ผ่านมากว่า 2 อาทิตย์ที่ฉันกับพี่เฉินแทบจะไม่คุยกันเลย เจอกันคุยกันแค่บทสนทนาที่จำเป็น ทุกๆ วันฉันไปเรียนเอง กลับเอง อาศัยแอพอย่างเดียว เป็นแบบนี้จนครบกำหนดอยู่ที่นี่ 2 เดือน ทรมานเอาเรื่องเหมือนกัน คิดดูสิคนเคยไปไหนมาไหนด้วยกัน เคยมีพี่เค้ายื่นมือมาช่วยในทุกปัญหา เคยได้รับการดูแล คอยมีพี่เค้าเตือนสติเวลาทำอะไรผิดไป จนฉันเป็นผู้เป็นคนไม่เป็นลิงเป็นกังขึ้นมาได้ แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็จบลงเพราะการคิดไปเองของฉัน ใครจะไปคิดว่าการคิดไปเองจนเกิดเป็นความรู้สึกดีมันจะเจ็บแบบนี้วะ ต้องอดทนอยู่ที่นี่บนความทรงจำดีดี มันตอกย้ำกับฉันตลอดว่าทั้งหมดที่เค้าทำคือหน้าที่ของคนดูแล มันไม่ได้มีอะไรพิเศษเลย เสียความสัมพันดีดีไปเลย เสียพี่ชายไปหนึ่งคน มันก็นะพี่เค้าคงลำบากใจจะมาเจอกับคนที่ชอบเค้า อันนี้ก็เข้าใจ เข้าใจคำว่ามองหน้าไม่ติดอย่างรู้สึกก็ตอนนี้แหละ พรุ่งนี้ฉันต้องย้ายออกจากที่นี่ไปอยู่ที่บ้านอาจารย์จาง เราจ
