บทที่ 2 ดั่งสายฟ้าลั่น 1
798 Words
ฌาณิการ์ยืนบิดกายไปมาบนเวทีกว้าง เมื่อมองลงมาข้างล่างผู้คนต่างมองมายังเธออย่างสนใจ คนตัวเล็กจนยืนก้มหน้าไม่กล้ามองไปข้างหน้า จนทำให้ชายหนุ่มข้างกายรั้งมือเล็กมากุมไว้อย่างให้กำลังใจ
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตากับคนตัวโตก็ได้รับยิ้มหวานแห่งกำลังใจ เธอจึงเชิดหน้าขึ้น แล้วยิ้มให้กับผู้คนที่มองมา แล้วยิ้มนั้นก็สะดุดเมื่อมองไปทางชายอีกคนที่ยืนข้างลุงเธอ เขามองมาทางเธอด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาได้
“เป็นอะไรน้องณิ”
อติเทพกระตุกมือเล็กเรียกสติ เมื่อเห็นหญิงสาวจ้องมองอาหนุ่มของตนมาสักพักแล้ว ทุกอย่างมันอยู่ในสายตาของเขาตลอด
“ไม่มีอะไรค่ะพี่เอ็ม แต่ณิไม่เข้าใจทำไมณิต้องขึ้นมาบนนี้ด้วย”
ถามอย่างสงสัย พร้อมกับดึงมือเล็กออกจากมือใหญ่ แต่ก็ไม่สามารถดึงออกมาได้ จึงยอมให้อีกฝ่ายกุมมือไว้แน่นก่อนจะชำเลืองไปทางนำทัพแล้วหันมายิ้มให้คนกุมมือตนอีกครั้ง
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันครับ”
อติเทพเองก็ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ของตนจะทำอะไร
“หนูณิกับเอ็มก็รู้จักกันมานานหลายปีแล้วนะ ป้างามว่าคงถึงเวลาสักทีว่าไหมพี่ชัย”
บัวงามเอ่ยกับเด็กทั้งสอง ก่อนจะหันไปถามความคิดเห็นของสามี และในมือของนางก็มีกล่องสีแดงเล็กๆ อยู่ด้วย
“ขออนุญาตแขกทุกท่านด้วยนะครับ วันนี้ผมอยากให้ทุกคนเป็นพยานรักของลูกชายผมและว่าที่ลูกสะใภ้ครับ”
นำชัยไม่ได้ตอบภรรยา แต่เลือกประกาศใส่ไมโครโฟนให้แขกทุกคนสนใจ
นำทัพหัวใจกระตุกวูบ เมื่อได้ยินคำพูดของพี่ชาย แล้วมันเกี่ยวยังไงกับตนถึงต้องมาร่วมงานในครั้งนี้ ร่างใหญ่หลบออกไปจากงาน เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรเกี่ยวกับตนแล้ว จะอยู่ในงานหรือไม่อยู่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร
อติเทพกับฌาณิการ์ได้แต่อึ้งมองหน้ากันด้วยความตกใจ แต่แล้วสติก็ถูกเรียกกลับมา เมื่อบัวงามส่งแหวนหมั้นให้ลูกชายสวมให้หญิงสาว
“เอ็มสวมแหวนให้น้องสิลูก”
อติเทพมองหน้าหญิงสาวด้วยความลำบากใจ และอดเห็นใจอีกฝ่ายไม่ได้ที่ต้องมาถูกมัดมือชกแบบนี้ สำหรับเขาแล้วเขาเต็มใจ แต่จะเต็มใจมากถ้าฌาณิการ์มีใจให้เขา
“เด็กๆ จะหมั้นกันก่อนนะครับทุกคน”
นำชัยประกาศให้ทุกคนทราบ แล้วเดินมาหยุดยืนข้างลูกชายของตนเพื่อบอกให้รีบสวมแหวนให้สาวเจ้า
“เอ็มสวมแหวนให้หนูณิสิลูก”
“น้องณิ....พี่....”
“สวมเถอะพี่เอ็ม ก็แค่หมั้นแต่งไม่แต่งมันเป็นเรื่องของอนาคต บางทีในอนาคตเราอาจจะรักกันก็ได้นะคะ”
ฌาณิการ์เอ่ยพร้อมกับส่งสายตาสอดส่องหาคนตัวอีกคน แล้วหัวใจสาวก็ห่อเหี่ยวลงทันที เมื่อเขาคนนั้นไม่อยู่ในงานแล้ว
“ขอบคุณนะครับน้องณิ ขอบคุณที่ให้โอกาสพี่”
อติเทพสวมแหวนให้คนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน แล้วผู้คนในงานก็พากันส่งเสียงร้องแสดงความยินดีกับคู่หมั้นใหม่แห่งจังหวัดขอนแก่น
“ลุงนายคะแล้วเรื่องนี้พ่อนัสกับแม่บัวรู้เรื่องรึเปล่าคะ”
หญิงสาวถามลุงของตนที่เพิ่งก้าวพ้นบันไดเวทีขึ้นมา
“เรื่องนี้พ่อกับแม่หลานทราบแล้ว และพรุ่งนี้ลุงชัยกับป้างามจะไปสู่ขอหนูอย่างเป็นทางการที่บ้านเราอีกที”
“ออแสดงว่าแม่กับพ่อรู้แผนของลุงนายมาตลอดใช่ไหมคะ”
“อย่าเรียกว่าแผนเลย เรียกว่าอุบายรักดีกว่า”
“เอ็มพาน้องเข้าไปในบ้านเถอะ แล้วอาเราหายไปไหนเสียล่ะ”
นำชัยเอ่ยพลางมองหาน้องชาย แต่ก็ไร้วี่แววของคนตัวโต
“ไม่รู้เหมือนกันครับ สงสัยเข้าไปในบ้านแล้วมั้ง น้องณิ ลุงนายเราเข้าไปในบ้านกันเถอะครับ”
“ไปพาน้องกับพี่นายเข้าไปรอข้างในบ้านนะลูกเอ็ม แม่กับพ่อส่งแขกหมดจะรีบตามไป” บัวงามเอ่ยเสริม
“ครับแม่”
ชายหนุ่มจูงมือคู่หมั้นหมาดๆ ของตนเดินเข้าไปในบ้าน โดยมีพนายเดินตามทั้งสองไป ก่อนพนายจะเดินตามไปก็อดหันมายักคิ้วให้เพื่อนรักกับความสำเร็จในครั้งนี้ของพวกตน
- Writer
