บทที่ 5 อุบัติเหตุเป็นใจ (2)
1079 Words
“เป็นยังไงบ้างดีขึ้นไหม”
ชายหนุ่มถามหญิงสาวด้วยความห่วงใย หลังจากที่อุ้มเธอขึ้นมาบนห้องทำงาน ท่ามกลางสายตาของพนักงานที่พากันสงสัยว่า ผู้หญิงที่เจ้านายอุ้มคือใครกัน แล้วถือวิสาสะจัดการทายาตรงข้อเท้าบวมแดงให้เสร็จสรรพ ใบหน้าของท่านรองประธานสุดหล่อดุดันขึ้นมา เมื่อเห็นรอยฟกช้ำที่เท้าของเธอ
มัดไหมพยักหน้าตอบรับก่อนสะดุ้งตกใจ เมื่อเห็นกระโปรงสีสวยที่ใส่มามีรอยขาดยาวจนถึงปลีน่อง จึงพยายามใช้มือทั้งสองข้างปกปิดมันด้วยความทุลักทุเล เพราะกระโปรงสั้นพอสมควร ลูคัสหันไปมองจึงเห็นเรียวขาสวย ๆ ด้วยความไม่ตั้งใจ พอได้สติก็รีบลุกขึ้นยืนแล้วถอดเสื้อสูทส่งให้เธอ
“เอาเสื้อของผมไปปิดก่อน”
“เอ่อ ขอบคุณมากค่ะ”
“คุณแน่ใจเหรอ ไม่ไปหาโรงพยาบาลให้หมอตรวจสักหน่อยหรือ”
“ไม่เป็นไร เจ็บแค่นี้เองอีกวันสองวันก็หาย”
“เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่บ้านก็แล้วกัน”
“อย่าดีกว่าค่ะ ดิฉันเกรงใจ คิดว่าพักสักหน่อยน่าจะขับรถกลับบ้านเองได้”
“ผมว่าอย่าเพิ่งใช้เท้าตอนนี้เลย มันจะทำให้อาการของคุณแย่ลง”
“แต่...ดิฉัน” / “ห้ามปฏิเสธเด็ดขาด อีกอย่างเลิกแทนตัวเองว่าดิฉันด้วย ฟังแล้วมันขัดหูยังไงก็ไม่รู้”
“แล้วคุณลูคัสจะให้ดิฉันแทนตัวเองว่าอะไรคะ”
“แทนตัวว่า ‘ไหม’ ผมอยากให้คุณแทนตัวเองว่าไหม”
“ค่ะ ไหมก็ไหม”
“งั้นคุณนั่งรอสักแป๊บ ผมจัดการเอกสารที่ด่วน ๆ ก่อนแล้วจะไปส่ง”
“คือ...ก็ได้ค่ะ”
คนเจ็บตั้งท่าจะอ้าปากปฏิเสธ แต่เห็นเขาทำหน้าดุจึงเปลี่ยนคำพูดอย่างฉับพลัน ชายหนุ่มจึงยิ้มเล็กน้อยตรงมุมปาก ก่อนจะเดินกลับไปยังโต๊ะทำงานที่มีแฟ้มเอกสารกองไว้มากมาย
จากนั้นก็ผ่อนลมหายใจออกมา เพราะเมื่อกี้ใจสั่นหวั่นไหวกับเรียวขาของเธอไม่น้อยแต่พยายามเก็บอาการ ยิ่งได้เห็นความขาวของปลีน่องผ่านรอยแยกของกระโปรงร่างกายก็เกิดปฏิกิริยาทันที ราวกับไม่เคยเห็นมาก่อนจนเขาต้องเสียสละเสื้อสูทราคาแพงให้เธอเอาไปห่ม
เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ ๆ ประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง ด้วยฝีมือของแดเนียล ที่เข้ามารายงานความคืบหน้า เกี่ยวกับคนร้ายที่ขี่รถชนมัดไหมแล้วหนี ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นวินมอเตอร์ไซค์แถวนี้ ที่ขับรถเร็วเพราะรีบไปรับผู้โดยสาร
“คุณจะเอาเรื่องผู้ชายคนนี้ไหม” ลูคัสหันไปถามคนเจ็บที่นั่งหน้าซีดเนื่องจากข้อเท้าเริ่มเจ็บแปลบ ๆ มากขึ้นบวกกับสองสามคืนที่ผ่านมาเธอนอนดึกด้วยร่างกายจึงไม่ค่อยสดชื่นมากนัก
มัดไหมไม่ต้องการให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ จึงส่ายหน้าเบา ๆ อีกอย่างเธออยากกลับบ้านแล้วด้วย ตอนนี้ร่างกายโหยหาเตียงนอนเป็นอย่างมาก ถ้าได้นอนสักตื่นน่าจะดีขึ้น ความคิดนี้โผล่ขึ้นมาก่อนจะอธิบายให้ลูคัสที่กำลังทำหน้ามุ่ยไม่สบอารมณ์ได้เข้าใจ
