ยุทธการเด็ดปีกนางฟ้า

2.ตัวเชื่อม

หลังจากนั้นทั้งสามสาวรู้จักคบหากันความสัมพันธ์แบบก้าวกระโดดเลยก็ว่าได้

บ่ายวันนั้น โทรออกพี่ชาย

น้องเตย: เย็นวันหนึ่งพี่ข้าวพาไปห้างหน่อยซื้อเครื่องสำอางมันมีที่ห้างนี้ มารับหนูที่มอ (มหาวิทยาลัย) ด้วยมีเพื่อนไปด้วยอีกสอง

พี่ต้นข้าว: อือเดี๋ยวมารับ

@ห้างสรรพสินค้าM

สามสาวดูนั่นดูนี่ไปตามสไตล์สาว ๆ วันรุ่น โดยมีสัตวแพทย์หนุ่มนั่งรอที่ร้านหนังสือ สักพัก สายโทรออกพี่ชาย

น้องเตย: พี่ข้าวเสร็จแล้วรออยู่ด้านหน้านะ

พี่ต้นข้าว: อือ เดี๋ยวไป รออยู่นั่นแหละ

ทางด้านสาวสาวสาว (ต้องตา-น้องนุช-ใบเตย)

หลังจากชอปปิ้งเสร็จเรียบร้อย

"แกโทรบอกพี่ชายแกมารับรึยังยัยคุณหนู" นุชธิดาเอ่ยถามต้องตา

"ส่งไลน์ไปแล้ว พร้อมโล (โลเคชั่น) ไปบอกแล้ว" ต้องตาตอบเพื่อนสาวพลางหันไปมองที่หน้าจอมือถือของตนเองเป็นระยะ ๆ

"ออ" นุชธิดาอือออตอบกลับไป

"แล้วแกล่ะยัยนุช" ต้องตาถามขึ้นบ้าง

"โอ้ยสบ๊าย ฉันก็ขอโต๋เต๋ ๆ แถวนี้อีกสักพัก แล้วค่อยจับแท็กซี่กลับบ้านล๊ะกัน" นุชธิดาตอบกลับเพื่อนรัก

"ได้ไงนุช ฉันชวนแกมาจะให้นั่งแท็กซี่กลับได้ไง เดี๋ยวให้พี่ข้าวไปส่ง" ใบเตยแย้งขึ้นหลังจากฟังสองคนนี้คุยกันอยู่สักพัก

"ไม่เป็นไรหรอกแก บ้านฉันอยู่ไกล ถ้าแกไม่สบายใจเดี๋ยวฉันโทรหาป๊าให้มารับก็ได้" นุชปฏิเสธเพื่อนสาวกลาย ๆ ในขณะเดียวกันกับที่ต้นข้าวเดินมาหาน้องสาวตามจุดที่นัดกันไว้พอดี

"เฮ๊ย บริษัทป๊าแกอยู่นู่น แกจะให้คนแก่ขับรถข้ามฟากมารับแกที่ห้างเนี่ยน๊ะ ไปกับพี่ชายฉันดีแล้วเดี๋ยวให้พี่ข้าวไปส่ง ใช่ม๊ะพี่ข้าว?" ใบเตยทั้งบ่นเพื่อนสาวและบังคับพี่ชายกลาย ๆ

"ห๊ะ?..อือ..ได้..ไปดิ่"

"นุชแกไปกับฉันก็ได้พอดีพี่ต่อไม่ว่างให้พี่กัน มารับแทน" ต้องตาเอ่ยชวนเพื่อนรักอีกแรง

"หึ ไม่ ฉันไม่ไปกับแก พี่กันของแกน่ะ เค้าดีกับแกแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ ฉันไม่ไป อีกอย่าง คนละทาง" นุชธิดาปฏิเสธตรง ๆ

"ไปด้วยกันนี่แหละ เดี๋ยวไปส่ง นั่งแท็กซี่มันอันตราย" เสียงชายหนุ่มคนเดียวของกลุ่มเอ่ยสรุปเพราะรู้สึกรำคาญเต็มที

"นั่นซิ ไปด้วยกันนี่แหละมีฉันนั่งอยู่ด้วยจะกลัวอะไร" ใบเตยกล่าวเสริม

"เออ เออ แล้วอย่าบ่นว่าไกลล่ะ" นุชธิดาตอบกับใบเตย อย่างจนปัญญา

"เออ น่ะ...นั่น คนของแกมาล๊ะยัยต้อง" ประโยคแรกใบเตยตอบนุชธิดา ประโยคหลังเรียกบอกต้องตา

"จริงด้วย ไปนะ" ต้องตาโบกมือลาเพื่อนแล้ววิ่งไปที่รถเพื่อนพี่ชายอย่างไว

หลังจากต้องตากลับไปแล้วก็เหลือสองสาวหนึ่งหนุ่ม

นุชธิดากดโทรศัพท์ยุกยิก ๆ อยู่คนเดียว พอเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่ามีสายตาคู่หนึ่งที่จ้องมองเธอจนหลบสายตาไม่ทันเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาพอดี เธอรู้สึกแปลก ๆ ชอบกลได้แต่คิดเอาเองว่าคงไม่มีอะไรมั๊ง

"แฮร่ พอดี หม่าม๊ามาชอปปิ้งที่นี่ ก็เลยจะกลับพร้อมหม่าม๊าน่ะ ตอนนี้อยู่ที่ห้องเสื้อเดี๋ยวมารับ แกกับพี่ต้นข้าวไปได้เลยจะได้ไม่เสียเวลา แกต้องเข้าหออีกไม่ใช่รึไง"

