การกลับมาของอดีต
1242 Words
“เดี๋ยวฉันขับเอง นายไปพักเถอะ”
คริสเตียนเดินลงมาจากห้องพักของเขาหลังจากเสร็จกิจสวาทและอาบน้ำอาบท่าเรียบร้อยแล้ว เขาบอกให้คนขับรถไปพักเมื่อเขาต้องการขับรถด้วยตัวเอง
“ไปอีกแล้ว เฮ้ออออ”
เสถียร คนขับรถของคริสเตียนได้แต่มองตามหลังรถของเจ้านายไปอย่างรู้ทันว่าคริสเตียนกำลังจะไปที่ไหนเพราะเขาทำงานกับคริสเตียนมาจะสิบปีแล้ว รู้และเห็นในสิ่งที่เจ้านายทำเกือบทุกอย่าง
ส่วนคริสเตียน เขาขับรถมาไกลเกือบ 10 กิโลเมตรก็เพื่อสิ่งเดียว รถยนต์คันหรูขับเข้ามาในซอยเล็กๆที่เขาคุ้นเคย ก่อนจะมาจอดลงที่หน้าบ้านหลังไม่ใหญ่แต่ก็ไม่เล็กเกินไป เขาเดินลงมาจากรถพร้อมกับยืนมองเข้าไปด้านในที่มืดสนิท
‘สุดท้ายก็มาที่นี่อีกจนได้...เฮ้ออออ’
เขาได้แต่คิดขึ้นพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจกับตัวเอง ทั้งๆที่พยายามบอกตัวเองซ้ำๆว่าอย่ามาเหยียบที่นี่อีกแต่สุดท้ายก็มายืนอยู่ที่นี่ทุกที
“นั่นมัน...”
ขณะที่ยืนอยู่ด้านนอก อยู่ดีๆบ้านที่เคยมืดมิดมาเป็นสิบปีกลับมีแสงวิบวับๆอยู่ด้านใน ทำเอาคริสเตียนถึงกับขมวดคิ้วยุ่ง
“ไอ้พวกเวรนี่! กล้าเข้าไปในนั้นได้ยังไง”
คริสเตียนถึงกับนึกโมโหเมื่อคิดว่าเป็นพวกที่ต้องการขโมยของหรือไม่ก็เสพยาเสพติดเข้าไปในบ้านหลังนั้น เขามองซ้ายมองขวาเมื่อเห็นว่าไม่มีใครเลยปีนกำแพงเข้าไป
ชายหนุ่มย่องเข้าไปด้านข้างเมื่อคิดว่าประตูหน้าบ้านคงจะล็อคอยู่ก่อนจะเจอประตูหน้าต่างด้านข้างเปิดแง้ม เขาเดินไปแอบมองเข้าไปด้านในแต่กลับไม่เจออะไรเลยค่อยๆเปิดมันออกกว้างแล้วปีนเข้าไปด้านใน
แกร็บ!...
‘หือ? นั่นเสียงอะไร...’
อลิสาที่พึ่งอาบน้ำเสร็จถึงกับยืนนิ่งเมื่อคิดว่าได้ยินเสียงดังมาจากสักที่ในบ้าน เธอมองไปรอบๆพบแต่ความมืดเพราะบ้านถูกตัดไฟมานานหลายปีแล้วแต่น้ำยังใช้ได้เพราะปิดเอาไว้ตั้งแต่ก่อนไป
‘เสียงหมาเสียงแมวละมั้ง...’
เธอพยายามคิดในแง่ดีก่อนจะเดินไปที่ประตูบ้านและกดล็อคประตูให้แน่ใจว่ามันล็อคเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ก่อนจะเดินกลับเข้ามา
“อ๊าย!!!!!!!”
และพอหมุนตัวเดินเพื่อจะไปที่ห้องน้ำ อลิสาถึงกับตกใจกรีดร้องออกมาเสียงดัง เพราะแสงจากโทรศัพท์ดันไปกระทบเข้าที่กลางหน้าของคนที่พึ่งปีนเข้ามาข้างในพอดี เธอวิ่งไปหยิบไม้หน้าสามที่เตรียมเอาไว้ตั้งแต่ตอนเย็นขึ้นมาแล้ววิ่งตรงไปหาคนที่บุกรุกบ้านของเธอ
“เฮ้ย!!”
หมับ!!
“อ๊ายยยย ปล่อยนะ! อ๊ายยย ช่วยด้วยๆๆๆๆๆๆ”
อลิสาที่ทั้งกลัวทั้งตกใจเผลอทำโทรศัพท์มือถือหล่นทำให้ทั้งบ้านมืดสนิททันที
“หยุดเดี๋ยวนี้!! คุณเข้ามาที่นี่ได้ยังไงห๊ะ! เข้ามาทำไม นี่!!”
คริสเตียนที่คว้ามือของเธอเอาไว้ได้ทันก่อนที่ไม้ท่อนใหญ่จะฟาดใส่หัวเขา ชายหนุ่มถามออกไปเสียงดังอย่างไม่พอใจที่เธอบุกรุกเข้ามาในบ้านหลังนี้
“ฉันเป็นเจ้าของบ้าน!! แต่คุณล่ะเป็นใครเข้ามาในบ้านฉันทำไม อ๊ายยยย”
“หยุด!!! ถ้าไม่หยุดเจอดีแน่!!”
เมื่อเห็นว่ามีแค่ผู้หญิงคนเดียวในบ้าน คริสเตียนเลยตะคอกขู่เพราะเธอเอาแต่แหกปากร้องโวยวายเสียงดัง ส่วนอลิสา พอได้ยินแบบนั้นเธอรีบหุบปากทันทีเช่นกัน เพราะยังไงเขาก็เป็นผู้ชาย แรงน้อยๆแบบเธอคงสู้เขาไม่ได้
“คุณเป็นใครกันแน่ แล้วเข้ามาในบ้านหลังนี้ทำไม?”
