เสน่ห์นางซ่อง

เตือนเพราะว่าพี่รักนะ

“พี่เกนไหนของแก” วาวทำหน้างง ๆ

“ไอ้วาว ก็คุณพสุไง คนที่เป็นนักพัฒนาสังคมน่ะ ที่มาสอนเราเมื่อเสาร์ที่แล้ว” คำตอบของแมวทำให้วาวส่ายหน้าระรัว พร้อมกับทำปากเบ้

“อึ...  ไม่เอาดีกว่า ฉันไม่ค่อยชอบหน้าเขาเท่าไหร่ คนอะไรก็ไม่รู้สายตาสอดรู้สอดเห็นไปเสียหมด อีกอย่างฉันไม่ชอบที่เขาดูถูกฉัน”

“แกจะบ้าหรือเปล่าวาว มองพี่เขาร้ายไปหน่อยไหม พี่เกนเขาไม่ได้เป็นคนแบบนั้นสักหน่อย อีกอย่างท่าทางเขาเป็นห่วงแกน่าดูเลยนะ คอยแต่จะถามเรื่องราวของแก”

มณีรินทำตาโตเข้าใส่เพื่อนทันที

“แล้วแกก็เล่าให้เขาฟังใช่ไหมว่าฉันเป็นมายังไง ฮึ... นางแมว” เธอยกมือขึ้นชี้หน้าของเพื่อน จิ้มนิ้วลงบนหน้าผากสีดำของแมว

“นิดเดียว” แมวทำมือทำนิ้วว่านิดเดียวจริง ๆ

“เออ...” วาวทำอารมณ์เสีย เธอรีบลุกจากเก้าอี้ที่นั่งทันที เดินตัวปลิวลิ่ว ๆ ตรงไปที่ห้องเรียนโดยไม่รอเพื่อน แมวโบกมือหย็อย ๆ เรียกชื่อของเธอ ตามหลังไปไม่ห่าง

“วาว... วาว...”

ที่โรงพัก

“สารวัตรเรียกประชุมพวกเราด่วนมีอะไรครับ” นายตำรวจชั้นผู้น้อยถามขึ้นตอนที่ทุกคนไปรวมกันอยู่ในห้องประชุมเล็ก ๆ บนโรงพักนั้น

“ก็ทางหน่วยเหนือเขาให้ทุกท้องที่กวดขันเรื่องโสเภณี และการขายตัว เพราะมันเป็นภาพลักษณ์ที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ และอีกอย่างท้องที่ของเราติดกับชายแดน เรื่องแบบนี้อาจจะเป็นการนำพามาสู่เรื่องต่าง ๆ ที่ไม่ดีงาม จึงต้องรีบกวดขัน แล้วในหนังสือนี้แจ้งมาแล้วว่า หากทางหน่วยกลางมาเจอว่าที่ไหนยังคงมีสถานที่แบบนี้อยู่ก็จะต้องได้ย้ายกันทั้งโรงพักนั่นแหละ” สารวัตรหมี่เล่าด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“พวกเราก็กวดขันกันมาตลอดนะครับ แต่ยังจับไม่ได้ไล่ไม่ทันเท่านั้นเอง อีกอย่างธุรกิจพวกนี้ก็เปิดเป็นกิจการอื่นบังหน้า” นายตำรวจคนหนึ่งพูดขึ้น

“ก็นั่นไง นี่แหละเป็นสิ่งที่เราต้องกระชากหน้ากากพวกนั้นออกมาให้หมด ต้องกวาดล้าง ต้องปราบปราม ต้อง...”

“ครับ ๆ สารวัตรครับ” ทุกคนแทบจะรับปากออกมาพร้อม ๆ กัน

“ว่าแต่ไอ้ร้านคาราโอเกะหลัง บขส. เอายังไงดีครับ” ดาบติ้วถามขึ้น

“ปัญหามันก็อยู่ที่พวกที่ร้านพวกนั้นมันรู้ว่าใครเป็นตำรวจเนี่ยละซิ เฮ้อ...” สารวัตรหมี่ถอนหายใจออกมาอย่างแรง

“เอาเป็นว่าเขตไหนใครรับผิดชอบ ดูแลกวดขันกันให้หนัก เอาจริงนะ ส่วนเรื่องร้านคาราโอเกะหลัง บขส. ดาบติ้ว เดี๋ยวอยู่คุยกับผมก่อน”

นายตำรวจคนอื่น ๆ รีบทยอยกันลุกขึ้น แล้วทำความเคารพสารวัตรแล้วเดินออกไป หลังจากนั้นทั้งสองหนุ่มก็ประชุมวางแผนกันต่อไป

ตืด... ตืด...ตืด... มือถือที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อของพสุดังขึ้น

“สวัสดีครับแม่” ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“แหม... ถ้าแม่ไม่โทรหาเกนก่อน เกนจะคิดโทรหาแม่ไหมลูก” นางต่อว่าลูกชายขึ้นมาทันที

“ก็วันนี้ว่าจะโทรหาคุณแม่ค่ำ ๆ น่ะครับ มีธุระด่วนอะไรหรือเปล่า”

“มีสิ...” นางตอบกลับมาแทบทันที

“จำหนูผึ้งได้ไหม” คุณชนาภายิงคำถามออกมาทันที

“ผึ้งไหนแม่?” พสุจำได้แล้ว แต่แกล้งทำเป็นจำไม่ได้ไปอย่างนั้นแหละ

“เกน ถ้าอยู่ใกล้ ๆ แม่จะตีให้สักเปรี๊ยะ น้องผึ้งลูกของคุณอาท่าชนะไง ตอนเด็ก ๆ แม่ชอบพาเราไปเที่ยวที่บ้านสวนของเขาที่กาญจนบุรีจำได้ไหม”

