Ep.2 ให้ฉันดูสิ
2485 Words
ไทเกอร์ Say::
ผมนั่งมองคนที่นั่งกินพายอย่างมีความสุข พร้อมกับเก็บกลับไปให้พ่อของเธอด้วย เพราะยัยซื่อบื้อนี่ ผมเลยต้องไปอาบน้ำเพราะความเหนียวเหนอะของแยมสตรอว์เบอร์รี่ แล้วตัวเองมานั่งกินอย่างสบายใจเนี่ยนะ มันได้หรอ
“เช็ดผมให้หน่อยสิ”
“เรื่องอะไร หัวนาย” เธอไม่ได้ใส่ใจ พร้อมตักชีสพายเข้าปากต่อ
“แต่เธอทำให้ฉันต้องไปอาบน้ำ” ผมทำหน้าดุใส่เธอ จนเธอต้องรับผ้าขนหนูจากผมมาเช็ดผมแต่โดยดี ทำไมเวลาวันหนึ่งมันน้อยนัก อาทิตย์หนึ่งมีเวลาแกล้งเธอแค่สองวันเอง ตอนเรียนยังมีเวลามากกว่านี้อีก พรุ่งนี้เธอต้องสอนผมถ่ายรูปสินะ เสาร์ผมสอนเธอทำอาหาร อาทิตย์เธอต้องสอนผมถ่ายรูป แต่ถ้าอยากได้จันทร์-ศุกร์ด้วยต้องทำยังไง
“คิดอะไรอะเสือ”
“ทำไมต้องบอกเธอ เธออยากรู้รึไง” ผมแหงนหน้ามองเธอที่กำลังเช็ดผมของผมอยู่
“นายเงียบแล้วไม่ชินอะ พอเข้าใจปะ ปกตินายจะชอบทำขรึม แต่อยู่กับฉันนายไม่เคยเงียบ”
น่ารักแฮะ แต่วันนี้ทำตัวน่ารักทั้งวัน ไม่รู้จะแกล้งอะไรดีเลย คิดถึงตอนที่เธอเลียผมเบาๆ ฮึ้ยย จักจี้ แถมตอนนี้เธอยังเอียงคอมองผมแบบนี้อีก ถ้าเป็นคนอื่น ผมคงจูบไปแล้ว แต่ถ้าผมทำกับยัยนี่ ผมต้องเสียเธอไปตลอดการแน่
“เล่าให้ฟังรึยัง พี่เตเค้ามาสมัครงานที่บริษัทฉันด้วยนะ”
ประโยคที่ทำเอาผมต้องตกใจ อยากตะโกนออกไปว่าไม่ให้รับ แต่ต้องเก็บอาการเอาไว้ หงุดหงิดใจขึ้นมาอีกแล้วสิ ตอนเรียนมันจีบเจ้าขาของผมใครก็ดูออก
“อื้ม เช็ดผมไปเลย”ผมหงุดหงิดใส่เธอเอาดื้อๆ ผมมีเวลาเจอเธอแค่อาทิตย์ละ 2 วัน แต่ผู้ชายอีกคนได้เจอเธอเต็มอาทิตย์ 5 วันเลย
“เอ้าอยู่ดีๆก็หงุดหงิด บ้าปะเนี่ย”
“ห้ามให้เค้าไปส่งบ้าน ห้ามไปไหนกันสองคน ห้ามอยู่ด้วยกันตามลำพัง”
“ทำไมอะ”
“เซฟตัวเองไม่เข้าใจรึไง ผู้ชายอะ เธอไว้ใจแค่ฉันคนเดียวก็พอละ” ผมหันไปทำหน้าหงุดหงิดใส่คนที่เอาแต่ถาม ซื่อบื้อ ต้องถามทุกอย่างเลยรึไง
“หิวยัง กินไรดีอะ ฉันจะทำให้กิน” ผมไม่กล้าให้เธอช่วยอีกแล้ว แม้เธอจะอยากช่วยแค่ไหนก็ตาม เห็นตัวเล็กๆแบบนี้ทำลายบ้านผมได้เลยนะ
ติ๊งต่อง ~* ใครมันมาวะ ถ้าชิม่อนมันต้องรู้ดิ ว่าวันนี้ผมไม่รับแขก หรือจะเป็น!!!
