คุณครูเย็นชากับเด็กซ่าจอมซน

ฝากให้เธอได้ดู ให้อยู่กับเธอแล้วกัน

----03----

ฉันเดินวนไปวนมาอยู่หลายรอบแล้วก็อืม....เหมือนว่ามันจะวนอยู่ที่เดิมนะ อีป่านอีเพื่อนผี กูงอนก็น่าจะง้อกู ฮืออออ...

โทรศัพท์ก็ไม่ได้ซื้อซิมใส่ เพราะมันแพงตั้ง 300 โปรเน็ตอีก 699 รวมเป็น 1000 เลยซื้อแล้วใส่เครื่องอีป่านหารกันคนละ 500 แล้วพองอนกันซิมก็อยู่ตรงมันอะดิ

อ่อ เออเอารูปที่พอจะถ่ายๆ ไว้แรกๆ ให้คนแถวนี้ดูแล้วถามทางก็ได้นี่หว่า

"¥ระวัง!!! "

แว้กกก จังหวะที่กำลังล้วงกระเป๋าหยิบเอากล้องขึ้นมาเปิดดูรูป มีคนกระชากแบนฉันสุดแรงเพราะมีรถมอไซค์ขี่มาพอดี

"¥ขอบคุ....คุณ"

พอหันไปมองเท่านั้นแหละ เหี้ยยยนี่มันไอ้หน้าหล่อเมื่อเช้านี่หว่า แล้วมันมาทำไรที่นี่วะ เอ๊ะหรือเมื่อเช้ามันก็มาด้วย ...ไม่ม้าง ไม่เห็นเลยนี่

"¥กลับบ้าน คนอื่นเค้าเป็นห่วงแล้ว"

ใครห่วงนอกจากอาจารย์ก็ไม่มีใครแล้วป้ะ พูดจบไอ้ยีราฟก็เดินนำฉันไป โอ้ยเดินไวเบอร์นีใครจะไปตามทันวะ ฉันรีบก้าวพยายามจะตามให้ทันไอ้หน้าหล่อนั่น คนก็เยอะเดินกันให้ระเกะระกะไปหมด

"¥เฮ้!! รอหน่อย รอหน่อย"

ฉันพยายามส่งเสียงเรียกไอ้บ้านั่นให้รอหน่อยไม่รู้จะรีบไปไหน ตามไม่ทันโว้ยเดี๋ยวก็หลงอีกรอบ

"แฮ่ก....โว้ย....เหนื่อย..แฮ่กๆ "

"¥ชอบทำตัวมีปัญหา"

ปากกระจับของไอ้หมอนั่นบ่นพึมพำยุบยิบ ฟังไม่ทันมันพูดเร็วไป

"¥ไป คนอื่นเค้ารอกินข้าว"

โว้ย!! พักยังไม่ทันหายเหนื่อยเลยไรวะ สรุปแล้วฉันก็ต้องเดินจ้ำตามไอ้บ้านั่น คนอะไรเดินเร็วชะมัด

ไม่นานก็มาถึงป้ายรถเมล์ มันอยู่แค่นี้เองหรอ เลี้ยวเข้าซอยมานิดเดียวเอง (พอมาถึงที่ก็รู้สึกเหมือนจะง่ายๆ)

"¥คนอื่นไปไหนหมด"

ฉันหันไปถาม ก็กะพยายามจะสร้างบทสนทนา

"¥กลับบ้านแล้ว ต้องไปทำกับข้าว"

"¥รีบ กลับ จัง"

"¥จะให้รอคนๆ เดียวหรือไง เธอหลงอยู่เป็นชั่วโมงแล้วไม่รู้หรอ"

อะไรหลงเป็นชั่วโมงไรนะ โว้ยพูดไวคิดว่าพ่อฉันเป็นคนจีนหรอวะ แปบนะแสกนก่อน อ่อน่าจะบอกว่าฉันหลงเป็นชั่วโมง เห้ย!! นี่กูหลงเป็นชั่วโมงเลยหรอ เดินไปเดินมาเป็นชั่วโมงเลยอะนะ

"¥แล้ว..."

ใจลึกๆ แม่งก็ห่วงอีป่านอีก ไม่รู้มันกลับไปหรือยัง ถึงจะงอนกันอยู่ก็เถอะ

"¥อะไร"

หมอนั่นถามเสียงแข็ง มีเสียงโทนเดียวรึไง

"¥เพื่อนฉันล่ะ"

"¥ใคร"

"หลงกัน 2 คนจะให้ถามหาใครวะ"

ฉันพึมพัมกับตัวเองคนเดียว

"¥บ่นอะไร"

"¥ป่าวนี่ ไม่มีอะไร"

"¥ไม่มีก็ไป จะยืนโง่อีกนานมั้ย"

มันพูดอะไรวะฟังไม่ทัน คนยิ่งโง่ๆ ด้วย แต่มันก้าวนำไปแบบนี้สงสัยจะให้เดินตามไป เอ้าๆ ไปก็ไป

