บทที่4 โดนแย่งที่นอน
1166 Words
บทที่4
โดนแย่งที่นอน
อัญชิตาต้องฝืนร่างกายทำงานจนครบหนึ่งอาทิตย์เธอคิดถึงปูอลาสก้า กุ้งล็อบสเตอร์ รวมถึงอาหารอิตาลีที่เธอชอบแต่ก็ทำได้เพียงซื้อต้มพะโล้แกงจืดเต้าหู้หมูสับและข้าวสวยงี่เง่าเดินคอตกกลับมาที่หอพักทุกวัน เธอมันเป็นคุณหนูตกอับทำอะไรไม่ได้อยากจะหนีไปอยู่คอนโดเพื่อนแต่ถ้าเธอทำแบบนั้นพ่อของเธอคงได้ตัดขาดกับเธอแน่ถึงเธอจะดื้อมากแค่ไหนเธอก็ไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ เธอจะพิสูจน์ให้พ่อเธอรู้ว่าเธอนั้นเก่งไม่แพ้คุณพ่อของเธอเลย
"อ้าวคุณหมอ.... กลับพร้อมกันเลยนะคะสนใจไปดื่มไป drink ที่ห้องของฉันไหมเอ่ย^^"
"ผมแพ้ขนสัตว์-_-!"
"แรงมาก!!!"
"ผมถามจริงคุณเข้ามาทำงานที่นี่ได้ยังไงที่นี่มันโรงพยาบาลไม่ใช่ร้านอาหารนะ-_-!"
"ทำไมคะฉันเองก็มีความรู้ความสามารถมากพอทำไมจะมาทำงานที่นี่ไม่ได้?"
คุณหมอธามไม่กล้าต่อปากต่อคำเพราะดูทรงแล้วแม่คนนี้ไม่ธรรมดาแน่นอนขืนเขาเถียงเธออีกคำคงได้หัวขาดมันตรงนี้ เถียงกับคนประสาทไม่มีวันชนะ คุณหมอธามเดินหนีกลับเดินหนีกลับเข้าห้องเพื่อระงับความโมโหในใจส่วนแม่ตัวดีรีบอาบน้ำแต่งตัวออกจากหอพักไปลั้นลากับเพื่อนๆ การทำงานที่แสนน่าเบื่อใครจะไปทนอยู่ได้แค่เห็นตัวเลขอัญชิตาก็ปวดหัวจนจะเป็นลมแล้ว
"ไงจ๊ะแม่สาวบัญชี" หนุงหนิงรีบดึงเพื่อนลงมานั่งเมื่อเห็นเพื่อนรักเดินคอตกเหมือนคนแบกโลกไว้ทั้งใบ
"ฮือออ อยากร้องไห้พวกแกช่วยฉันด้วยฉันทนอยู่ที่นั่นไม่ได้จริงๆ ฮือออ"
"ทนค่ะสาวฉันก็สงสารและเห็นใจแกมากแต่นี่มันเป็นคำสั่งจากพ่อแกเลยนะเว้ย แกจะท้อจะถอยไม่ได้นะ"
"ญาญ่าแกต้องเห็นพวกมนุษย์ป้ามันมองฉัน มันทำเหมือนกับว่าฉันไม่ใช่คนฉันอยากจะป่าวประกาศให้คนรู้ไปเลยว่าฉันเป็นใคร"
"อัญแกใจเย็นๆ นะถ้าเกิดแกตบะแตกทำอะไรลงไปคุณพ่อแกเอาแกตายแน่ยัยอัญ"
อัญชิตาพยายามตั้งสติตัวเองสุดท้ายก็เมามายเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เธอสนุกเต็มที่แถมยังดื้อรั้นจะกลับหอพักเองแม้เพื่อนของเธอจะทักท้วงแต่เธอก็ไม่ยอม ร่างบางเดินโซซัดโซเซมาที่ประตูห้องเธอพยายามไขกุญแจเข้าไปแต่ไขยังไงก็ไม่ได้
กึก! กึก!
"อะไรวะเนี่ย! เปิดดิ!!!"
อีกด้าน
คุณหมอธามเดินออกมาจากห้องน้ำร่างกายมีเพียงผ้าเช็ดตัวพันไว้รอบเอว เขามองไปยังประตูห้องพร้อมเสียงบ่นพึมพำของคนด้านนอกที่สำคัญเขาจดจำเสียงนี้ได้ดีและคิดว่าเธอน่าจะดื่มแอลกอฮอล์มาด้วย
"อะไรวะเนี่ย! เปิดดิ!!!"
แกร๊ก!!
เพียงแค่เขาเปิดประตูห้องสาวสวยที่นั่งพิงประตูก็หงายเงิบเธอล้มตัวนอนหงายศีรษะของเธอนอนราบแยู่ในหว่างขา สายตาเบิกโพลงเมื่อได้เห็นกล่องดวงใจของคุณหมอธาม คุณหมอธามเองก็ตกใจรีบถอยหลังใช้มือปิดกล่องข้าวน้อยของตนเองแต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทัน
"ยัยโรคจิต!!!"
"อี๋! ใครใช้ให้คุณมาเปิดประตูแบบนี้ล่ะ!!"
