เป็นเวลาเข้านอน เมยาวีมีเวลาส่งลูกสาวเข้านอนและเตรียมตัวไปทำงานอยู่ที่สองชั่วโมง โชคดีที่เมยาดาเป็นคนหลับง่าย เธอทำทุกอย่างให้เป็นปกติว่าไม่ได้จากลูกไปไหน
เมยาดายังเล็กเกินไปที่จะเข้าใจว่าแม่ต้องไปทำงาน เธอรู้ว่าถ้าบอกลูก ลูกคงไม่อยากห่างเธอแน่นอนเพราะเราอยู่ด้วยกันทุกวัน ไม่เคยมีสักวันเดียวที่เธอกับลูกจะห่างกันนาน ซึ่งถือเป็นเรื่องยากที่เมยาดาจะปรับตัวทัน เธอจำเป็นต้องค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป
ผ่านไปไม่ถึงสิบนาทีเธอได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของลูกสาว จึงพยุงตัวเองลุกขึ้นดูว่าเมยาดาหลับไปแล้วจริงๆ หอมลงบนศีรษะของลูกน้อยอย่างคิดถึงเมื่อคิดว่าจะจากกันไปไหน
แม้กระทั่งลูกไปโรงเรียนเธอยังรู้สึกใจหายแปลกๆ แน่นอนว่าถ้าออกจากอกเธอ เธอเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัย
แต่ยังดีว่ามีพ่อของเขาช่วยดูแล ทำให้เมยาวีตัดใจแล้วลงจากเตียงนอนเพื่อจะไปแต่งหน้าและเปลี่ยนเสื้อผ้า
กำลังจะเดินออกจากห้องแต่งตัว แต่พ่อของลูกก
