EP 4
1168 Words
“แล้วโรงงานล่ะคะ” น้ำตาเธอเองก็เอ่อเบ้าไม่แพ้กับโป่งเลย
“พอเจ้าของเงินเห็นคุณท่านเป็นแบบนี้ กลัวจะไม่ได้เงินคืน เขาก็เข้าไปบริหารที่โรงงานแทนคุณท่าน โดยให้คุณท่านเซ็นต์ยินยอมให้ไปทำการแทน เพราะตอนนั้นยังไม่พ้นระยะเวลาจำนอง แต่ตอนนี้เอ่อ” โป่งหยุดไว้แค่นั้น
“อะไรคะลุงโป่ง”
“มันเพิ่งจะหลุดไปเมื่อเดือนที่แล้วครับคุณเพลง คุณท่านก็เลยไม่รู้จะทำยังไง ตอนนี้เจ้าของใหม่ก็ไปดูแลกิจการแทนแล้ว บ้านนี้เขาก็ให้ลุงกับคุณท่านอยู่ไปก่อน แต่อีกไม่นานเขาก็คงจะมาให้เราย้ายออกมั้งครับ คุณท่านรอให้คุณเพลงมาก่อน แล้วค่อยหารือกันว่าจะเอายังไง”
“โธ่คุณพ่อ แล้วคุณพ่อจำนองไว้เท่าไหร่คะลุงโป่ง” เ
“ตอนแรกๆ ก็ไม่เท่าไหร่ครับ แต่ต่อมาก็ไปขอเพิ่มกับเขา แต่เขาก็ให้นะครับ ตอนนี้ยังไม่รวมดอกก็ ห้าสิบล้านเห็นจะได้ครับ ถ้ารวมดอกก็ไม่รู้จะเท่าไหร่” โป่งบอกพร้อมกับมองหน้าเจ้านายสาวอย่างชั่งใจ แล้วเขาก็ใช้มือปาดน้ำตาที่ไหลออกจากตา
“ห้าสิบล้าน ทำไมมันมากจังเลยคะ แล้วคุณพ่อเอาเงินที่ไหนส่งให้เพลงใช้คะ หรือว่าเงินจาก”
“ใช่ครับ!คุณท่านบอกว่ายังไงก็ต้องให้คุณเพลงเรียนให้จบก่อน จะใช้เงินเท่าไหร่ท่านก็ยอม แล้วเงินที่เก็บเอาไว้ก็เกือบหมดไปแล้ว ตอนที่ส่งไปให้คุณเพลงเป็นค่าเครื่องมานี่ล่ะครับ”
“โธ่! คุณพ่อ! ทำไมไม่บอกเพลงคะ ถ้าเพลงรู้ว่าเป็นแบบนี้ เพลงจะไม่เรียนค่ะ เพลงจะรีบกลับมาช่วยคุณพ่อ” เธอรำพึงด้วยความรู้สึกสงสารพ่อยิ่งนัก
“ลุงก็เคยบอกท่านครับ แต่ท่านก็ไม่ยอม สั่งให้คุณพีปิดคุณเพลงไว้ ห้ามให้รู้เด็ดขาด”
“แล้วพี่พีเป็นยังไงบ้างคะ ลุงโป่ง แล้วเอ่อ!ติดคุกมากี่ปีแล้ว”
“หกปีแล้วครับคุณเพลง ต้องโทษทั้งหมดยี่สิบปี แต่เจ้าทนายบอกว่าติดจริงๆ คงจะไม่ถึงหรอกครับ ถ้าทำตัวดี ก็ได้รับการอภัยโทษ น่าจะไม่กี่ปี คุณพีน่าสงสารเหลือเกินครับ ตอนติดคุกใหม่ๆ แทบจะบ้า เพราะรับไม่ได้ แต่ตอนนี้ก็ดีขึ้นครับ”
“แล้วเพลงจะทำยังไงดีคะลุงโป่ง” เพราะเริ่มมองไม่เห็นหนทางสว่างแล้ว
“ลุงก็ไม่รู้ครับ ก็ต้องแล้วแต่คุณเพลง แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้คุณเพลงคงต้องไปหาคุณเมธีก่อนครับ เผื่อเขาจะมีทางผ่อนผันเราได้บ้าง ลุงก็พอจะรู้จักแกเหมือนกัน ดูท่าทางแล้วแกก็ไม่ใช่คนเห็นแก่ได้สักเท่าไหร่” โป่งผู้ที่รู้เรื่องราวดีเล่าให้เธอฟังต่อ