“ไม่เอาค่ะ ปล่อยเขาไปเถอะ ขี้เกียจเอาเรื่องให้วุ่นวาย แต่ฝากบอกเขาด้วยว่าวันหลังให้ระวัง ๆ หน่อย ไม่งั้นไม่จบสวยแบบนี้แน่”
“ได้ยินแล้วใช่ไหมแดเนียล”
“ครับ เจ้านาย”
“ไปจัดการตามที่คุณมัดไหมบอก”
เลขารับคำสั่งจากเจ้านายเรียบร้อย ก็รีบเดินออกไปปล่อยให้สองหนุ่มสาวนั่งอยู่ด้วยกันตามลำพัง
ลูคัสเห็นความผิดปกติบนใบหน้าของหญิงสาวจึงไม่รอช้ารีบลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปหาเธอทันที ก่อนจะเอามือไปแตะตรงหน้าผากเพื่อวัดไข้
การกระทำของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวตกใจผงะไปข้างหลังเล็กน้อย แต่สุดท้ายคนเจ็บก็ยอมให้คุณหมอจำเป็นวัดไข้ เพราะรู้สึกเหมือนตัวรุม ๆ คล้ายจะไม่สบายอยู่เหมือนกัน และการกระทำของเขาก็เป็นเหตุให้หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
“คุณตัวอุ่น ๆ ผมว่าไปหาหมอดีกว่า”
“ไม่ไปได้ไหมคะ” บอกเขาเสียงอ่อน วิงวอนทางสายตาเพื่อให้ลูคัสตามใจ
“ไม่ได้ ผมว่าคุณต้องไป ดูหน้าคุณสิซีดมากเลย”
ไม่รอให้มัดไหมปฏิเสธอีก คนตัวโตถือวิสาสะอุ้มหญิงสาวขึ้นแนบอกพร้อมกับคว้ากระเป๋าสะพายสีสวยมาสะพายไหล่แทน
ด้วยความที่หญิงสาวไม่มีแรงจึงเลิกพยศแล้วยอมอยู่นิ่ง ๆ ในอ้อมกอดของว่าที่พ่อของลูก
ในระหว่างที่ยืนอยู่ในลิฟต์เธอก็สังเกตใบหน้าของเขาไปด้วยทำให้เห็นว่าลูคัสหล่อมาก หล่อมากจริง ๆ หล่อชนิดที่เธอไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อนตั้งแต่เกิดมา
ถ้ามีลูกเป็นลูกชายก็คงหล่อไม่แพ้พ่อ
ถ้ามีลูกเป็นผู้หญิงก็คงสวยมากแน่ ๆ เธอคิดในใจ
รอยยิ้มเล็ก ๆ จึงปรากฏตรงมุมปากของคนเจ็บก่อนที่ใบหน้าซีดเซียวจะซบลงบนอกแกร่งอย่างคนอ่อนแรง
เมื่อมาถึงโรงพยาบาลมัดไหมก็ถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันที เนื่องจากเธอหมดสติในขณะนำตัวส่งโรงพยาบาล ทำให้ลูคัสเดินไปเดินมาด้วยความเป็นกังวล
แต่ไม่นานนักประตูห้องก็เปิดออก พร้อมกับหมอที่เดินมาบอกอาการของคนไข้ว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง เธอข้อเท้าแพลงเท่านั้นส่วนไข้มาจากการพักผ่อนน้อยทำให้หมดสติไป นอนดูอาการที่โรงพยาบาลสักวันสองวันก็กลับบ้านได้
“ขอบคุณมากครับคุณหมอ”
“ครับ งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ”
หลังจากคุณหมอเดินออกไป ชายหนุ่มก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ก่อนสะดุ้งตกใจกับเสียงริงโทนของเธอ ที่อยู่ในกระเป๋าซึ่งพาดไว้บนตัวเขาตั้งแต่ออกจากห้องทำงาน
ลูคัสจึงถือวิสาสะล้วงเข้าไปในกระเป๋าแล้วเอาโทรศัพท์ออกมาก่อนจะตัดสินใจกดรับเพราะสายที่โทร. มาเป็นเบอร์ของมัดมุก
“สวัสดีครับคุณมัดมุก”
“คุณเป็นใครมารับโทรศัพท์ของพี่สาวฉันได้ยังไง”
“ผมลูคัสครับ”
“คุณลูคัส! ทำไมมารับโทรศัพท์ของพี่ไหมคะ แล้วพี่สาวของฉันไปไหน”
“ตอนนี้คุณมัดไหมอยู่โรงพยาบาล”
“โรงพยาบาล!”
- Writer
