“ถวายพระพรฮองเฮาเพคะ” เช่อหลิวย่อกายลงคำนับให้แก่ผู้มีศักดิ์เป็นพระมารดาของแผ่นดิน
“ตามสบายเถิดน้องหญิง อาชุ่นคิดถึงพี่สี่ของเขาน่ะ ข้าก็เลยพาให้มาถามเสด็จน้าเช่อหลิวเอาเองว่า พี่สี่ของเขาจะกลับมาเมื่อไหร่”’เหลียนฮย่า’เอ่ยด้วยรอยยิ้มซุกซนอย่างหยอกเย้าองค์ชายน้อยโอรสของตนที่ยืนนิ่งอยู่ข้างกายของพระบิดา
“เสด็จน้าเช่อหลิว เมื่อไหร่เสด็จพี่สี่จะกลับมาเสียทีพะย่ะค่ะ” องค์ชายน้อยเอ่ยถามเสียงเบาอย่างขัดเขินเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากคนทั้งห้อง
“พี่สี่ของเจ้าเขายังมีธุระต้องทำ คงจะกลับมาช้าหน่อยนะอาชุ่น” เสียงทุ้มของผู้เป็นพระบิดาเอ่ยตอบโอรสองค์สุดท้องของตน ด้วยทรงรู้ดีว่าองค์ชายน้อยนั้นติดพี่สี่ของตนยิ่งนัก
“ถ้าเช่นนั้นลูกจะไปหาพี่สี่ได้มั้ยพะย่ะค่ะเสด็จพ่อ” หวางเย่ฮ่องเต้นกพระหัตถ์แกร่งขึ้นลูบลงบนศีรษะมนของเด็กน้อยก่อนจะตรัสอธิบายอย่างพระทัยเย็น
“ไม่ได้หรอกอาชุ่น รอให้เจ้าโตขึ้นกว่านี้อีกสักหน่อ