"แล้วใครใช้ให้คุณมานั่งพิงประตูห้องผมล่ะ!!! บ้าหรือเปล่า"
"ฉันไม่ได้บ้า! ก็ฉัน...." เมื่ออัญชิตานึกขึ้นได้ว่าตัวเองไขกุญแจห้องผิดก็รีบเฉไฉเดินเซมายังห้องของตัวเองไม่สนใจเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เลย
"เดี๋ยว!"
"อะไรอีก?"
"ขอโทษผมหรือยัง?"
"ขอโทษอะไรฉันไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย"
ความผิดเต็มประตูขนาดนี้ยังบอกว่าตัวเองไม่ผิด ไม่ทันที่เธอจะไขประตูห้องอาการคลื่นไส้ก็ทำงานจนเธอต้องวิ่งพรวดเข้ามาในห้องของคุณหมอธาม ชายหนุ่มตกใจกับพฤติกรรมของเธอมากแต่พอเห็นว่าเธอไม่ดีขึ้นก็ช่วยปฐมพยาบาลเบื้องต้นไปก่อน
"มันจำเป็นต้องดื่มหนักขนาดนี้เลยหรือไงกันดูสภาพสิใครจะเอาไปทำเมีย-_-!"
"ฮือออ เมาอะ"
อัญชิตาทิ้งตัวลงนอนอยู่หน้าประตูห้องน้ำทำให้คุณหมอธามวุ่นวายต้องอุ้มเธอมานอนบนเตียงเขาค้นหากุญแจห้องพักของเธอแต่ก็หาไม่เจอส่วนกุญแจที่เธอพยายามไขห้องเขานั้นมันเป็นกุญแจสำรองของแผนกฝ่ายการเงินไม่รู้ว่าเธอเมาแล้วเอากุญแจห้องพักไปทิ้งไว้ที่ไหนเดือดร้อนคนอื่นแบบนี้มันน่านัก
คุณหมอธามจำใจให้แม่ตัวดีนอนกลิ้งอยู่บนที่นอนส่วนตัวเขาต้องลุกมาอ่านหนังสือทั้งที่ใจจริงอยากจะทิ้งตัวลงนอนให้เต็มที่แต่เมื่อมีหมาจรจัดมาขอนอนแบบนี้คนใจบุญอย่างเขาก็ต้องปล่อยไปตามเรื่อง
วันต่อมาคุณหมอธามสะดุ้งตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเขาฟุบหลับไปกับโต๊ะหนังสือตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้เมื่อหันไปมองบนเตียงก็ยังเห็นแม่ตัวดีนอนน้ำลายยืดใส่ที่นอนที่แสนสะอาดเปรอะเปื้อนน้ำลายรวมถึงเครื่องสำอางหนาสองนิ้วบนหน้าเธอด้วย ความอดทนของคุณหมอธามมาถึงจุดสูงสุดแล้วและมันกำลังจะระเบิดกลายเป็นโกโก้ครั้นเขาก้าวขาไปที่เตียงพร้อมเขย่าตัวเธอให้ตื่นนอนแม้แม่ตัวดีจะพลิกซ้ายพลิกขวาดึงผ้าห่มมาม้วนตัวแต่คุณหมอธามก็ไม่หยุด
"ถ้าคุณไม่ตื่นผมจะจับคุณโยนลงไปแล้วให้เจ้าหน้าที่มาเก็บศพ!"
พรึ่บ!!
อัญชิตาลืมตาตื่นขึ้นมาทันทีเธอรีบลุกมานั่งสายตามองหน้าคุณหมอสุดหล่อเมื่อเห็นว่าตัวเองนั้นไม่ได้อยู่ในห้องของตนดวงตาคู่สวยก็เบิกโพลงด้วยความตกใจ
"อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนคุณข่มขืนฉัน!!"
"สภาพ! หันไปมองตัวเองที่กระจกซิใครเขาจะอยากข่มขืนแถมข้าวสารกระสอบนึงผมยังไม่เอาเลย-__-!"
"หยาบคายมากฉันออกจะสวยเริ่ดขนาดนี้พูดจาน่าเกลียดที่สุด!"
"กลับห้องคุณไปได้แล้วผมจะนอนบ้าง!!"
"ก็มานอนด้วยกันสิคะสุดหล่อ^^" ขอแค่ได้เต๊าะสักหน่อยให้พอกระชุ่มกระชวยหัวใจแต่เมื่อเห็นสายตาที่มองมาอัญชิตาก็รีบลุกลงจากเตียงแล้วหยิบกระเป๋าเดินกลับห้องของตนเองแต่ทว่า... เธอทำกุญแจห้องหาย
"กลับมาทำไมอีกผมจะนอน!"
"วันนี้วันหยุดฉันทำกุญแจหายขอเข้าห้องน้ำหน่อยนะเดี๋ยวให้แม่บ้านเอากุญแจสำรองมาให้นะๆ ขอเข้าห้องน้ำหน่อยปวดฉี่จะราดอยู่แล้ว >__--------------------
ก็สงสารคุณหมออยู่นะคะแต่ก็แอบสะใจเวลาโดนน้องด่า ฮ่าาา
- Writer
