ใครไซ้จะเข้าใจเธอ ได้เท่าตัวเธอเอง ตั้งแต่รู้ว่าเขามีแฟน ก็ไม่เคยยุ่งอีกเลย ไม่แม้จะเดินเฉียดใกล้ ยอมย้ายไปทำงานที่ต่างจังหวัดเพื่อจะได้ตัดใจ อยากหลุดพ้นความรู้สึกนี้เสียที
“ฮึก...” เธอกอดเข่าร้องไห้อยู่ภายในห้อง ใบหน้าสีหน้าของเขานั้นช่างว่างเปล่า มีแค่แววตาที่สะท้อนเงาของเธอเองที่กำลังร้องไห้อย่างน่าสมเพช หลงรักผัวเขาก็เจ็บมากแล้ว ยังจะต้องมาอุ้มลูกให้เขาอีก ลูก...ที่ไม่ได้มีสายเลือดของเธอเลยสักหยดเดียว
วันต่อมา...
ในที่สุด
รอยยิ้มมุมปากของแก้วตาถูกยกขึ้นเมื่อเธอนึกอะไรดี ๆ ออกแล้ว คิดนานว่าจะเปิดโปงความผิดของสองศรีพี่น้องคู่นั้นดีหรือไม่ แต่ถ้าเปิดโปงก็ต้องเริ่มกระบวนการอุ้มบุญนี้ใหม่ แล้วเมื่อไหร่จะมีลูกไปรับมรดก
แก้วตาเดินไปหากานต์พิชชาที่ประจำของหล่อน แผ่นหลังบางที่ยืนหันหน้าเข้าเคาน์เตอร์ครั้วนั้นทำให้เธอคว่ำปากลง วันนี้สามีออกไปทำงานตั้งแต่เช้า เธอก็เลยไม่ได้เกรงกลัวอะไรอีกต่