[ พี่ไทเกอร์ขาาาา ]
ฉิบหายละ คนที่ไม่อยากเจอที่สุดในวันนี้ เธอมาจนได้
“เสือ มิลินมา”
อีกแปปยัยนั่นต้องปีนรั้วเข้ามาส่องข้างในแน่ ผมกดล็อกประตู แล้วลากแขนเจ้าขา วิ่งขึ้นไปบนชั้นสอง ก่อนที่มิลินจะปีนรั้วเข้ามาส่องในบ้าน แล้วจะเห็นเรา
“อะไรต้องกลัวขนาดนี้เลยหรอ”
“ตามมาเงียบๆ อย่าให้ยัยนั่นเห็นเลยนะ ฉันขี้เกียจคุยเฉยๆ ไม่ได้กลัว” ผมไม่ได้กลัว แต่ผมลำบากใจที่จะปฏิเสธ ผมไม่ชอบความถึงเนื้อถึงตัว แล้วความเข้าใจยากของมิลิน
“รอยัยนั่นไปก่อน ค่อยลงไป”
มิลิน ลูกของป้าหลิน เพื่อนสนิทของม้าผม เธอชอบผมและตามผมแจเลย แต่เธอไม่ใช่แบบที่ผมชอบ แต่เป็นในแบบที่ผมกลัว
“เสือ”
“ว่า”
“เอ้อ พี่ลูน่าชวนไปงานแต่ง ฝากการ์ดมาให้นายด้วย แต่ฉันลืมอะ แล้วอีกอย่างนายเคยชอบพี่ลูน่า เลยไม่กล้าเอาการ์ดมาให้ด้วย กลัวนายนอนร้องไห้ขี้มูกโปร่ง พอเข้าใจนัดนายต้องนัดล่วงหน้า แต่ฉันเพิ่งนึกออกอะ” เรื่องสำคัญขนาดนี้เพิ่งนึกออก
“วันไหน ที่ไหน รายละเอียดงานล่ะ”
“แป๊บนะฉันเมมไว้”
ผมมองดูเธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วเลื่อนหาอะไรก็ไม่รู้ เลื่อนแล้วเลื่อนอีก กว่าจะหาเจอ แล้วเธอก็ยื่นให้ผมดู พุธนี้!!!!! ยัยนี่จะบ้าหรอ ใครจะไปเคลียร์งานให้ทัน งานฉันไม่ได้น้อยเลยนะ
“ถ้านายไม่ไป ฉันก็ต้องไปกับพี่เตสองคน แต่ไม่เป็นไรหรอก ยังไงก็ไปเจอพี่ลูน่ากับพี่ต้นกล้าที่นู่นอยู่แล้ว ตอนแรกกลัวนายจะลำบากใจเลยไม่ได้ชวน” ภาษาไทยเกรดไหนเนี่ย คุยอะไรสลับไปสลับมา
“ชัดๆ สั้นๆ อยากให้ไปรึเปล่า พูดยาวแล้วใจความยืดเยื้อ” ผมมองหน้าคนที่พูดอะไรน่าปวดหัว
“อยาก!!!”
“ก็แค่นั่นแหละ ฉันอยากตีเธอนัก พูดอะไรอ้อมโลก” ผมเห็นหน้าเธอสลดที่ถูกดุ ก็อดอยากจะแกล้งไม่ได้เลย
“ร้องเหมียวๆก่อน แล้วฉันจะยอมไป”
ถึงเธอจะไม่ยอมร้อง ผมก็จะต้องไปอยู่ดี ใครจะไปยอมฝากปลาย่างไว้กับแมว ที่พร้อมจะตะครุบปลาของผมได้เสมอล่ะ
“เหมี๊ยวว ~* พอใจยัง”
น่ารักก!!!!
