ละลายรักนายมาเฟีย

บทที่ 6 นี่คือครั้งแรกของผม (1)

เพราะติดงานด่วนทำให้มัดมุก จำเป็นต้องฝากพี่สาวไว้กับลูคัส ใจจริงเธอไม่ต้องการรบกวนเขา แต่เนื่องจากระบบคอมพิวเตอร์ของบริษัทกำลังมีปัญหาหนักจึงทิ้งไปไม่ได้ และอาจจะต้องอยู่แก้ปัญหายาวถึงวันพรุ่งนี้ก็เป็นได้

ลูคัสไม่ปฏิเสธพร้อมกับบอกให้มัดมุกวางใจได้เลย ในฐานะที่เรื่องเกิดตรงหน้าบริษัท เขาซึ่งเป็นเจ้าของก็ต้องมีส่วนในการรับผิดชอบ หญิงสาวจึงเอ่ยขอบคุณจากใจจริงก่อนจะวางสายไป

จากนั้นคนหล่อน้ำใจงามก็เดินไปยังห้องของคนป่วย ตามที่พยาบาลได้แจ้งเอาไว้ เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไปก็เห็นมัดไหมกำลังนอนหลับปุ๋ยราวกับแมวน้อยอยู่บนเตียง ใบหน้าของคนตัวโตจึงค่อย ๆ เผยรอยยิ้มเอ็นดูออกมาอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว ก่อนหุบยิ้มอย่างฉับพลันเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ

“ยิ้มอะไรวะ ไม่เห็นมีเรื่องต้องให้ยิ้มเลย” ด่าตัวเองเสร็จก็หันไปมองคนเจ็บอีกครั้ง เพราะกลัวเธอจะเห็นความบ้าบอคอแตกนี้ แล้วถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อมัดไหมยังนอนนิ่งไม่รู้สึกตัว

ชายหนุ่มจึงเดินไปนั่งบนโซฟาแล้วเอาโทรศัพท์ขึ้นมากด ๆ หาลูกน้อง สั่งให้เอาเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้มาที่โรงพยาบาล เพราะตนเองจะนอนเฝ้าหญิงสาวตามที่ได้รับปากมัดมุกเอาไว้

“เฮ้อ ขนาดยังไม่ได้ไปเป็นสายลับก็เจ็บตัวแล้ว แบบนี้จะรอดไหมคุณ” เอ่ยอย่างไม่จริงจังนักหลังจากได้จ้องใบหน้ากลม ๆ ของคนป่วย

ราวกับมีแรงดึงดูดทำให้ลูคัสตัดสินใจลุกขึ้นจากโซฟา แล้วเดินไปยืนใกล้ ๆ มัดไหม ก่อนจะปัดปอยผมที่ตกลงมาบนใบหน้าเนียนใสให้พ้นสายตา จึงเห็นขนตางอน ๆ ที่เรียงเป็นแพยาวด้วยความงดงาม บวกกับความอวบอิ่มของแก้มทำให้เธอดูคล้ายเด็กน้อยก็ไม่ปาน

“มองแบบนี้ก็สวยเหมือนกันนี่หว่า” เขาเอ่ยพลางยิ้ม แล้วเอามือไปสัมผัสที่แก้มของเธอเบา ๆ เหมือนคนไม่รู้ตัว แต่อยู่ ๆ ก็ชักมือกลับเมื่อรู้ว่าตนเองกำลังทำอะไร จากนั้นก็หันหลังเดินกลับไปนั่งที่โซฟาเหมือนเดิมพร้อมกับเก๊กหน้าขรึม แล้วหันไปให้ความสนใจมือถือแทน

ในระหว่างเล่นโทรศัพท์คั่นเวลารอข้าวของเครื่องใช้จากแดเนียล ลูคัสไม่มีสมาธิเลยสักนิด เพราะดวงตาราวกับนักล่าคอยแต่จะจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของมัดไหมเป็นระยะ ๆ

