“เธอกับฉัน คือข้อยกเว้น”
“แปลว่าหมอนั่นเสพยาเกินขนาดจนเพี้ยน จำเรื่องในอดีตไม่ได้ ถูกมั้ย?”
“จะบอกว่าใช่ มันก็ใช่”
อ่า... นี่เลยเป็นเหตุผลสินะ ว่าทำไมเขาถึงยัง...
“แต่เมืองมันยังจำได้นะ…” เสียงของเม้าส์ที่ดังแทรกความคิดในหัวให้เงียบลง ทำให้ฉันต้องหยุดความคิดทั้งหมดลง แล้วจ้องมองตอบนัยน์ตาเรียวรีตรงหน้า “ว่ามันเคยทำเลวอะไรกับเธอไว้บ้าง”
“ก็ไหนนายบอกว่าหมอนั่นสมองกระทบกระเทือนยังไงละ?”
“ฉันรู้ได้แค่นี้ อย่าลืมสิ ฉันไม่ใช่ไอ้เมืองนะ” เขาย้อน “แต่ไม่ต้องห่วง ฉันมีวิธีแก้ ถ้าเธออยากจะหนีไปจากมันให้พ้นละก็นะ...”
“ไม่เป็นไร ฉันไม่อยากรู้” ฉันเอ่ยขัดน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ของเม้าส์แบบไม่สนใจ พลางขยับตัวลุกจากที่นั่ง เมื่อรู้สึกว่าเรื่องที่ฉันควรรู้มันได้จบลงแล้ว ทว่า มันก็เป็นเขาอีกนั่นแหละที่รั้งตัวฉันเอาไว้
“วันนี้มันไม่ได้ไปทำงาน และเธอไม่ควรเจอมันอีก อย่าไปในที่ที่มีโอกาสพบหน้ามัน เข้าใจใช่ม
