“ค้างที่นี่ไหมลูก” แม่ของแหวนถามลูกสาวของท่าน
“แหวนไม่ได้เตรียมตัวมาค่ะแม่ เอาไว้วันหลังนะคะ” ไม่ได้บอกไอ้แฟนใหม่นั่นมากกว่า ถึงได้อยากรีบกลับไปหามัน
“ตามใจแหวนแล้วกัน แต่อย่าลืมที่แม่ขอนะลูก”
“ค่ะแม่” แหวนส่งยิ้มให้แม่ของเธอและแม่ของผม ยิ้มที่ฝืนความรู้สึก ยิ้มแบบนั้นเด็กอนุบาลยังดูออก
ก็…ดูน่าสงสารอยู่นะ แต่ผมไม่สงสารเธอหรอก
เรื่องนี้ผมไม่จำเป็นต้องสงสารแหวนสักนิด ไม่คิดจะสงสารด้วย
ตริ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนของผมดังระหว่างที่แหวนกำลังบอกลาผู้ใหญ่ทั้งสอง
(เรซ: รอที่ร้าน)
เป็นไอ้เรซที่ส่งมาย้ำ มันก็แค่อยากกินเหล้าฟรี แค่อยากพูดว่าเพราะมันวันนี้ผมถึงได้แหวนกลับมาเป็นภรรยาอีกครั้ง
(ดิน: เออ)
“ฝากส่งแหวนให้ถึงห้องด้วยนะดิน” แม่ของแหวนหันมาบอกผม
“ครับแม่”
“แม่ไว้ใจดินมากนะลูก” แม่ของแหวนเดินมาตบที่บ่าของผมเบา ๆ
“ผมรู้ครับแม่” ผมส่งยิ้มให้แม่ของแหวน ผมรู้ดีว่าท่านรักและไว้ใจผมมาก
แน