"ไม่เข้าวันนี้จะไปนอนบ้าน...งั้นฉันจะรอเป็นเพื่อนจนกว่าม๊าแกจะมาละกัน..นะพี่ข้าวนะ" ประโยคแรกใบเตยบอกเพื่อนสาวประโยคหลังหันไปขอร้องแกมบังคับพี่ชายกลาย ๆ

"อืม..ได้แล้วแต่เลย" ต้นข้าวว่ายิ้ม ๆ

ต้นข้าวพาร์ท

ส่วนของสัตวแพทย์หนุ่มต้นข้าวได้ยินเสียงซุบซิบของกลุ่มวัยรุ่นอีกด้านที่ไม่ไกลจากเขานัก

zzzzz…ดูน้องคนนั้นซิ อาหมวยหน่อย ๆ หุ่นดีซ๊ะ เอวเล็ก หน้าอกพอดี ๆ สวยฉิบ กุอยากได้ว่ะ เฮ๊ย เค้ามากับพี่คนนั้นกุจำได้ เป็นศิษย์เก่าคณะสัตวแพทย์นี่หว่า ไปเหอะ กุว่าอย่าไปยุ่งกับพี่แกเลย กุเสียวเข็ม กุเคยเห็นเข็มฉีดยาวัวควายแม่งเข็มเท่าแขนกุนิ่ เร๊อะ! เออ แต่แม่งเสียดายว่ะ สัด.

--"หึหึ" ผมได้แต่หัวเราะในลำคอ แม้เป็นการพูดกระซิบกระซาบของสองคนนั่นแต่เขาได้ยินมันทั้งหมด

หลังจากรอได้ประมาณ 15 นาทีมีผู้หญิงวัยกลางคนผิวขาวตัวเล็กผมดัดเป็นรอนตอนปลายมีเค้าสวยมาก เดินมาทางที่เราสามคนนั่งอยู่ ผมสงสัยว่าจะเป็นหม่าม๊าของเพื่อนน้องสาวผม ผมจึงรีบสะกิดน้องสาวให้หันไปดูทันที

"ลูกสาวจะมาเที่ยวห้างทำไมไม่บอกน่าตีจริง ๆ เลย ถ้าม๊าไม่มาคงจับแท็กซี่กลับบ้านอีกใช่มั๊ยนี่" ผู้เป็นมารดาบ่นบ่น

"ม๊าก็...ใบเตยนี่หม่าม๊าของเรา ม๊านี่ใบเตยเพื่อนหนู แล้วนั่น พี่ชายของใบเตยค่ะ พอดีเค้าอยู่เป็นเพื่อนหนูรอม๊าอ่ะค่ะ" (สองพี่น้องยกมือไหว้ผู้มีอาวุโสกว่าอย่างนอบน้อม)

"ว๊าย..น่ารักจังเลย ช่างมีน้ำใจ ขอบคุณมากนะลูก..ยัยคนนี้เค้าเป็นแบบนี้แหละชอบคิดคนเดียวทำคนเดียว ไม่รู้หรอกว่าม๊าเป็นห่วงมากขนาดไหน"

"อ้าว..ดราม่าซ๊ะงั้น...กลับบ้านเถอะ...ขอบคุณแกมากนะใบเตย ขอบคุณพี่ต้นข้าวด้วยนะคะ (พร้อมกับยกมือไหว้พี่ชายเพื่อน) ฉันไปก่อนนะแก"

"บายจ้ะ" ใบเตยโบกมือลาให้เพื่อน

"หึหึ" คนพี่ขำเบา ๆ ในลำคอ

"อะไร ขำอะไรพี่ข้าว...กลับดิ รอไร เขาไปกันหมดแล้ว มาเร็ว อยากกลับไปหาจิ๊ดริ๊ดแระ เร็ว ๆ" ใบเตยพูดพร้อมกับดึงข้อมือพี่ชายให้เดินตามอย่างเอาแต่ใจ ส่วนคนพี่ยิ้มร้าย แกล้งฝืนตัวไม่ยอมเดินตามซ๊ะงั้น คนน้องจึงออกแรงดึงทำให้ผงะหงายหลังไปชนใครคนหนึ่ง และสาวเจ้ารีบยกมือไหว้ขอโทษอย่างไวโดยไม่กล้าหันไปมองหรือสบตา แล้วรีบทั้งลากทั้งจูงข้อมือพี่ชายให้รีบไปจากตรงนั้นอย่างไว

สำหรับต้นข้าวแล้วเขาคิดว่าวันนี้เป็นวันที่ควรจะน่าเบื่อแต่ไม่เบื่อเลยซักนิด กลับมีอะไรที่มาสะกิดใจ รู้สึกชุมชื่นหัวใจขึ้นมาแปลก ๆ อีกครั้ง.. อีกครั้งเหรอ? เขาหวนนึกถึงรักครั้งแรกที่เลิกรากันไปด้วยดี เหลือเพียงแค่มิตรภาพที่ดีต่อกันเท่านั้น ใช่มันจะเกิดขึ้นอีกครั้งหรือมันไม่สมควรจะเกิดขึ้นอีกเพราะเขายังไม่สามารถดูแลเธอคนนั้นให้สุขสบายได้ ไม่กล้าที่จะรักอีกต่อไปต้องหาทางหลีกเลี่ยงซ๊ะแล้วเรา เฮ๊อ.. เขาได้แต่คิดคำนึงในใจแต่ยังยิ้มและเข้มแข็งได้เสมอ