“เอ้า เดี๋ยวเมาหนัก กินอะไรเยอะขนาดนั้น” เสียงของเพื่อนฉันเอง เพื่อนคนใดคนหนึ่งนี่แหละ แต่ไม่รู้ว่าคนไหน เพราะว่าตอนนี้ฉันจำไม่ได้แล้วว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร
ดื่มเพลินไง ดื่มไปดื่มมา เหล้าหวานซะงั้น
“วันนี้เหล้าอร่อยไง มาดื่มให้เรซหน่อยเร็ว วันนี้วันดีของเรซ เรซ… เรซจ๋ามาชนแก้วกับแหวนหน่อย” ฉันส่งเสียงเรียกเรซ ตอนนี้แทบจะมองไม่ออกอยู่แล้วว่าใครเป็นใคร
“แหวนจ๋า เรซว่าแหวนจ๋าไปพักผ่อนก่อนเถอะ ถ้าเกินลิมิตนี้ไปแหวนจ๋าจะคลุมตัวเองไม่ได้ ที่นี่ไม่ใช่ห้องเรานะแหวนจ๋า” แหวนจ๋า แหวนจ๋าอะไรสักอย่างนี่แหละที่ลงท้ายว่าห้องเรา อะไรไม่รู้อะ ฉันฟังไม่รู้เรื่อง
“ชนก่อนสิเรซ เรซจ๋าเรามาชนกันก่อน วันนี้วันเกิดเรซ แหวนขอให้เรซจ๋ามีความสุขมาก ๆ เลยน้า…” แก้วเหล้าของฉันชนกับแก้วใครก็ไม่รู้
ไม่น่าจะไม่ใช่เรซนะ เรซนั่นแหละ
ฉันส่งยิ้มหวานหลังจากที่ยกดื่มหมดแก้ว
“โชคดีแหวนจ๋า” เสียงของเพื่อนอีกนั่นแหละ แต