มาถึงที่บ้านทุกคนนั่งรอที่โต๊ะกินข้าวกันเรียงหน้าจ้องเป็นตาเดียว จะมีก็ 2 คนที่ไม่ได้มองร้ายมองแรงขนาดนั้น 1 อีป่านสายตามันคือดีใจสุดที่ฉันกลับมาได้ และ 2 อาจารย์

"ไปหลงที่ไหนมา"

อาจารย์ถามด้วยสีหน้าท่าทางและน้ำเสียงที่แสนเป็นห่วง ความรู้สึกมันสัมผัสได้แบบนั้นจริงๆ

"เดินไกลไปนิดหน่อยก็เลยหลงค่ะ"

"กลับมาได้ก็ดีแล้ว มาๆ กินข้าว"

อาจารย์กวักมือเรียกให้ฉันไปนั่งกินข้าว แต่สายตาคนอื่นๆ คือแบบถ้าวิ่งมาตบได้คงทำแล้ว

สถานการณ์บนโต๊ะกินข้าวค่อยๆ ดีขึ้นตามลำดับเพราะหิวแหละมั้ง พอเริ่มอิ่มแล้วก็พูดคุยเล่นกันพอได้ผ่อนความโมโหของทุกคนลงบ้าง

"มึงกลับมาได้ไง"

ฉันหันไปถามคนที่ล้างจานข้างๆ เราสองคนอาสาล้างจานไถ่โทษที่หลงแล้วทำให้ทักคนต้องรอ ส่วนคนอื่นๆ ก็พูดคุยเล่นกันที่ห้องนั่งเล่นเสียงหัวเราะ เสียงกรี๊ดกร๊าดแบบถ้าไม่มีฉันคนอื่นคงมีความสุขกว่านี้

"กูไปหาตำรวจแล้วก็เปิดแอพแปลคุยกับเค้า แล้วเค้าก็มาส่งกูที่นี่"

อีป่านหยุดถูจานแล้วหันมาตอบ

"มึงไม่มีที่อยู่อาจารย์เนี่ยนะ"

"กูถ่ายรูปส่งให้แม่อะ กูลองซูมอีรูปที่ถ่ายหน้าบ้าน มันติดที่อยู่พอดี"

"กลับมาได้ก็ดีแล้ว"

คนก็หลงห่วงเห้อ!!

"แล้วอาจารย์พี่เฉินเค้าหามึงเจอได้ไง"

"อาจารย์? พี่เฉิน? "

ฉันทวนคำพูดของอีป่านอีกครั้ง

"ก็คนหล่อๆ เมื่อเช้าไง เค้าเป็นอาจารย์บรรยายธรรมเป็นรุ่นพี่ด้วย เค้าเป็นหลานอาจารย์จาง อีพวกคณะนั้นมันเรียกเค้าอาจารย์พี่เฉินกูเลยเรียกตาม"

"แล้วทำไมมัน..เอ่อเค้าถึงไปหากูล่ะ"

"ก็กูกลับมาแล้วอาจารย์เค้าเห็นมึงยังไม่กลับ เค้าห่วงก็เลยให้อาจารย์พี่เฉินไปตาม"

จะอาจารย์ก็อาจารย์จะพี่เฉินก็พี่เฉินเอาสักอย่าง จะเรียกให้ยาวทำไมวะ

"ตกลงเค้าเจอมึงได้ไง"

อีป่านอีคนเซ้าซี้

"กูก็เดินวนไปวนมาแถวๆ นั้นอะ ช่างเหอะไปรวมกับคนอื่นดีกว่าล้างเสร็จแล้วเนี่ย"

พอเดินออกจากครัวไปทุกคนก็หัวเราะเฮฮากันอยู่อย่างเบิกบานใจ เรียกร้องหาแต่พี่เฉินเหล่าซือ (เหล่าซือแปลว่าอาจารย์) แต่หน้าอีพี่เฉินเหล่าซือนี่คือนิ่งแบบนิ่งจัดเลย นิ่งยังกะฉีดฟีลเลอร์มา นิ่งยังกะคนเบื่อโลก

"¥พี่เฉินเหล่าซือเคยไปไทยมั้ย"

คุณพี่ฝั่งครุเอ่ยถามเสียงอ่อนเสียงหวาน

"¥เคยไปกรุงเทพ"

พี่เฉินเหล่าซือตอบด้วยน้ำเสียงโทนเดียว สาวน้อยสาวใหญ่อิ้อ้ะกันจนน่ารำคาญ

"เหมยอิงกับมี่ฮวาอยากรู้อะไรมั้ย"

ชื่อจีนของฉันคือเหมยอิงส่วนอีป่านชื่อมี่ฮวา คนถามก็คืออาจารย์จางไง เราสองคนนั่งอยู่หลังสุดทีนี่คนข้างหน้าก็แหวกวงมาถามด้วยความริษยา

"¥พี่เฉินเคยกินไก่มั้ยคะ"

คำถามจากฉันทำเอาพี่เฉินหน้านิ่งเหวอแดกไปเลย ยิ่งกว่าพี่เฉินก็อาจารย์จางนี่แหละ แต่นี่ก็ลืมนึกไปเลยว่าอาจารย์จางนั่งอยู่ด้วย

