ขอรักอีกครั้ง (love return)

กลัวหายอ่ะ (8)

"นี่! เธอ จะแต่งนานไปไหน ลืมไปหรือป่าวนี่งานคนอื่นป่ะ อันนี้กะแย่งซีนป่ะเนี้ย" ฉันล่ะอยากจะหยุมหัวเขาจริงๆ บรีฟมาซะเยอะแต่เวลาให้แต่งมีน้อยเท่าเวลาตัวมด ถ้ารีบมากไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะ

"แล้วก็เลิกด่าฉันในใจด้วย"

"โอ๊ยยย! ภีม ถ้ารีบขนาดนี้ นายไม่ให้ฉันแต่งรอตั้งแต่เมื่อวานเลยล่ะ" ฉันพูดบ่นไปด้วยพร้อมกับค่อยๆ บรรจงปัดขนตาอย่างเบามือ ทำลายโสตประสาทชะมัดเลย

"ก็ฉันสะดวกวันนี้"

"ไปงานอะไรก็ไม่บอก อีกอย่างฉันก็ต้องแต่งให้ตรงตามบรีฟป่ะ" ฉันก็ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่า ทำไมฉันต้องอ่อนไหวต่อการท้าทายขนาดนั้นด้วย มันเลยเป็นสาเหตุให้ฉันมานั่งโง่ๆ อยู่ตรงนี้!

.

@ หลายชั่วโมงก่อน

"จิ๊! มี PR ว่างสักคนมั้ย จะชวนไปงานอ่ะ" ที่แท้ก็มาหาผู้หญิงนี่เอง แล้วทำไมฉันต้องโกรธด้วยเนี้ย!

"อ้อออออออ PR อะหรอ"

"อืม"

"งืมมมมมมมม ไม่มีใครว่างอ่ะวันนี้ เอาไอ้แอรีสไปแทนก่อนล่ะกัน"

"ไอ้กัปตัน! ฉัน ไม่ ว่าง!"

"ไม่ว่างอะไร มึงนั่งกินนอนกินอยู่ที่นี่มาหลายวันล่ะ ไปทำตัวให้มันเกิดประโยชน์ PR กูเขามีงานต้องทำ สร้างรายได้ สร้างเงินให้ครอบครัวเขา มึงนี่ มันจิตใจหยาบกระด้างจริงๆ แค่นี้ก็......"

"โอ๊ยยยย! ฉันไปฆ่าแมวบ้านแกตายหรือไง"

"เออ ก็ไปช่วยงานไอ้ภีมมันหน่อย" ฉันเหลือบสายตาไปทางภีมที่กำลังกอดอกพิงประตูมองมาจากฉัน ด้วยสายตาที่ไม่สามารถคาดเดาได้ว่า กำลังคิดอะไร

"........"

"ทำไม? ทำไมต้องคิดเยอะ ทำไมต้องไม่อยากไป หรือว่า แกคิดไรป่ะเนี้ย"

"คิดอะไรล่ะ!"

"จะไปรู้เรอะ เห็นทำเป็นคิดเยอะคิดแยะ นึกว่ากลัวหวั่นไหว ให้หัวใจดวงเก่า" ฉันรีบถลึงตาใส่ไอ้กัปตันทันที ก่อนฉันแอบหันไปเห็นภีมกำลังยืนอมยิ้มราวกับว่ากำลังจับผิดฉันอยู่

"ไม่หวั่นไหว! บอกมาเลย ที่ไหน แต่งตัวยังไงและกี่โมง!"

.

เพราะไอ้ความปากไวนี้แหละที่ทำให้ฉันต้องมานั่งชดใช้กรรมอยู่แบบนี้ แต่การที่ให้แต่งตัวเต็มขนาดนี้คือ ไปไหน คงไม่ใช่ไปออกงานใหญ่ เปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่อะไรแบบนี้คงไม่ใช่นะ

"เมื่อชั่วโมงที่แล้วเธอก็เขียนตา ตอนนี้ก็ยังเขียนอยู่อีก สรุปเธอมีกี่ตา"

"บ่นจังเลย ทำอย่างกับถึงเวลาไปงานแล้วอย่างนั้นอ่ะ สรุปไปงานใคร ยังไม่บอกเลย" ฉันพูดกับเขาผ่านกระจก เพราะเห็นเขากำลังนั่งพิงโซฟาเล่นโทรศัพท์อยู่

"งานคนสำคัญ"

"สำคัญขนาดไหนอ่ะ มีออกทีวีหรือป่าวเนี่ย"

"ไม่ออก งานประสบความสำเร็จของคนสำคัญอ่ะ ก็เลยอยากไปแสดงความยินดีหน่อย" เขาพูดตอบโดยที่ยังก้มหน้าเล่นโทรศัพท์อยู่

"ถึงว่าแต่งตัวซะจัดเต็มเลย แล้วทำไมไม่ชวนคุณแพรวไปอ่ะ" ฉันลองเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

