กานต์พิชชาเอ่ยพูดทั้งน้ำตา แต่คำพูดของเธอนั้นกลับบาดลึกเข้าไปในจิตใจของเขา เธอพูดออกมาได้ว่าเขาจะให้ไปทำแท้ง
“ไม่ ไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ ใครบอกว่าพี่จะให้เธอไปทำแท้ง” สองฝ่าเท้าก้าวเดินเข้าหา กานต์พิชชาเลยผุดลุกขึ้นกะทันหันหมายจะเดินหนี แต่อาการเวียนหัวกลับเข้าเล่นงาน หญิงสาวเซถลา
“กานต์!” ดีที่คนตัวโตเข้าพยุงไว้ได้ทัน กานต์พิชชาตาลาย เธอส่ายหน้าเบา ๆ “ระวังหน่อยสิ” ชายหนุ่มใจหายใจคว่ำ
“อย่ามายุ่ง!” ยังมีหน้ามาสั่งเธอ กานต์พิชชากัดฟันกรอด ยังจำวันที่เขาไล่เธอได้ จำได้ไม่เคยลืมว่าตัวเองเจ็บปวดมากแค่ไหน
“ไม่ยุ่งไม่ได้หรอก เธอกำลังท้อง”
“_” กานต์พิชชานิ่ง เธอสบตากับเขาได้ครู่หนึ่งก่อนจะดิ้นขลุกขลักให้เขาปล่อย แต่ก็ไม่เป็นผล เจตนัยโอบกอดเธอแน่นมากกว่าเดิม
“ขอโทษ พี่จะรับผิดชอบเธอเอง” เขาว่าจากใจ ชายหนุ่มสบตากับเธอไม่วางตา ก่อนที่คนได้ยินจะหัวเราะออกมาอย่างคนไม่อยากจะเชื่อ
“หึ...ปล่อยค่ะ
