเด็กมาส่งให้ ตบหน้าเขาแรงมากก่อนจะบอกว่า

“นี่ผลผลิตของคุณแดเนียล เด็กคนนี้เขาชื่อแดนไทย เลี้ยงเขาด้วยนะ ไอ้คนเฮงซวยเจ้าชู้กินไม่เลือก” เธอบอกก่อนจะสะบัดหน้าพรืดทิ้งไป ทิ้งให้เขายืนนิ่งอึ้งอยู่กับที่ พร้อมกับตัวภาระหนักอึ้งในมือที่ลืมตาขึ้นมาคำแรกที่เจ้าเด็กน้อยในตระกร้าพูด

“หม่ำ หม่ำ”

เดวิดกลับมาสู่ปัจจุบัน เขามองไอ้อ้วนทารกตัวใหญ่ หากนำเด็กวัยเดียวกันมาเทียบ ดิโน่ของเขาต้องกลายเป็นพี่เบิ้ม เดวิดยื่นนิ้วชี้แข็งแกร่งลงไปเขี่ยที่ปลายคางน้อยๆ ผิวขาว ในชุดไดโนเสาร์สีฟ้าที่ถักทอด้วยโครเชต์อย่างดี เขาเลือกเองกับมือเพราะเห็นว่าน่ารักดี จึงรีบกดสั่งซื้อทั้งที่ในใจแอบคิดว่า

‘ตัวนิดเดียวตั้งหลายร้อยดอลลาร์’

‘โคตรแพง’

แล้วยังตัดใจไม่ได้ว่าจะเอาสีฟ้าหรือสีเหลือง แต่สีเขียวก็เข้าที สุดท้าย เขาเลยสอยมาเจ็ดสี สั่งมาจากร้านค้าออนไลน์ชื่อดัง ยิ่งทำให้ดิโน่ตัวน้อยแลดูเหมือนลูกไดโนเสาร์แสนน่ารัก และจะน่ารักมากกว่าหากหมอนี่ลดการคันเหงือก และไล่กัดไม่เลือก

หลังจากหาข้อมูลเรื่องพัฒนาการของทารกมาอ่าน เขาคิดว่าดิโน่กำลังมันเขี้ยว เพราะจุกนมถูกกัดเป็นรู บางวันมีรอยขาด เช่นเดียวกับเมื่อครู่ หัวนมแท้รุ่นแม่ให้มาของเขาก็เกือบจะกลายเป็นเหยื่อของลูกไดโนสาร์จอมตะกละไปเสียแล้ว

มือเล็กๆ ไล่จับนิ้วของเขาเดวิด แต่พอมันไล่จับ เดวิดก็แกล้งยกนิ้วหนี ให้เด็กน้อยไล่คว้าอากาศ “ความไวของนายน้อยไปแล้วไอ้อ้วน”

หากลองเทียบดูมือของดิโน่ใหญ่กว่านิ้วชี้ของเขาเพียงนิดเดียว “ถ้าคราวนี้นายงับนิ้วฉัน และเอาเข้าปากไปกัดอีก ฉันจะจับนายยัดใส่กล่องไปรษณีย์ส่งด่วนไปที่คฤหาสน์แบรดลีย์ให้คนอื่นเลี้ยงแทน”

เขาไม่รู้หรอกว่าเจ้าหมอนี่ฟังรู้เรื่องไหม แต่ท่าทางแหงนหน้ามองเขาตาค้าง ทำปากหงึกๆ ราวกับจะเบะ เหมือนว่าเขาคือยักษ์ที่กำลังรังแกเด็ก และจะจับเด็กกินทำให้เดวิดเผลออมยิ้ม

“เจ้าลูกไดโนเสาร์ลงพุงรู้มาก ฉันไม่ทำแบบนั้นหรอก ฉันแค่แหย่นายเล่น”

“แอ้..” เด็กน้อยร้องอ้อแอ้แล้วมองหน้าเขาอยู่อย่างนั้น แล้วส่งยิ้มให้

“เด็กอะไรรู้มากเกินไปแล้ว” เดวิดส่ายหน้าไปมา ระอาในพฤติกรรมของเจ้าแสบที่เอาตัวมาติดแหง็กให้เขาต้องอุ้มไปไหนด้วยทั้งวัน

“ดิโน่ นายอยู่กับฉันมาเดือนกว่าแล้ว ฉันมีอะไรจะบอกนาย ฉันไม่ใช่ไอ้เฮงซวยที่แม่ของนายด่าก่อนเธอจะวิ่งหนีเตลิดไปหรอกนะ” เดวิดชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง “มองหน้าฉันให้ดี ฉันจะบอกให้ว่าฉันไม่ใช่...”

แต่พอเห็นเด็กน้อยตัวป้อม ดวงตาใสแจ๋วจ้องหน้าเขาเขม็ง แล้วยิ้มปากบาน หัวเราะคิกคิก เดวิดเลยพูดต่อไม่ออก

‘เขาไม่ใช่แด๊ดดี้ ของดิโน่’

เขาคือ เดวิด เป็นพี่ชาย ฝาแฝด ของ แดเนียล แบรดลีย์ ซึ่งไอ้หมอนั่นอาจเป็นแด๊ดดี้เฮงซวยที่แท้จริงของเด็กคนนี้ แต่เขาก็ยังไม่มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นเพราะต้องรอให้แดเนียลกลับมาตรวจดีเอ็นเอเทียบกับไอ้เจ้าอ้วนนี่ก่อน แต่มองหน้ามันไปมาก็มีส่วนคล้ายพวกเขาพี่น้องอยู่มาก