บทที่ 1 รับผิดชอบ 2
951 Words
“พี่เป็นคนทำงั้นเหรอ?”
“แกล้งทำเป็นจำไม่ได้ยังไม่พอ ตอนนี้ยังไม่ยอมแทนตัวเองว่าพี่แอนให้ผมชื่นใจอีก สรุปว่าพี่เป็นอย่างที่ทุกคนพูดจริงๆ สินะครับ ได้แล้วก็รีบเท...ไม่มีความรับผิดชอบ”
อัญชิตาทราบดีว่าเชื่อเสียงตัวเองในบางเรื่องไม่ค่อยดี คนชอบนินทาว่าเธอควงเด็กไปเรื่อย แถมไม่ซ้ำหน้าอีกต่างหาก แต่อีกเรื่องที่ทุกคนไม่รู้คือไม่มีอะไรที่มากไปกว่าการกอดจูบนิดหน่อย ไม่เคยไปถึงขั้นได้ทำเรื่องอย่างว่าสักที และนั่นคือสาเหตุที่ทำให้หนุ่มๆ ไม่พอใจ จนต้องเปลี่ยนคนใหม่อยู่เรื่อยๆ
“พี่...พี่ไม่รักษาคำพูดยังไง พี่ไปสัญญาอะไรกับเธอไว้เหรอพัน”
“พี่แอนบอกว่าจะรับผิดชอบ”
“รับผิดชอบ?” อัญชิตาแทบร้องไห้ จำไม่ได้เลยว่าเมื่อคืนที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่อย่างน้อยๆ เธอคงเป็นคนทำรอยพวกนั้น และริมฝีปากของเขาก็...
“พี่บอกว่าได้ผมแล้วจะรับผิดชอบ”
พันเดชจ้องเธอด้วยสายตาเหงาหงอยราวกับลูกหมาที่กำลังออดอ้อนเจ้าของ ไม่ใช่สิ เขาดูเหมือนลูกแมวมากกว่า ดูเว้าวอนแต่ก็หยอกล้อเธออยู่ในที
“พี่จำไม่ได้ แต่อย่างมากก็คงแค่กอดจูบนิดหน่อย ไม่น่ามีอะไรมากกว่านั้น งั้นก็...ถือเป็นโมฆะแล้วกันเนอะ”
อัญชิตาฝืนยิ้มสู้ความกระอักกระอ่วน แต่ดวงตาออดอ้อนที่ตอนนี้ทอประกายวาววับ ทำให้เธอรู้ได้ในทันทีว่าพันเดชจริงจังกับเรื่องที่เกิดขึ้นมาก และเขาจะไม่มีทางปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านไปได้ง่ายๆ อย่างแน่นอน
“แต่พี่ไม่ได้ทำแค่จูบนะครับ”
พันเดชแลบลิ้นเลียริมฝีปากบวมเจ่อ ราวกับต้องการย้ำเตือนให้เธอจำได้ว่าเมื่อคืนทำอะไรลงไปบ้าง เขาขยับเข้าไปใกล้ หย่อนตัวลงข้างๆ คนสวยที่หยัดตัวขึ้นนั่งบนขอบเตียงอย่างทุลักทุเล
“แล้วพี่ทำอะไรบ้างล่ะ แต่อย่าบอกนะว่าพี่มีเซ็กซ์กับเธอเพราะพี่ไม่มีทางเชื่อแน่ๆ”
ภาพเลือนรางปรากฏในความทรงจำ เธอกอดและจูบพันเดชอย่างเร่าร้อน ฉีกเสื้อตัวที่เขาสวมใส่ด้วยสองมือของตัวเอง แต่มากกว่านั้นคงไม่มีทางเป็นไปได้ ยิ่งลองขยับตัวซ้ายขวาแล้วไม่รู้สึกเจ็บ ‘ตรงนั้น’ อัญชิตาก็ยิ่งมั่นใจว่าระหว่างเธอกันพันเดชไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่า
เว้นเสียแต่ว่าพันเดชจะ ‘เล็กจิ๋ว’ จนไม่รู้สึก...