"¥ไม่เคย ไม่อยากกิน และไม่คิดจะกินด้วย"

"555 มากินเจไม่กี่วันหิวเนื้อแล้วเหรอเหมยอิง"

อาจารย์จางถามอย่างอารมณ์ดี คนอื่นๆ ก็หันกลับไปที่ประมุขของเรา

"ป่าวค่ะ แค่สงสัย"

"แล้วนี่รู้เรื่องจับบัดดี้กันหรือยัง"

อาจารย์จางถามขึ้นเราคุยกันไว้ว่ามาถึงที่นี่เราจะแยกกันไปตามบ้านพักนักศึกษาโดยจะจับบัดดี้กับเพื่อนคนไต้หวันแล้วไปพักอยู่กับเค้า 1 อาทิตย์กลับมาบ้านอาจารย์ 2-3 ครั้งเพื่อพูดคุยแลกเปลี่ยนประสบการณ์กัน

"เราจะจับกันเย็นนี้หลังกินข้าวนะ"

คนอื่นดูจะตื่นเต้นกันเหลือเกิน ตัดภาพมาที่ฉันกับอีป่านเครียดชิบหาย ไม่อยากแยกกันอะอีป่านมันภาษาจีนแข็งแรงกว่าฉันไง มันคงไม่มีปัญหาหรอก ฉันสิภาษาจีนก็อ่อนแอ ภาษาอังกฤษก็ท้อแท้ ภาษาไทยยังไม่แข็งแรงเลย ภาษามือพอไหว ตายแน่อีอัญมึงตายแน่ ไปตลาดแค่ 2 ป้ายรถเมล์มึงยังหลงเลย ซ้ายขวาก็แยกไม่ได้

-----------------------------------

เวลาเดินมาอย่างไว ทุกคนกินข้าวเสร็จก็มารวมตัวกันตรงจุดที่นั่งคุยกันเมื่อบ่ายที่เดิม รอบนี้เพื่อนคนอื่นมาขอเปลี่ยนเวรล้างจานกับฉันเพราะเราสองคนล้างไปแล้ว เอาเป็นว่ายังมีคุณธรรมนะจ้ะ

พอทุกคนมารวมตัวกันอาจารย์ก็อธิบายว่าเราต้องแยกไปบ้านละคน โดยการสุ่มจับฉลาก เกลียดสุดแล้วการสุ่มจับฉลากแล้วนี่ก็การันตีแน่นอนว่าเออต้องแยกกับอีป่าน

"กวงฮุ้ยค่ะ"

ฉันกางกระดาษแล้วเดินไปบอกกับอาจารย์ คนอื่นๆ ก็เหมือนกัน พอทุกคนได้ที่อยู่เรียบร้อย อาจารย์ก็ออกไปรับโทรศัพท์สีหน้าไม่ดีนัก มีเรื่องอะไรอีกแล้ววะเนี่ย

"เอ่อ...ครูมีข่าวต้องแจ้งกับทุกคนหน่อยนะ ใครที่จับได้กวงฮุ้ยยกมือหน่อย"

นั่นไงหวยออกที่กูอีกแล้ว ฉันค่อยๆ ยกมือขึ้น

"กวงฮุ้ยเพิ่งโทรมาแจ้งเมื่อกี้นี้ว่าไม่สามารถดูแลเราได้เพราะนักศึกษาที่นั่นไม่ว่างที่พักก็ไม่พอด้วย"

"แล้วยังงี้ทำไงคะ"

ฉันถามไปอย่างงงๆ

"ให้ไปอยู่กับป่านก็ได้ สนิทกันอยู่แล้วนี่"

เพื่อนคนนึงพูดขึ้น เป็นความคิดที่เริ่ดมาก 3 ผ่านจ่ะ

"ไม่ได้ ไปอยู่ด้วยกันเดี๋ยวก็พูดแต่ภาษาไทย กลับไปภาษาจีนก็ไม่พัฒนา"

แล้วจะทำยังไงคะอาจารย์ โว้ยทำไมต้องเป็นคนที่ซวยอยู่ตลอดเลยวะ ทำไมๆ ๆ ๆ ๆ

"¥ให้ไปอยู่กลุ่มผมก็ได้ครับ หอผู้หญิงมีที่พักอยู่ อีกอย่างถ้านักศึกษาคนอื่นไม่ว่างเดียวผมดูแลเอง"

คิดว่าใครพูด? พี่เฉินไงคะ ชะนีทุกนางฟาดฟันสายตามาลงที่ฉันด้วยความอิจฉาริษยา อีป่านก็ด้วย

"¥ถ้างั้นเหมยอิงไปอยู่กลุ่มเย้โจกับพี่เฉินนะ ฝากดูแลด้วยคนนี้ดื้อมากๆ "

คุณพี่เฉินเพียงแค่ก้มคำนับอาจารย์จางแต่ไม่มองกูเลย ฮัลโหลลุคแอทมีจ้า เอ้อกูเชื่อแล้วยิ่งไม่ชอบยิ่งต้องเจอ~