“อื้ม งานแต่งรุ่นพี่ จะไม่ไปได้ยังไง”
ทำอะไรไม่เคยมีระบบ งานแต่งเขานัดล่วงหน้ากันเป็นเดือน แต่มาบอกฉันตอนก่อนหน้าวันงาน 3 วัน ให้ตายเถอะ ฉันมีเธอ ชีวิตฉันตื่นเต้นขึ้นเยอะเลย
“ของขวัญแต่งงาน ชุด จองตั๋ว เตรียมรึยัง”
เธอส่ายหัวเบาๆ ให้ตายเถอะ!! ยัยนี่เคยวางแผนทำอะไรบ้างไหมในชีวิต
“วันจันทร์มาหาฉันที่บริษัทตอนบ่าย จะพาไปจัดการ ถ้าไม่มีฉันเธอจะทำยังไง”
เธอทำสีหน้าครุ่นคิด
“ก็เฉยๆ แต่ถ้านายไม่มีฉัน นายเหงาแน่”
“ไม่มีทาง เธอต่างหาก ถ้าไม่มีฉันชีวิตมืดมนแน่” ผมดีดเข้าที่หน้าผากของเธอ
“โอ๊ยฉันเจ็บนะ”
ที่จริงผมจะนัดวันอาทิตย์ก็ได้ แต่ผมอยากหาเรื่องอยู่กับเธอเพิ่มอีก 1 วัน แค่นั้นเอง จะทำยังไงกับเธอดีนะ นอกจากถ่ายรูปกับกิน เธอก็ไม่เอาไหนสักอย่างเลย
“นั่งแท็กซี่ไปเปลืองตังตายเลย มารับฉันสิ”
“ฉันคิดว่าฉันต้องสอนเธอขับรถด้วย”
“ต้องกราบนายเป็นอาจารย์เลยไหม ถ้าจะสอนทุกอย่างขนาดนี้” เธอยิ้มกวนๆมาให้ผม ผมดึงแก้มคนตรงหน้า ทำไมนะ ฉันถึงหัวใจเต้นกับคนไม่เอาไหนแบบเธอเนี่ย
“ เอือ อันเอ็บ “ (เสือ ฉันเจ็บ)
บ่ายวันจันทร์
คอนเซ็ปท์งานคืออะไร ธีมสีไหน แต่งที่ไหน ยัยเจ้าขาจำไม่ได้สักอย่าง ผมเลยต้องบอกให้เธอหยิบการ์ดงานแต่งมาให้ผมด้วย พร้อมโทรไปถามพี่ลูน่าถึงรายละเอียด สุดท้ายก็เป็นผมที่ทำทุกอย่างอยู่ดี ธีมสีขาว จัดที่รีสอร์ตของเธอเอง ผมมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าเลย พาไปซื้อชุดดีกว่า ผมลากคนตัวเล็กขึ้นรถ แน่นอนใช้คำว่าลาก แล้วโยนใส่เข้าไปในรถ เหมือนโยนตุ๊กตา แล้วขับมาที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ที่มี Shop ของ Ulzzz อยู่
“ซื้อใหม่เลยเหรอ”
“ฉันจ่ายเธอจะบ่นทำไม”
“โหยย แบบนี้ชุดเดียวไม่ได้ละ” เธอหันมายิ้มแล้วยักคิ้วให้ผม ยัยนี่มันกวนจริงๆ
พอเข้ามาในร้าน ผมให้พนักงานเอาชุดสีขาว ทุกชุดที่ร้านเรามี ออกมาให้ผมเลือก แน่นอนต้องให้ผมเลือกสิ เพราะผมเป็นคนจ่ายตัง
“เสือ ฉันอยากได้ชุดนี้” เธอทำตาปริบๆ
“ฉันเลือกเอง”
“ไม่ ฉันอยากได้ นายจะเอาชุดไหนมันก็เรื่องของนายสิ” เธอยังมองชุดที่เธอชี้ไม่วางตาเลย ชอบขนาดนั้นเลยหรอ
มันโป๊ ผมไม่ปลื้ม
“เอาไปลองมาให้ดูหน่อย ถ้ามันโป๊มากก็ไม่เอา ไปๆ”
พอได้ชุดจากพนักงานก็วิ่งจู๊ดไปเลย เป็นเด็กรึไง
“ชุดนี้ ชุดนี้ แล้วก็2 ชุดนี้ ผมฝากคุณเอาไปให้เพื่อนผม ที่ห้องลองชุดที”
พอสั่งพนักงานเสร็จ ผมก็เดินมาดูรองเท้าให้เธอ แบบไหนถึงจะเหมาะนะ ให้เธอเลือกเองต้องเป็นผ้าใบแน่ๆ แต่จริงยัยนั่นแต่งอะไรก็ขึ้นทั้งนั้นแหละ