“แสดงว่าเมื่อคืนพี่ทำแบบนั้นกับผมก็เพราะว่าเมา ทั้งๆ ที่ผมบอกพี่แล้วว่าอย่าทำอะไรผมตอนไม่มีสติ แต่พี่ก็ยังยืนยันว่าไม่ได้เมา มีสติตลอด...”
“ตอนนี้เธอก็รู้แล้วนี่นาว่าพี่เมา อย่าถือสาคนเมาเลยนะพัน ถ้าอยากให้พี่แสดงความรับผิดชอบ...ให้พี่เลี้ยงข้าวขอโทษหรืออะไรก็ได้นะ”
“ผมว่าเลี้ยงข้าวเพื่อแสดงความรับผิดชอบนี่มันไม่น่าใช่นะครับ ดูอย่างคุณปุณณ์กับคุณพริมสิครับ อยู่ในห้องเดียวกันไม่กี่นาทีแล้วถูกคุณปณัยจับได้ ยังต้องหมั้นกันเลย แต่ผมกับพี่อยู่ด้วยกันตั้งแต่เมื่อคืน...จนถึงบ่าย”
“แต่เธอเป็นผู้ชายนะพัน ไม่มีอะไรเสียหายสักหน่อย”
“เป็นผู้ชายแล้วเสียหายไม่ได้เหรอครับ ใครจะทำอะไรกับร่างกายผมก็ได้อย่างนั้นเหรอครับ?”
“โอ๊ย งอแงอยู่ได้! แล้วนี่จะให้พี่รับผิดชอบยังไง ในเมื่อคนมันเมา แถมลงมือไปแล้ว แต่จะให้หมั้นหรือแต่งงานกับเธอ พี่บอกเลยนะว่าทำไม่ได้!”
“อย่าเสียงดังสิครับพี่แอน ผมไม่ได้จะบังคับให้พี่มาแต่งงานกับผมสักหน่อย แต่ถ้าคบเป็นแฟนผมโอเคนะ...ล้อเล่นครับ อย่าทำหน้าบึ้งเลย ผมขอแค่ให้เรามีโอกาสไปทานข้าวด้วยกัน ไปเดตกันช่วงวันหยุด หมายถึงถ้าว่างตรงกันน่ะครับ”
“แค่ไปเดตกันใช่ไหม ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นนะ”
“ครับ ผมไม่บังคับใจพี่หรอก ตามใจทุกอย่างเลย”
“งั้นก็ตกลง แต่เฉพาะวันที่ว่างตรงกันนะ พันก็รู้ว่าพี่งานเยอะ” อัญชิตาโกหกหน้าด้านๆ โปรเจกต์ใหญ่ของบริษัทที่ทำร่วมกับบริษัททรีพี พร็อพเพอร์ตี้ นั้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอจึงมีเวลาว่างค่อนข้างมาก แต่จะให้พันเดชรู้เรื่องนี้คงไม่ดี
“ผมเข้าใจดีครับ เดือนนี้ผมคงไม่ว่างเหมือนกัน พอดีคุณปุณณ์กับคุณพริมว่าจะไปฮันนีมูนสักสองสัปดาห์ ผมเลยต้องดูแลงานทุกอย่างแทน แต่ถ้าวันไหนผมว่างจะรีบทักไป หวังว่าพี่คงไม่หลบหน้ากันนะครับ”
พันเดชยิ้มน่ารัก ก่อนโน้มตัวหยิบแว่นที่วางไว้บนโต๊ะข้างเตียง เขากระซิบข้างใบหูเล็กของสาวเก่ง ขอยืมเสื้อยืดตัวใหญ่ที่ถือวิสาสะค้นเจอในกระเป๋าเดินทางของเธอ เพราะกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาหลุดหายไปหมดแล้ว
ตอนนี้เองที่อัญชิตาสังเกตได้ว่าตัวเองสวมเพียงเสื้อยืดและแพนตี้ตัวจิ๋ว ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น แต่สิ่งที่ทำให้เธอต้องกลืนน้ำลาย คือแผ่นหลังขาวๆ ของพันเดชที่มีรอยเล็บข่วนเต็มไปหมด แดงเถือกน่ากลัวมากเลยทีเดียว
อัญชิตา...นี่เธอทำอะไรลงไปกันแน่!
- Writer