เขาถามขึ้นอีกครั้งเมื่อเธอดูสงบลงแล้ว
“ฉันเป็นเจ้าของบ้าน”
“อย่ามาโกหก! บ้านนี้ไม่มีเจ้าของมาสี่ห้าปีแล้ว เธอเป็นคนจรจัดใช่ไหม!?”
“อ่าวคุณ! ก็บอกแล้วไงว่าฉันเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้! ถ้าไม่ใช่เจ้าของฉันจะเข้ามาได้ยังไง ว่าแต่คุณเถอะ เป็นใคร แล้วเข้ามาที่นี่ได้ยังไง?”
“ฉัน...ฉัน...ฉันก็เป็นเจ้าของบ้านไงถึงรู้ว่าเธอกำลังโกหกอยู่”
“..................”
อลิสาถึงกับเงียบไปทันที เมื่อเธอเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้อย่างแน่นอน แล้วอยู่ดีๆใครก็ไม่รู้มาอ้างสิทธิ์ความเป็นเจ้าของเสียอย่างนั้น
ส่วนคริสเตียนนั้นโกหกออกมาโดยไม่รู้เลยว่าคนที่เขาจับแขนอยู่คือเจ้าของบ้านตัวจริง
“จะเป็นไปได้ยังไง...ก็นี่มันบ้านฉันแท้ๆ...”
อลิสาเริ่มไม่แน่ใจว่ามันมีความผิดพลาดอะไรรึเปล่าเขาถึงกลายมาเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ได้ เธอพยายามเพ่งมองเขาแต่ก็มืดเกินไป
“ปล่อยฉันก่อนสิ ฉันจะหาโทรศัพท์ มันมืด”
“ปล่อยแล้วเธอจะวิ่งหนีไปน่ะสิ นี่ไงฉันก็มีโทรศัพท์”
คริสเตียนบอกขึ้นพร้อมกับเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของเขาออกมา ก่อนจะเปิดไฟฉายให้มันส่องสว่าง
‘คริส!! ทำไมเขาถึง...’
‘อลิซเหรอ...ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่อีก...’
พอได้เห็นหน้ากันผ่านแสงของไฟฉายโทรศัพท์ถึงกับต้องตกตะลึงเมื่อคนที่ไม่เคยคิดว่าจะได้เจอกันอีกในชาตินี้กลับยืนอยู่ตรงหน้าของกันและกัน จากที่กำมือของเธอแน่นอยู่แล้วคริสเตียนกลับกำมันแน่นขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
“โอ๊ย!! นี่ปล่อยนะ ฉันเจ็บ!”
อลิสารีบบอกเขาเมื่อปวดร้าวไปทั้งแขนแล้วตอนนี้
“ผู้หญิงแพศยา! แค่นี้เจ็บเหรอ? จะโผล่หัวมาทำไมห๊ะ!!!”
ส่วนคริสเตียนไม่สนใจยิ่งเพิ่มแรงบีบมากขึ้นไปอีก เขาตะคอกถามออกมาเสียงดังพร้อมทำหน้าตาโกรธเคืองคนตรงหน้าเป็นอย่างมาก
“โอ๊ย!! ปล่อยก่อนสิ อื้อ! ฉันเจ็บนะ!!”
ผลัก!!! ตุ๊บ!!
“คิดว่าฉันอยากแตะต้องตัวเธอนักรึไง! ผู้หญิงสกปรกแบบเธอมันทำให้ฉันสกปรกไปด้วย!”
คริสเตียนผลักอลิสาออกห่างเหมือนรังเกียจมากมาย จนร่างบางล้มลงไปที่พื้น อลิสาได้แต่มองเขาอย่างเจ็บปวด
“ออกไปจากบ้านของฉัน!! ออกไป!!”
เธอตะโกนไล่เสียงดัง ทำเอาคริสเตียนถึงกับกำโทรศัพท์ในมือแน่น เมื่อเธอไม่มีสิทธิ์มาไล่เขาแบบนี้ เป็นเธอเองที่เลวทรามทำเรื่องเลวร้ายเอาไว้กับเขาแล้วหายตัวไปอย่างไร้ร่องลอย
“ฉันเกลียดเธอ!! ผู้หญิงมักมาก!!”
เขาทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้นก่อนจะเดินหันหลังไปที่ประตูบ้านแล้วเปิดมันเดินจากไป ทิ้งให้อลิสาที่เริ่มน้ำตาหลั่งไหลออกมาได้แต่มองตามเขาไปอย่างเจ็บปวด
“ทำไมต้องเจอด้วย ฮื่อๆๆๆๆ ทำไมๆๆๆๆ”
เธอพูดขึ้นกับตัวเอง เมื่อแค่วันแรกเธอก็ต้องเจอเรื่องแบบนี้แล้ว เธอไม่น่ากลับมาเลยจริงๆ
ส่วนคริสเตียน พอเดินกลับออกมาเขาก็รีบเดินขึ้นรถ สองตาคมแดงก่ำบ่งบอกว่ากำลังโกรธสุดๆ
“โธ่เว้ย!!!!!!”
เขาทุบไปที่พวงมาลัยรถอย่างแรงด้วยความโกรธ ก่อนจะขับรถออกไปราวกับพายุ เมื่อคนที่ไม่คิดว่าจะได้เจออีก ตอนนี้เธอกลับมาแล้ว เป็นเธอจริงๆไม่ใช่แค่จินตนาการของเขาเหมือนทุกครั้งอย่างแน่นอน
- Writer
