ตลอดหนึ่งเดือนเต็มที่ฉันต้องเปิดเพลงสารพัดเพลงกล่อมประสาทให้ลืมใครบางคนไปสักที เชื่อไหมว่า ฉันไม่เคยเจอเค้าอีกเลย
"มึงเก็บของหมดยังอัญนั่งเหม่อเหี้ยอะไรอีก" เสียงอีป่านแว้ดๆ แทรกขึ้นมา
"เออกำลังเก็บอยู่นี่ไง" ที่ว่าเก็บของๆ กันเนี่ยเรากำลังเตรียมตัวบินกลับไทยเวลามันผ่านไปเร็วมาก พอเก็บข้าวขอฃเรียบร้อยแล้วเราก็ขึ้นรถไปลงที่ขนส่งแล้วนั่งรถจากขนส่งมาลงที่สนามบิน เราสีเวลาก่อนเช็คอินหนึ่งชั่วโมงก็ว่าจะเดินหาอะไรกินกันก่อน แล้วจะหาของฝากด้วยตัวฉันคงซื้อขนมนั่นแหละเพราะถ้าซื้อพวงกุญแกหรืออย่างอื่นที่กินไม่ได้ยายด่ายับแน่ๆ
"อัญ"
"อะไร" ระหว่างที่กำลังเลือกขนมอยู่ๆ อีป่านก็เรียกด้วยน้ำเสียงที่มันแฝงมาด้วยอะไรสักอย่าง ต้องมีอะไรแน่ๆ มันต้องมีเรื่องทุกทีเวลาที่มันเรียกชื่อลอยๆ แล้วไม่พูดอะไรต่อ
"พี่ภูอะ เค้าก็ดีนะมึง ไม่รับไว้พิจารณาหน่อยหรือไง"
"พิจารณาเหี้ยอะไรล่ะ กูเพิ่งดีขึ้นจะเอาอีกแล้ว