เขาไม่สามารถมองอย่างอื่นได้จริง ๆ รู้ตัวอีกทีลูกน้องก็มาถึงหน้าห้องแล้ว จึงเดินออกไปคุยพร้อมกับกำชับไม่ให้แดเนียลบอกคนที่บ้านเพราะไม่ต้องการให้ใครรู้เรื่องมัดไหมโดยเฉพาะน้องสาวกับมารดา

เมื่อเช้าวันใหม่มาเยือน แสงสว่างที่เล็ดลอดเข้ามาผ่านผ้าม่านผืนยาวทำให้คนบนเตียงเริ่มมีการเคลื่อนไหว

คนเจ็บค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมามองเห็นเพดานสีขาวกับสายน้ำเกลือทำให้รู้ว่าตอนนี้ตนเองอยู่ที่ไหน ความงงจึงแผ่ออกมาผ่านสีหน้าและดวงตา เพราะจำไม่ได้ว่ามานอนอยู่โรงพยาบาลได้อย่างไร จึงหันไปมองรอบ ๆ ตัว เป็นจังหวะเดียวกับที่ลูคัสซึ่งตื่นมาก่อนเธอสักพักเดินออกจากห้องน้ำพอดี

ชายหนุ่มที่สวมชุดนอนราคาแพง จึงไม่รอช้ารีบก้าวเท้าเดินเข้าไปหาหญิงสาวทันที เพราะเมื่อคืนอยู่ดี ๆ เธอมีไข้ขึ้นสูงจนพยาบาลต้องวิ่งเข้าวิ่งออกให้วุ่น เป็นเหตุให้เขาแทบไม่ได้นอน กว่าจะนอนได้ก็เกือบตีสามซึ่งเข้าวันใหม่ไปเรียบร้อยแล้ว

“คุณลูคัส คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” เธอขมวดคิ้วถามเริ่มจำได้แล้วว่าตัวเองนั้นถูกคนตัวโตนำตัวส่งโรงพยาบาล เมื่อวานหลังจากถูกรถเฉี่ยวชนตรงหน้าบริษัท แต่ความจำมีเพียงแค่ช่วงที่นั่งอยู่ในรถคันหรูของเขาเท่านั้นช่วงที่เข้าโรงพยาบาลไม่มี

“ผมก็เฝ้าคุณน่ะสิ ถามได้” ตอบด้วยน้ำเสียงกวน ๆ ในขณะดวงตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของคนป่วย

“ก็ไหมไม่รู้ ถึงได้ถาม ถ้ารู้ก็ไม่ถามหรอก” คนเจ็บเอ่ยเสียงงอนพร้อมกับทำหน้างอไม่พอใจ แต่การกระทำของเธอไม่ได้สร้างความขุ่นเคืองแก่ลูคัสเลยสักนิด ตรงกันข้ามเขากลับมองว่าน่ารักเสียอีก จึงมองหญิงสาวด้วยสายตาเอ็นดู

“หึ คุณนี่ขี้งอนเหมือนกันนะ สะบัดคอขนาดนั้นระวังคอจะหักเอา”

“คุณลูคัส!”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ โอเค ๆ ผมไม่กวนคุณแล้ว เมื่อวานคุณหมดสติไปตอนที่ผมกำลังพาคุณมาที่นี่ แล้วน้องคุณก็ไม่ว่างมาเฝ้าไข้ ฝากผมให้ช่วยดูแลคุณก่อน งานเธอมีปัญหานิดหน่อย เข้าใจหรือยังครับ”

“อธิบายแบบนี้สิ คนอื่นถึงจะเข้าใจ”

“ครับคุณผู้หญิง อ้อ อีกสักพักหมอกับพยาบาลจะเข้ามาตรวจอาการป่วย คุณอยากเข้าห้องน้ำไหม เดี๋ยวผมพาไปเอง”

“ไม่ต้องค่ะ แค่นี้ไหมดูแลตัวเองได้”

หญิงสาวหมั่นไส้ชายหนุ่มที่กวนอารมณ์ตนเองตั้งแต่ตื่นนอนจึงปฏิเสธความช่วยเหลือ จากนั้นก็ค่อย ๆ หย่อนเท้าลงบนพื้นทีละข้างด้วยความยากลำบากเล็กน้อย