“เสือ เป็นไง” เมื่อเห็นเธอออกมาจากห้องแต่งตัว ผมเลยละจากรองเท้า เพื่อมาดูเธอก่อน ผมค่อยๆเดินตรงมาที่เธอ
“โชว์เยอะไป นมก็ไม่มี ขาก็สั้น ยังจะใส่สั้นอีก ผิวก็กระด้างจะโชว์อะไรมากมาย”
เปล่า ที่จริงมันสวยมากเลย เธอใส่แล้วขึ้นมากเลย แต่มันโชว์เนื้อหนังมังสามากไป แถมมันเข้ารูป เห็นทรวดทรงของเธอชัดเจน ไม่อยากให้เธอใส่อะ
“ปากร้าย” เธองอนปึงปัง เดินเข้าห้องแต่งตัวไปเลย ตายห่าละ งอนเปล่าวะ ผมตามไปคุยบอกเหตุผลกับเธอหน้าห้องแต่งตัว
“มันโป๊ กระโปรงสั้นไป สายเดี่ยวมันก็โชว์มากไป เปลี่ยนใจดีไหม”
[ ก็ฉันชอบชุดนี้ ชุดอื่นนายซื้อก็เก็บเอาไว้ใส่เองก็แล้วกัน ] เสียงตะโกนออกมาจากห้องแต่งตัว มันกำลังทำผมหงุดหงิด เพราะครั้งนี้เธอกล้าขัดใจผม
[ ฉันอุตส่าห์ดีใจ ได้เที่ยวกับนาย แต่ถ้าปากนายเป็นแบบนี้พอ เลิก เที่ยวกับพี่เต ดีกว่า ]
ฉวบ~* ผมเปิดม่านเข้าไปในห้องแต่งตัวของเธอ
“เอ้ย!!! เข้ามาทำไม” เธอที่กำลังติดกระดุมเสื้ออยู่ทำท่าตกใจ รีบเอามือจับคอเสื้อเอาไว้
“นมเล็กๆ ฉันไม่ดูหรอก ยอมให้ใส่ก็ได้ แค่วันเดียวนะ ถ้าคนมองเยอะหรือมองไม่ดี ให้เปลี่ยนต้องเปลี่ยน ให้ปิดต้องปิด” ผมพูดไปพลางติดกระดุมเสื้อของเธอไปพลาง
“อื้ม นายเป็นผู้ปกครองฉันรึไง”
“อ่าวไม่ใช่เหรอ ทุกวันนี้ฉันดูแลยิ่งกว่าเป็นผู้ปกครองเธออีก”
“ดูแลอะไร แกล้งมากกว่า”
“รู้ว่าแกล้ง แล้วให้แกล้งทำไมอะ”
“ยังหาเพื่อนคบใหม่ไม่ได้ รอหาเพื่อนใหม่ได้ก่อน ฉันไม่คบนายแล้ว รู้ตัวไว้เลย”
ด้วยความหมั่นไส้ในคำตอบ ผมเลยดีดหน้าผากเธอดัง ป๊อก!!! จนเธอร้องโอ้ยยย เสียงดัง ในที่สุดก็ต้องซื้อไอ้ชุดนั้นนั่นแหละ เพราะเธอดันบอกว่าเธอรักเดียวใจเดียว จะไม่เปลี่ยนใจเด็ดขาด ตอนเปลี่ยนเสื้อเมื่อกี้ มีดีกว่าที่คิดนะเนี่ย นึกว่าจะแบนราบลงไปเลยซะอีก มีนูนๆให้คิดว่าผู้หญิงบ้างก็ดี พอจ่ายตังค์เสร็จ เราก็เดินหาของขวัญแต่งงานให้คู่บ่าวสาว
“เสือว่าเราซื้ออะไรดี”
“ของที่ใช้งานได้จริง นาฬิกาดีไหม”
“แล้วฉันซื้ออะไรดี นึกไม่ออกเลย”
“หุ้นกับฉันคนละครึ่งมะ ฉันคิดว่าอยากซื้อนาฬิกาที่มันเป็นคู่ ยี่ห้อดีสักหน่อย มันจะได้ใช้ได้จริงไง”
เธอพยักหน้าเห็นด้วย เราเลยเดินเข้าร้านนู้น เข้าร้านนี้ หาแบบที่ถูกใจ ถูกใจผม ก็ไม่ถูกใจเธอ ถูกใจเธอ ก็ไม่ถูกใจผม
“เฮ้อเหนื่อย ร้านสุดท้ายแล้วนะ ไม่มีก็ไม่เอาแล้ว ซื้ออย่างอื่น” เธอเริ่มอวดครวญ ทั้งๆที่ตัวเองอะเรื่องมาก พอเรามองนาฬิกาที่โชว์สวยอยู่ในตู้ ดันมาใจตรงกันที่นาฬิกาคู่หนึ่ง ดูท่าเธอจะชอบมากเลยแฮะ
