3

1499 Words

“แม่จ๊ะ รู้สึกยังไงบ้างจ๊ะ” ไข่มุกเอ่ยถามมารดาอย่างห่วงใย หลังจากที่มารดาฟื้นคืนสติกลับมาอีกครั้ง “ถามได้เป็นยังไง ก็เจ็บนะสิโว้ย! ถามอะไรโง่ๆ” “แม่” ไข่มุกครางออกมา ไม่คิดว่าจะโดนมารดาตวาดใส่แบบนี้ “ฉันร้อน ฉันหิว แกไปหาอะไรมาให้ฉันกินหน่อย” “ฉันซื้อของโปรดของแม่มาด้วยนะจ๊ะ” “แล้วค่าผ่าตัด แกเอาเงินที่ไหนมาจ่าย” ราตรีเอ่ยถามบุตรสาว “เอ่อ... คือว่าฉัน” ไข่มุกอึกอัก “แกควรจะไปขอคุณเมฆนะ” “ทำไมฉันต้องไปขอเขาด้วยจ๊ะ” “เพราะเขาเป็นผัวแกไง” “เขาไม่ได้เป็นอะไรกับหนูหรอกค่ะ” “ไม่เป็นอะไรได้ยังไง ฉันอุตส่าห์วางแผนทั้งหมดขึ้นมา วางยาในกาแฟให้แกเอาไปให้เขา” “ทำไมแม่ต้องทำแบบนั้นด้วย” เธอรู้อยู่เต็มอกแต่ไม่เคยกล่าวหามารดา “ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะว่าฉันอยากให้แกจับผู้ชายรวย ๆ ทำผัวยังไงล่ะ แกกับฉันจะได้สบายไปทั้งชาติ แต่แกมันหน้าโง่ ฉันอุตส่าห์วางแผน แต่แกกลับโดนเขาเจาะไข่แดงฟรี ๆ เขาไม่รับผิดชอบแกก็ยอม เงียบเหมือนเป่าสากไม่เรียกร้องอะไร” “ฉันจะไปเรียกร้องได้ยังไง ก็เพราะว่าแม่ไปวางยาเขา ถ้าฉันรู้ว่ากาแฟแก้วนั้นแม่ใส่ยาปลุกเซ็กซ์เข้าไป ฉันจะรีบเททิ้งไม่เอาไปให้คุณเมฆดื่มเด็ดขาด” “นังลูกเวร แกนี่มันโง่เหมือนวัวเหมือนควาย เกิดมาทั้งสาวทั้งสวย แต่ไม่รู้จักใช้ให้เป็นประโยชน์ พรหมจรรย์ของคนอื่นน่ะเขามีราคาค่างวด แต่ของแกน่ะมันโดนเหยียบย่ำไม่เหลือชิ้นดี แทนที่จะใช้มารยาหญิงออดอ้อนออเซาะให้เขารักเขาหลง แต่ทำไม่เป็น หน้าโง่ ถ้าฉันรู้ว่าแกเกิดมาจะโง่ขนาดนี้ ฉันเอาขี้เถายัดปากแกไปแล้ว” “ทำไมแม่พูดแบบนี้ล่ะ” “ความจริงคุณผู้ชายเอ็นดูแกมาก ตอนนั้นแกยังอายุสิบห้าสิบหก ยังเอ๊าะ ๆ ผู้ชายแก่คราวพ่อแบบนั้นเขาชอบเด็ก ฉันอุตส่าห์ให้แกไปออดอ้อน แกก็ทำไม่เป็น โง่แล้วโง่อีก โง่ซ้ำซาก” “คุณผู้ชายเป็นผู้มีพระคุณของหนู หนูไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ อีกอย่างคุณผู้หญิงก็เอ็นดูหนูมาก ส่งให้เล่าเรียน หนูจะเนรคุณทำแบบนั้นได้ยังไงคะ หนูทำไม่ได้หรอกค่ะ” “นังลูกงี่เง่า แกไสหัวไปเลยนะ ไสหัวไปเลย ฉันอยากจะฆ่าแกนัก” คนป่วยบนเตียงอาละวาดขว้างปาข้าวของ “แม่ ฮึก ๆ ฮือ ๆ” เธอร้องออกมาอย่างเสียใจ ไม่ว่าจะทำดีแค่ไหนก็เป็นได้แค่คนโง่ ๆ คนหนึ่งเท่านั้น “มันเป็นแบบนี้นี่เอง” คนที่ยืนฟังอยู่นานแล้วเดินเข้ามาด้วยฝีเท้ามั่นคง “คุณเมฆ” ไข่มุกเช็ดน้ำตา ไม่คิดว่าเขาจะมาได้ยินในสิ่งที่มารดากับเธอทะเลาะกัน “คุณมาได้ยังไง” ราตรีเอ่ยถามอย่างตกใจเช่นกัน “ผมเป็นคนจ่ายเงินค่ารักษาให้ ทำไมจะมาดูไม่ได้ว่าใกล้ตายหรือยัง” “คุณเมฆ!” ไข่มุกอุทานอย่างตกใจ จะอย่างไรก็คือแม่ “เธอเลิกปกป้องแม่ชั่ว ๆ ของเธอสักที ทำไมเธอไม่บอกฉันว่าเรื่องราวทุกอย่างเป็นแบบนี้ ปล่อยให้ฉันเข้าใจผิดอยู่ตั้งนาน” “แต่ยังไงเขาก็คือแม่ของไข่มุกนะคะ” เธอกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคออย่างยากเย็น “แม่แบบนี้ฉันไม่นับว่าเป็นแม่หรอกนะ” “ที่คุณมาจ่ายค่ารักษาให้ฉันเพราะติดใจยายมุกใช่ไหมล่ะ ก็ดี ถ้าติดใจก็เลี้ยงดูกันให้เรียบร้อย ไม่ใช่แอบมากินลับหลังแบบนี้ แล้วเที่ยวบอกว่าไม่เอา แต่ติดใจ” “อยากตายนักใช่ไหม” เมฆตรงเข้าไปทำท่าจะบีบคอคนป่วยบนเตียง แต่ไข่มุกตกใจรีบเข้าไปห้ามปรามเอาไว้ทันที “คุณเมฆอย่านะคะ อย่าทำอะไรแม่ของมุกเลยค่ะ” “นี่เธอยังคิดจะปกป้องยายผู้หญิงชั่วช้าหน้าเงินคนนี้อีกเหรอ” “เราออกไปคุยกันข้างนอกเถอะค่ะ” เธอเข้าใจอารมณ์ของเขา เธอเองยังรับไม่ได้ แต่เพื่อไม่ให้เกิดการปะทะขึ้นมา เธอจึงต้องลากเขาออกมาจากห้องพักผู้ป่วยเพื่อให้เขามาสงบสติอารมณ์ “ฉันจะรับผิดชอบเธอ” เขาพูดขึ้นเมื่อมายืนอยู่ในสวนสาธารณะข้างโรงพยาบาล “คะ” เธอหลุดอุทานออกมา “ความจริงแล้วฉันรักเธอ ฉันก็เลยโมโหหึง หึงเธอกับผู้ชายทุกคน หึงเธอกับคุณพ่อ หึงเธอกับน้องเขย” ที่เขาตามราวี ตามโมโห ต่อว่าที่เธอมีผู้ชายมาชอบเยอะเพราะเขากลัวเธอจะใจอ่อนกับผู้ชายคนใดคนหนึ่งที่มาจีบในสักวัน เขาจึงต้องหาเรื่องชวนทะเลาะ “คุณบอกว่าคุณรักมุกเหรอคะ” ไข่มุกแทบไม่เชื่อหู หัวใจของเธอเต้นรัวเร็วขึ้นมาในทันทีที่ได้ประโยคนี้ของเขา “ใช่ แต่ฉันแสดงออกไม่เป็น เลยตามหึง ตามราวีเธอ แต่พอรู้ว่าเธอไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันเข้าใจผิด ฉันก็ดีใจนะมุก” เขาดึงมือเธอมากุมเอาไว้ “แล้วเธอล่ะรักฉันบ้างไหม” “คุณเมฆร้ายจะตายไป” เธอว่าให้ “ร้ายแล้วรักไหม” “ถึงจะร้ายแต่ก็ตามดูแล จำได้ว่าหลายปีก่อนเกือบโดนฉุด คุณก็เข้ามาช่วยมุกเอาไว้” “เพราะฉันเป็นห่วงเธอไง และฉันก็ยอมรับว่าภูมิใจที่ได้เป็นคนแรกของเธอ ไม่ว่าจะมีใครมาจีบเธอเท่าไหร่ ก็ไม่มีใครได้ครอบครองเธอเลยสักคน” “มุกคิดว่ามันไร้ค่าสำหรับคุณเสียอีกค่ะ” “ไม่เลยมุก เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ ฉันขอโทษ และฉันก็พร้อมที่จะปรับปรุงตัวเอง ทำทุกอย่างให้ดีขึ้นเพื่อชดเชยกับที่เคยทำไม่ดีกับเธอไข่มุก” เสียงโครมดังขึ้น