“จำได้ครับ” พสุตอบพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะ

“ว่าแล้วเชียว วันก่อนนี้นะ คุณอาท่าชนะ คุณอาบุปผา และหนูผึ้งมาหาแม่ที่บ้าน อุ้ย... เกนเอ๊ย หนูผึ้งน่ารักมาก หน้าตาสะสวยกว่าเมื่อตอนเด็ก ๆ เสียอีก แม่เห็นแล้วถูกใจ ๆ ลูก” คุณแม่เล่าด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นตามสไตล์

“แล้วไงครับ”

“แล้วไงเหรอ ก็คืออย่างงี้ แม่นะนัดว่าจะพาหนูผึ้งเขามาที่บ้านวันไหนที่ลูกกลับมาจะได้เจอกัน” น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความสุข

“เฮ้อ...” เขาถอนหายใจออกมาเบา ๆ

“แม่ไม่ได้บังคับนะ แต่รู้จักกันเอาไว้ก็ไม่เสียหาย เรารู้เช่นเห็นกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ รู้ไหมน้องเขาจบอะไรมา”

ได้โอกาสคุณชนาภาก็เล่าเรื่องอย่างสนุก กว่าจะวางสายไป ก็เป็นชั่วโมง จบลงโดยการที่พสุรับปากว่าจะกลับบ้านเสาร์อาทิตย์ที่จะถึงนี้ คุณชนาภาจึงยอมวางสายไป

ติ๊ง... ติ๊ง... ติ๊ง... เสียงเตือนว่ามีข้อความเข้า

“แมว...” เขาเห็นหน้าคนที่ส่งข้อความมาให้แล้วรีบเปิด

(“พี่เกนคะ วาวเธอปฏิเสธหัวชนฝาเลยค่ะ ว่าจะไม่มาทำงานกับเรา”)

(“ทำไม”) เขาพิมพ์ถามกลับไปในทันที

(“เหตุผลส่วนตัวค่ะ”)

แมวนึกไปถึงคำพูดของเพื่อน

“ฉันไม่ชอบหน้าคุณพี่เกนอะไรของแกนั้นนางแมว จบนะ อย่าพูดอีก เดี๋ยวอารมณ์เสีย อีกอย่างต่อไปเขาถามอะไรที่เกี่ยวข้องกับฉันแกห้ามเล่าอะไรให้เขาฟังเด็ดขาด ไม่ยังงั้น...(เธอทำท่ายกนิ้วขึ้นไปเชือดที่คอของตัวเอง) แกกับฉันขาดกัน” วาวทำหน้าเข้ม ทำหรี่ตาจ้องหน้าแมว จนเธอต้องหงอไป และพยักหน้าให้เพื่อนรักงึก ๆ

“ก็ได้...” เธอสิ้นหนทาง ได้แต่ทำเสียงอ่อย ๆ

(“แมวต้องให้เหตุผลกับวาวนะว่า พี่เป็นห่วงเขา อีกอย่างทำงานกับพี่ก็จะได้ประสบการณ์อะไรดี ๆ นำไปใช้ได้ในชีวิตด้วย”)

(“ค่ะ”) เธอรีบตอบไป แต่ตอนนี้ได้แต่นั่งทำหน้านิ่ว อีกคนก็นายจ้าง อีกคนก็เพื่อน

‘แม่งโคตรอึดอัดว่ะ’ แมวบ่นอยู่ในใจ

เย็นวันหนึ่ง

“วาว ทำไมไม่ยอมมาทำงานกับพี่ที่สำนักงาน” พสุถามมณีรินทันทีที่เขาเห็นหน้าของเธอวันหนึ่งที่ซูเปอร์มาร์เก็ต

มณีรินแกล้งไม่ได้ยิน แล้วเธอก็เดินหนี พสุไม่ยอมเขาเดินตามก่อนจะเดินไปดักหน้ารถเข็นของเธอ หญิงสาวยกหน้าขึ้นมองเขาแบบไม่สบอารมณ์

“แล้วคุณอะเป็นอะไรหนักหนาคะ มายุ่งอะไรกับวาวนัก วัน ๆ ไม่ทำงานทำการหรือไง คอยตามหาเรื่องยุ่งวุ่นวายกับคนอื่นเขาไปทั่ว” เธอทำเสียงไม่พอใจ จ้องมองใบหน้าของเขาอย่างไม่ลดละ

“พี่เป็นห่วง” เขาพูดแบบห่วงใย

“เป็นห่วงทำไม วาวมีงานทำ มีเงินใช้ ก็ไม่ได้ไปใช้เงินกระเป๋าเดียวกับคุณสักหน่อย” เธอสะบัดหน้าหนี ก่อนจะเดินไปหยิบเอาของที่ตัวเองตั้งใจจะมาซื้อ

พสุมองด้านหลังของเธออีกครั้ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ

“แล้วไอ้เรื่องการแต่งเนื้อแต่งตัวแบบนี้ พี่ว่ามันไม่ค่อยเหมาะสมนะ ถ้าแต่งยั่วผู้ชายอยู่ที่ร้านมันก็โอเคอยู่ แต่ถ้าแต่งออกมาอวดประชาชีเขาแบบนี้มันก็ดูกระไร” เขาว่าให้เธอตรง ๆ แถมยังใช้สายตาตำหนิแบบปิดไม่มิด