บทที่ 15
ดูเหมือนเขาจะมีใจ
กึก กึก!
เสียงกระทบของเกือกม้าดังมานานกว่าสามชั่วยามแล้ว ภายในรถม้ามีสตรีที่มีสีหน้าไร้อารมณ์เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ด้านนอกเริ่มมีเกร็ดหิมะตกบางตาให้เห็นประปราย ทิวทัศน์สุดสายตามีเพียงสีขาวโพลนของหิมะเท่านั้น
“อึก..”
สีหน้าซีดเซียวเริ่มแสดงอาการพะอืดพะอมรอบที่สี่ของวัน ไอเกี้ยวม้านี่ก็กระแทกไปมาเก่งเหลือเกิน! นางยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ รู้สึกราวกับว่าโดนฟันแล้วทิ้งอย่างไรอย่างนั้น เมื่อตื่นมาก็พบว่าข้างเตียงนั้นว่างเปล่า ได้พบหน้าท่านพี่อีกทีก็ตอนที่ขบวนรถม้าขนข้างของนางจนหมดสิ้นเตรียมมุ่งเข้าสู่ทางเหนือหรือที่ตั้งพรรคมาร เห็นหน้าหลัวเพียงครึ่งซีกเขาก็ขึ้นม้าขี่นำเกี้ยวของนางไปแล้ว ไม่รอให้นางได้เอ่ยทักหรือส่งสายตาหาเลยแม้แต่น้อย ชิส์!
ปึก! รถม้ากระเด้งกระดอนอีกรอบจนหัวนางโยกไปด้านหน้า
“ฮูหยินไหวหรือไม่เจ้าคะ”
เสี่ยวตั๋นยื่นผ้าผืนหนึ่งตรงหน้านาง ป๋ายอวี
