พอมาถึงวันที่ต้องไปเรียนวันแรก เมยาวีมีสามีไปส่งถึงที่หน้าคณะ และมีลูกน้อยตามติดไปด้วยทุกที่
เมยาวีหอมที่แก้มลูกสาวและสามีคนละฟอดสองฟอดให้ชื่นใจ "ตอนเย็นเจอกันนะคะ" รับรู้ว่าเขานั่นแหละจะมารับเธอ
"คิดถึงนะ" อคิราห์มีใบหน้าเศร้าลงไปนิด ตลอดเวลาที่ผ่านมากว่าหนึ่งเดือนเขามีเมยาวีตามติดไปด้วยทุกที่ไม่ห่างกาย
ไม่ว่าเขาจะไปทำงาน หรือไปประชุมที่ไหนเขาหนีบเธอไปด้วยตลอด และเราไปรับลูกสาวด้วยกันทุกวัน เรียกได้ว่าไม่มีช่วงไหนที่เมยาวีจะคลาดสายตาเขาไปนานยกเว้นตอนอาบน้ำ หรือบางครั้งเขาก็เข้าไปอาบพร้อมๆ เธอ
แต่คราวนี้ทุกเสาร์อาทิตย์คงทำให้เขารู้สึกเหงาแปลกๆ ทั้งที่มีลูกสาวอยู่ด้วยแต่เขาก็รู้สึกว่าอยากให้แม่ของลูกอยู่ด้วยเช่นกัน
มิน่าไอ้สองคนนั้นมันถึงไม่ยอมห่างเมียกัน วันนี้เขารู้แล้ว ใจหายแปลกๆ ก็ตอนที่มองเมยาวีเดินลงจากรถแล้วหายเข้าไปในตัวอาคารเรียน ก็ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นเอามากขนาดนี้
คงเป็นเพร
