หลังจากที่เงียบงันแทบไม่พูดอะไรกันตลอดทาง หมอหนุ่มก็พาเฟื่องฟ้ามาถึงจุดหมายด้วยการขับรถที่เร่งรีบกว่าปรกติเพราะว่าเฟื่องฟ้าดูเหมือนมีเรื่องร้อนใจกระวนกระวาย เขาเสียใจลึกๆ ที่เธอได้พานพบกับอะไรที่ยุ่งยากใจ หากแต่ไม่ปริปากบอกเขาสักคำ แม้เขาจะตามมาส่งและเกริ่นถามไปแล้วเธอก็ยังไม่พร้อมให้คำตอบแก่เขา
ดูเหมือนเธอคิดกังวลเรื่องอื่นมาจนสุดทาง เมื่อถึงบ้านเธอก็กล่าวขอบคุณแล้วก้าวเดินจากไป
“ฟ้า... อย่าเพิ่งไปครับ” เสียงเรียกของคนที่นั่งนิ่งหลังพวงมาลัยอยู่นานเปิดประตูรถแล้วตามลงมาเรียกเฟื่องฟ้าขณะที่เธอกำลังจะเปิดประตูรั้วไม้เตี้ยๆ สีขาวเพื่อเข้าบ้าน
หญิงสาวหันกลับมามองเจ้าของวงหน้าสะดุดตาชวนหัวใจหวั่นไหว เขาก้าวเข้ามาหาเธอว่องไวผิดแผกจากความใจเย็นที่เคยสัมผัสได้ แววตาซึ่งแม้มีแววเครียดขรึมแกมกังวลไม่ได้เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มเช่นเคย แต่ก็ทำให้ก้อนเนื้อในอกเต้นแรงและสัมผัสถึงความพิเศษที่รู้สึกกับเขา
