เขาพูดแล้วก็ใช้มือเลื่อนประตูมุ้งลวดออกไป แล้วก็เดินไปทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้อีกตัวใกล้กับน้องสาว ไม่มีคำพูดเล็ดลอดออกมาจากปากระพีพรรณ นอกจากเดินตามเขามาติดๆ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้อีกตัวใกล้ๆ เขา
“ลูกๆ ลูกแม่ ลูกแม่น่ารัก นี่ดูสิลูกของฉัน”
เสียงที่เปล่งออกมาจากปากของดรุณี ระพีพรรณถึงกับสลดใจกับภาพที่เห็น เพราะดรุณีนั้นมีสายตาที่เหม่อลอย ไร้ซึ่งจุดหมาย ในมืออุ้มตุ๊กตาที่มีผ้าห่อเอาไว้ แล้วก็พร่ำพูดกับดนุพรถึงลูกตัวเอง พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
“นี่คือผลงานจากพี่ชายชั่วๆ ของเธอกับเพื่อนสวะๆ แล้วพวกมันก็ลอยนวลอยู่เหนือกฏหมายด้วยอำนาจเงินพ่อเธอ” เขาบอกออกไปด้วยแววตาที่เกลียดชังระพีพงศ์ยิ่งนัก
“คุณดา”
เธอพูดได้แค่นั้น น้ำตาก็ไหลออกมาด้วยความสงสาร กับภาพที่เห็นเป็นที่สุด แล้วก็จินตนาการไม่ออกว่าพี่ชายตัวเองทำไมถึงได้ใจร้ายอย่างนี้
“แล้วพี่พีรู้หรือเปล่าคะ ว่าคุณดาเป็นแบบน