“เอาอันนี้เลยไหม สวยดีนะ” ผมชี้ไปที่นาฬิกาเรือนสวย สายหนังสีน้ำตาล หน้าปัดสีขาว
“คู่นี้ราคาเท่าไหร่คะ”
“คุณลูกค้ามาถูกเวลาเลย วันนี้ลดราคา 50% ค่ะ ถ้าซื้อเป็นคู่ จากคู่ละ 17,500 บาท เหลือแค่คู่ละ 8,750 บาทค่ะ”
ผมหันไปยิ้มให้เธอ หาร 2 จะเหลือ 4,375 บาท ยัยนี่มันยาจกจะตาย ต้องบอกแพงไปแน่
“เสือนายคิดว่า ซื้อไปแล้วพี่ลูน่าจะได้ใช้ไหม”
“ก็คงได้ใช้”
“อืมมมม รอนี่ ฉันไปกดตังก่อน” แล้วเธอก็เดินคอตกออกไปนอกร้านเพื่อกดเงิน พอเธอไป ผมก็ขอดูสีทั้งหมดเพิ่มเติม ซึ่งมันยังมีอีก 3 สี ผมว่าเธอชอบ แต่สามัญชนอย่างเธอ แค่ซื้อให้พี่ลูน่าก็เต็มกลืนแล้ว
“ผมเอาสีกรม คู่หนึ่ง แล้วเงียบไว้นะครับ” พนักงานจัดการให้ผมอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่าเธอจะกลับมา
ว่าแต่ ซื้อไป จะให้เนื่องในโอกาสอะไร วันเกิดเธออีกตั้งสองเดือน ฉิบหายละ ซื้อมาแต่ไม่รู้จะให้ยังไง ให้ล่วงหน้าวันเกิดก็นานไป ให้เพราะอยากให้หรอ โคตรจะไม่ปกติเลย นั่นไง แค่เรื่องที่มีอยู่ก็เครียดพอแล้ว นี่มีเรื่องให้คิดเพิ่มอีก ผมรีบเก็บมันเข้าในกระเป๋าด้านในของสูทก่อนที่เธอจะมาเห็น
“เสืออออ” เสียงที่ลากยาวแสนน่ารันทด จากเงินในกระเป๋าอันน้อยนิดสินะ
“เธอต้องให้ฉัน 4,375 บาท เอามา”
“งกจังเลย ปัดเศษได้ไหมเลขกลมๆ” เธอพยายามต่อรองราคา
“4,400 เอามา”
“เอ้ยต้องปัดลงดิ ทำไมปัดขึ้นล่ะ” เธอส่งเงินให้ผม 4,375 บาท
“เธอชอบสีอะไร”
“ฉันชอบสีกรม แต่พี่ลูน่าน่าจะชอบสีน้ำตาล” เธอยังคงมองมันตาละห้อย น่าสงสาร พวกที่ต้องสะสมค่าขนมจากที่พ่อให้ ได้แต่มองตาปริบๆ สุดท้ายเราก็เลือกสีน้ำตาล ให้พนักงานห่อของขวัญให้ เฮ้อ เสร็จภารกิจของเราสักที ก่อนจะออกจากร้าน เธอก็ยังคงมองอย่างเสียดาย เหมือนเด็กที่อยากได้ของเล่นแต่ต้องตัดใจด้วยตาละห้อย
ตลกอะ สบายใจละ เห็นหน้าเธอลำบากใจละ
“ฉันจะจองตั๋วเครื่องบินให้ แล้วจะไลน์ไปบอกเวลา ล่วงหน้า!! ทำอะไรอย่าให้ฉันต้องรอ”
“ไม่ต้อง พ่อฉันก็ไป”
‘พ่อฉันก็ไป’ คำพูดที่ก้องอยู่ในหู พ่อเธอไป แล้วทำไมไม่รู้จักบอกกกกกกกก โถ่!!! อุตส่าห์อยากนอนด้วย !!!
“อื้มมมมม มีไรที่ฉันต้องรู้อีกไหม” ผมพยายามข่มอารมณ์โกรธเอาไว้
“ฉันจะไปพร้อมพ่อ และก็พี่เตด้วย”
“มีอะไรอีกไหม”
“ขอบคุณค่ะ ที่มากับฉันทั้งวัน ฉันสนุกมาก แล้วนายติดคำขอโทษที่บอกฉันนมเล็ก ทั้งที่นายไม่เห็นด้วยซ้ำ”
ยังกล้าาาา มาทวงคำขอโทษจากฉันอีกหรอออออออ
“ให้ฉันดูสิ จะได้รู้ว่ามันเล็กหรือไม่เล็ก”
- Writer