ก่อนที่ร่างของราตรีจะหล่นลงกระแทกกับรถที่จอดอยู่ “แม่!” ไข่มุกกรีดร้องก่อนจะวิ่งไปหาร่างอันไร้วิญญาณของมารดา เมฆเองก็วิ่งออกมาดูอย่างตกใจเช่นกัน เขาเงยหน้าขึ้นไปถึงได้เห็นว่าบนชั้นที่ราตรีพักอยู่มีผู้ชายแปลกหน้าสองคนยืนมองลงมา เขารีบโทร. หาลูกน้องของเขาให้ไปสกัดจับตัวคนร้ายเอาไว้ในทันที รวมถึงแจ้ง รปภ. ว่ามีคนร้ายบนชั้นนั้นด้วย การจับตัวคนร้ายค่อนข้างชุลมุน แต่สุดท้ายก็สามารถจับได้ คนร้ายที่ถูกจับตัวซัดทอดไปถึงเจ้าของบ่อนที่ราตรีเคยไปเล่นการพนัน แล้วราตรีเผอิญไปเห็นว่าที่นั่นค้ายา ราตรียังได้หลักฐานสำคัญกุมความลับนั้นเอาไว้ ราตรีจึงถูกสั่งเก็บ งานศพของราตรีถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย โดยเมฆเป็นเจ้าภาพให้ ในขณะที่ไข่มุกเต็มไปด้วยความโศกเศร้า หลังจากเผาศพ ไข่มุกก็นำกระดูกของมารดาไปลอยอังคารทั้งหมด จบสิ้นกันทีกับเรื่องราวเลวร้ายที่เกิดขึ้น เธอหมั่นทำบุญใส่บาตรและถวายสังฆทานไปให้มารดาอยู่เสมอ กรรมใดที่ได้ทำเอาไว้ในชาตินี้ก็ขอให้อโหสิกรรมให้กันทุกอย่าง เธอไม่ติดใจอะไรอีกต่อไปแล้ว “มุก ต่อจากนี้ไปให้ฉันได้ดูแลเธอนะ” เขาดึงเธอมากอดรัดแนบอก “ขอบคุณนะคะที่ยังอยู่กับมุกไม่ไปไหน” แม้มารดาจะเป็นเช่นไรก็คือมารดา เมื่อท่านจากไปเธอก็รู้สึกเคว้งคว้างอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เมฆขอเธอแต่งงาน แต่เธออยากไว้ทุกข์ให้มารดาสักปี เขาจึงขอจองเธอเอาไว้ก่อน แหวนเพชรน้ำงามถูกสวมที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอ พร้อมกับจุมพิตอ่อนโยนของเขา “ต่อจากนี้ไป ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีกเด็ดขาด” คำพูดของเขาเชื่อถือได้ก็เมื่อเขาทำแบบนั้นจริง ๆ หลังจากนั้นหนึ่งปีไข่มุกก็เข้าพิธีวิวาห์กับเมฆอย่างเรียบง่าย เขาจดทะเบียนสมรสกับเธออย่างถูกต้องตามกฎหมาย เธอไม่ได้เป็นผู้หญิงในความลับอีกต่อไป ชีวิตแต่งงานที่เกิดขึ้นเรียบง่ายอย่างที่เธอปรารถนา เขาดูแลเอาใจใส่ และยิ่งดูแลเอาใจใส่เมื่อเธอตั้งท้องลูกคนแรก จนถึงกำหนดคลอด เมฆเห่อลูกน้อยค่อนข้างมาก เขาดูแลเอาใจใส่ลูกและแม่เสมอหน้า มอบความรักให้ไม่ต่างกัน คำพูดร้าย ๆ สิ่งไม่ดีที่เกิดขึ้นก่อนแต่งงานได้จางหายไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นมาอีก เขาสามารถลบเลือนบาดแผลในหัวใจของเธอได้จนหายสนิท เพราะความรักที่แท้จริงของเขา ...จบ...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more