Chasing Hearts

                                                                            Prologue:    Ellaine,      Sorry sa lahat ng mga ginawa ko sayo. Sa loob ng apat na taon ay pinagsisisihan ko ang lahat. Simula nang umalis ka, doon ko nalaman ang halaga mo. Kung gaano ako kagago para saktan at pakawalan ang tulad mo at kung kailan wala ka na, saka ko naramdamang mahal pala kita. Na inutil ako pag wala ka. Na walang saysay ang buhay ko kung wala ka sa tabi ko. Ellaine, mahal na mahal kita. Mahal na mahal kita higit pa sa buhay ko. At gagawin ko ang lahat bumalik ka lang sa akin. Please forgive me my love. Your Husband, Theo Montecarlo                                                     Chapter One: The Comeback  Ellaine May Frias' Point of View     "Please fasten your seatbelt. We will arriving in the Philippines flight 08***. Thank you for flying with us," sabi ng nag-announce. Napangiti ako. At last, I'm back in my homeland. It's been four years since I left. Kamusta na kaya sila? Sina Mommy at Daddy kaya? I really  miss them so much. Nang makalapag na ang eroplanong sinakyan ko ay kinuha ko na ang maleta ko. Dumaan pa ako sa ilang process, hassle pero wala naman akong magagawa kahit pa uwing uwi na talaga ako.  Pagdating ko sa arriving area ay agad kong nakita ang dalawang taong naging sandalan ko noong mga panahong mahina ko. I really missed these two eggnogs.     "Ellaine! Oh Em Gee! I miss you so much!" sigaw ng kaibigan kong si  Louisse. Louisse Faustino, my girl bestfriend. "Teh!! Bongga! Kabog na kabog ang beauty naten! Talo aketch!" sabi ni bakla. Dino Justino pag gabi Dina, may gay bestfriend. "Namiss ko kayong dalawa!" I said and hug them. Grabe, iba pa rin talaga pag personal mo na silang mayakap. Noong nasa Italy ako, puro kami sa Skype lang kami  nagkakamustahan. "Kami rin naman. Tara na, naghihintay na sina Tita," Louisse said as she grab my luggage. Hinawakan ko ang kamay niya para pigilan siya sa balak niya. "Ako na Louisse. Hindi naman mabigat yan," aabi ko habang kinikuha muli ang maleta sa kanya. Sumimangot siya at inilagay sa mukha ko ang palad niya. "No. Ako na. Masyado kang maganda para magbuhat ng maleta," sagot niya sa akin kaya napamaang ako sa sinabi niya. "Korek si Ateng Louisse, Mareng Ellaine," pagsang-ayon pa ni Dino. Wala na akong nagawa kaya hinayaan ko na lang sila.     Sumakay kami sa isang pulang Vios na pagmamay-ari ni bakla. Iba talaga pag mayaman. Umupo ako sa back seat, si Dino ang driver at si Louisse sa passenger seat. Matiwasay naming binabagtas ang daan pauwi nang magtanong si Louisse. "Nga pala, kamusta na ang gwapo naming inaanak?" tanong ni Dino. Nasa may intersection na kami at naghihintay mag-green light. "Okay naman. So far hindi naman nagpapasaway," sagot ko. Aww, ilang days palang kami hindi nagkikita namimiss ko na ang baby ko. "Kailan siya susunod dito?" tanong pa ulit niya. "Maybe next month. Tinatapos na lang namin ang class. 3 weeks na lang naman ay bakasyon na nila," sagot ko. Humarap sa akin si Louise na halos umabot na a Edsa ang nguso niya. "Next month pa?" tanong niya at tumango naman ako. "Yup," I said while getting my phone out of my shoulder bag. Nakita ko siyang umayos ng upo ng mag-green light na. "Eh sino naman ang kasama niyang pumunta dito?" si Bakla na naman ang nagtanong. Napangiti ako while browsing my messages, ang lambing talaga ng baby ko. "Si France. Isasabay daw niya kasi may aasikasuhin din siyang trabaho dito. Anyway, kumusta  na pala ang iba? Wala na kasi akong naririnig about sa kanila," I said at tinutukoy ang iba naming friends. "As usual, ganoon pa din naman. Nagkakaisip na nga lang," sagot ni Dino. Namiss ko tuloy ang barkada. Ang barkada kong mga isip bata. "Ellaine," tawag sa akin ni Louisse. "Hmm?"  "Hindi mo ba tatanungin kung kamusta siya?" napaikot ang mata ko dahil sa tinutukoy niya. "Ha? Sino naman ang kakamustahin ko bukod sa inyo?" patay-malisya kong tanong. Wala na akong pakialam sa kanya. Matagal na niyang tinapos iyon, besides I moved on. So why would I bother to ask if he's okay or if he's still alive? We have our own lives now.  "Sus! Patay malisya ang peg? Eh sino pa ba ang tinutukoy namin?! Eh di si Theo!" sabi ni Dino.  Hindi ko na lamang sila pinansin. Umayos ako ng upo at sumandal sa bintana ng kotse. Napangiti ako ng mapait. F*ck these two, bigla tuloy akong nasenti. Kaasar naman kasi, para bang hindi pa sila nakakamove on sa mga nangyari. Minsan, insensitive din ang dalawang ito eh, sarap pag-umpugin mga ulo nila.     Matapos ang lahat ng ginawa niya may gana pa akong tanungin kung ayos lang ba siya? Psh. If I know, noong umalis ako ay sobra siyang nagdiwang. Dahil after one year nakalaya na siya. He can do whatever he wants. Wala ng mangingialam sa kanya. I hate him. I  hate him to the bones. Sagad sa buto ang pagkamuhi ko sa kanya. Kung noon, sobra sobrang  pagmamahal ang nararamdaman ko sa kanya, ngayon poot at galit na. I really can't believed myself that I loved that monster once. Bakit ba ako nagpabulag sa pag-ibig ko sa kanya?  I will never forgive him. Kahit sa huling hininga ko, hinding hindi ko siya mapapatawad. Siya ang dahilan kung bakit muntik ng mawala ang nagsisilbing buhay ko ngayon. Wala akong pakialam kung ano man ang isipin niyo sa akin, pero kung malalaman niyo lang ang mga ginawa ng hayop na iyon sa akin, paniguradong kakasuklaman niyo rin siya. Ano kaya ang magiging reaksyon niya kapag nalaman niyang bumalik na ako? Na wala na ang babaeng nagpakatanga sa kanya noon? Na isa ng matapang at kakaibang Ellaine na ang makikita niya ngayon? Huh. As if may pakialam siya sa akin. I'm sure nagpapakasasa na siya sa buhay niya ngayon, malaya na siya! But I hope na singilin na sana siya ng karma, and when the time comes hahalakhak ako ng malakas! I will laugh into my hearts content!