Chapter.15
ทั้งสองยืนนิ่งเงียบเชิดหน้ามองตรงประหนึ่งคนไม่รู้จักกันเมื่ออยู่ภายในลิฟต์ที่กำลังเลื่อนลงไปสู่ชั้นล็อบบี้ เมื่อบรรยากาศมันอึมครึมเกินไปจนน่าหงุดหงิดใจ อาร์มาติโน่จึงกระแอมออกมาเบาๆพลางขยับสูท สายตาชำเลืองมองหญิงสาวหวังจะชวนหล่อนทะเลาะพอให้ชุ่มฉ่ำหัวใจสักหน่อย
“อะฮึ่ม”
อรุณรดาทำหูทวนลมแถมยังล้วงกระเป๋าสะพายหยิบมือถือขึ้นมาพิมพ์แชทหาภุชงค์ นัยน์ตาสีฟ้าแอบเหล่มองหน้าจอเธอแล้วต้องกรอกตาขึ้นด้านบนอย่างขุ่นเคืองหัวใจ มือใหญ่ฉกมือถือออกมาจากมือหล่อนเอาเสียดื้อๆ
“นี่ ไม่มีมารยาท เอาคืนมานะ!”
เขาใช้เพียงท่อนแขนกันสองมือเล็กของอรุณรดาที่พยายามยื้อแย่งคืน เธอกระโดดขึ้นตามมือถือที่เขาชูขึ้นสุดแขน คิ้วเข้มขมวดย่นพลางทำหน้าเลี่ยนเมื่อเห็นสติ๊กเกอร์รูปหัวใจที่ส่งให้กันไปมา
“ปัญญาอ่อนชะมัด”
“ยุ่ง!” เธอกระชากมือถือกลับ “หัดเคารพคนอื่นบ้างก็ดีนะคะ ถ้าไม่ชอบให้ใครเสร่อมาแย่งมือถือคุณขณะกำล