"ก็งานนี้มีแพรวเป็นเจ้าของงาน งานของคนสำคัญทั้งทีก็ต้องจัดเต็มป่ะเธอ" คนสำคัญหรอ ไม่เคยคิดว่า การได้ยินคำว่า สำคัญ จะรู้สึกใจเจ็บเท่านี้มาก่อนเลย ความรู้สึกเหมือนคนสำคัญคนนั้นของเขา มันไม่ใช่เราอีกต่อไปแล้ว แล้วมันก็ไม่ใช่เรามานานแล้ว มันทำให้รู้สึกใจหายวาบ

"ฉันแต่งเสร็จแล้ว ไปกันได้ยัง" ฉันวางเครื่องสำอางค์ลงบนโต๊ะ พลางคิดว่า ฉันควรรีบทำวันนี้มันให้จบๆ ไป เพราะตอนนี้อยากรีบกลับห้องแล้วรีบๆ ลืมเรื่องวันนี้ไปซะ

"เป็นอะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้น"

"ไม่ได้เป็นอะไร รีบไปเถอะ ฉันเหนื่อยแล้ว" เขาก็คิดว่า ฉันเหนื่อยอะไร เพราะยังไม่ได้ทำอะไรเลย แต่แค่นึกก็เหนื่อยใจล่ะ

"ทำหน้าให้มันดีๆ จะขมวดคิ้วเป็นคนหุ้นตกทำไม" หมับ! เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ก่อนที่จะเอานิ้วจิ้มเข้าที่คิ้วของฉันเบาๆ กลิ่นน้ำหอมจางๆ กลับระยะหน้าที่ใกล้กันขนาดนี้

"แต่ลืมบอกไปอย่าง" ฉันเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย พรึ่บ!

"วันนี้เธอสวยมาก" ฉันเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำนั้น เพราะเขากระตุกยิ้มหวานให้ฉัน ก่อนที่เขาจะเดินออกไปนอกประตูไปเลย บางทีการที่คนเราได้ยินคำบางคำจากคนบางคนมันก็ทำให้เราหัวใจเต้นสั่นรัวราวกับว่า กำลังถูกชมต่อหน้าคนหลายล้านคน ถ้าแบบนี้เรียกว่าการถลำลึก ฉันคงจะถอนตัวออกจากการถลำนี่ยากแล้วล่ะ

.

.

.

"นาย ทำไมงานใหญ่จังอ่ะ วันเกิดคุณแพรวหรอ"

"ไม่รู้สิ เป็นงานที่แพรวต้องมีความสุขที่สุดแน่ๆ เพราะแพรวอยู่กับฉันมานาน ฉันอยากเห็นเธอมีความสุขที่สุด และฉันว่า มันก็คงถึงเวลาแล้วแหละ" ฉันขมวดคิ้วหันไปมองเขาอย่างงงๆ พูดเหมือนกับนายจะขอเธอแต่งงานนั้นแหละ

"เป็นอะไร 555 ทำไมทำหน้าแบบนั้นอ่ะ"

"พูดเวอร์ อย่างกับจะขอใครแต่งงาน"

"ก็อยากอยู่นะ แต่ยังไม่มีขออะดิ" ฉันเริ่มสงสัยแล้วว่า ทำไมวันนี้เขาดูแพรวพราวจัง จนฉันเผลอดึกไปถึงคำที่ไอ้กัปตันมันบอกว่า ' ต่อให้ฉันไม่ได้รู้ทุกเรื่องในชีวิตมัน แต่ดูจากเป้าหน้ามันก็พอจะรู้ป่ะว่า คนเข้าหาอย่างเยอะ '

"ถึงว่า นายมันคารมดีแบบนี้หรือป่าวเนี้ย คนถึงได้เข้าหาไม่หยุด"

"รู้ได้ไงว่า คนเข้าหาฉันเยอะ"

"ไอ้กัปตันบอก"

"ก็เข้าหาเยอะจริงๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจนะ" นายบ้านี่ ทำไมวันนี้ขยันทำให้ฉันหัวใจเต้นรัวได้ขนาดนี้เนี้ยวันนี้ จู่ๆ ก็รู้สึกร้อนแผ่ขึ้นมาบนใบหน้า การหายใจก็เริ่มถี่ขึ้นเรื่อยๆ สาเหตุก็มาจากเขานั้นแหละ

"อ่าวบอส มาแล้วหรอคะ คุณแอรีสส!" ฉันหันไปมองตามเสียง คุณแพรว...เจ้าสาวหรอ นี่มันงานแต่งคุณแพรวหรอ หรือนายนี่เป็นเจ้าบ่าว ห้ะ? จะบ้าหรอ นี่ฉันคิดอะไรอยู่

"ยินดีด้วยนะ แพรว"

"เอ่อ ยินดีด้วยนะคะ คุณแพรว"

"ไหนบอกว่า งานแบบนี้จะควงเพื่อนมาทำไมไม่ใช่หรอคะบอส หรือว่ากับคนนี้ไม่ได้คิดแค่เพื่อน ^O^"

"เลิกเล่นได้แล้วแพรว เจ้าบ่าวไปไหนเนี่ย ไปหาเจ้าบ่าวเลยไป ผมจะนั่งรอที่โต๊ะนะ ป่ะ" หมับ!

"นี่คุณ จะมาจับมือฉันทำไม!"

"ก็กลัวหายอ่ะ"