“ไม่ใช่แค่เรื่องที่เขาพูดหรอกพัน แค่พี่คิดมาตลอดว่าตัวเองทนได้ แต่ว่าพอเห็นหน้ามันอีกที ฮึก ฮือ” อัญชิตากลั้นสะอื้นไม่ไหว จึงปล่อยให้น้ำตาไหลพรากอีกครั้ง
“พี่แอน!” พันเดชรีบคว้าเธอเข้ามากอด ไม่สนใจเรื่องความเหมาะสม เขากดใบหน้าเล็กซุกเข้ากับอกกว้าง ก่อนถือวิสาสะเปิดกระเป๋าและหยิบคีย์การ์ดเพื่อเปิดประตูให้คนที่ร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ
“พันกลับไปเถอะ พี่อยู่ได้” อัญชิตาสูดน้ำมูกเสียงดัง เอ่ยไล่หนุ่มรุ่นน้อง เพราะมั่นใจว่าสภาพหน้าตาตอนนี้คงไม่น่ามอง แต่มีหรือที่พันเดชจะปล่อยให้คนที่กำลังรู้สึกแย่ต้องเผชิญกับความโศกเศร้าตามลำพัง เขาประคองเธอไปที่เตียงและนั่งกอดอย่างหลวมๆ เพื่อปลอบใจ
“ร้องไห้ออกมาเลย ร้องเยอะๆ ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว ผมอยู่กับพี่ตรงนี้นะ ไม่ไปไหน ไม่ต้องอาย ไม่ต้องรู้สึกแย่”
“พี่มันแย่เองแหละ” เธอผละออกจากพันเดชเมื่อร้องไห้จนพอใจ ไม่ลืมขยับตัวออกห่างเล็กน้อย เพื่อไม่ให้เผลอใจใกล้ช