“ลุงโป่งรู้ใช่ไหมคะว่าบ้านเขาอยู่ที่ไหน ช่วยพาเพลงไปด้วย แต่ตอนนี้เพลงจะไปหาคุณพ่อก่อนค่ะ” ระพีพรรณบอก แล้วก็เดินขึ้นชั้นบนไปห้องของพ่อ
“ผมคงจะให้คำตอบคุณคนเดียวไม่ได้หรอกนะครับคุณระพีพรรณ เพราะผมเองก็ไม่ใช่เจ้าของเงินจริงๆ ผมแค่รับมอบอำนาจเขามาอีกทีหนึ่ง คือมีคนเขาอยากจะช่วยคุณกำพล ก็เลยให้เงินผมมาครับ”
เมธีผู้ที่เป็นเจ้าหนี้บอกเธอ หลังจากเธอโทรมาขอนัดเขาเพื่อที่จะขอผ่อนผันหนี้สินเมื่อวานนี้ และเพื่อเป็นการตัดตอนขั้นตอน เขาจำเป็นจะต้องบอกระพีพรรณเพื่อเป็นการยืนยันว่าเรื่องที่เธอมาขอเจรจาเรื่องหนี้สินเป็นอันจะไม่สำเร็จผล เมื่อเธอลงทุนมาหาเขาถึงที่ทำงาน ซึ่งเมื่อก่อนมันเคยเป็นที่ทำงานของพ่อตัวเองมาก่อน
“แล้วคุณเมธีพอจะบอกได้ไหมคะว่าเป็นใคร”
“เอาเป็นว่าผมจะให้ชื่อและเบอร์โทรแล้วคุณก็ไปเจรจากับเขาก็แล้วกันครับ เพราะเมื่อวานผมโทรไปแจ้งไว้แล้ว เขาบอกว่าให้คุณไปหาเขาด้วยตัวเอง” เขาบอกออกไปด้วยสีหน้าที่มีความรู้สึกสงสารทายาทกำพลยิ่งนัก ที่พอกลับมาได้ไม่กี่นาทีก็ต้องมารับรู้เรื่องหนักๆ แล้ว
“ขอบคุณค่ะ งั้นดิฉันขอตัวนะคะ เราไปกันเถอะค่ะลุงโป่ง” เธอลาเขาด้วยท่าทีนอบน้อม
“ยินดีครับ ถ้ามีอะไรจะให้ผมช่วยก็รีบโทรมาหาผมตามนามบัตรนี้นะครับ หรือจะไปหาผมที่บ้านก็ได้ ผมก็จะทำงานอยู่ที่บ้านบ้างแต่ก็ไม่ได้ไปทุกวันครับ” เขาบอกเธอ เพราะตัวเขาเองก็ได้รับคำสั่งมาให้มาดูแลกิจการที่โรงงานที่หลุดจำนองไปแล้ว มาตั้งแต่กำพลล้มป่วยแล้ว
“วันนี้เป็นยังไงบ้างเพลง คุณเมธีเขาว่ายังไง” กำพลที่นั่งเอาหลังพิงหัวเตียงอยู่ ถามลูกสาวขณะที่เธอกำลังป้อนอาหารเย็นให้อยู่นั้น
“ยังไม่ได้เรื่องค่ะคุณพ่อ คุณเมธีบอกว่าเขารับมอบอำนาจมาจากอีกคนค่ะ เพราะเงินที่ให้คุณพ่อยืมไม่ใช่เงินแกค่ะ แต่แกก็ให้ชื่อและเบอร์โทรคนนั้นมาแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้เพลงจะไปพบเขาค่ะ คุณพ่อไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวเพลงจะจัดการเอง คุณพ่อทำใจให้สบายๆ นะคะ เพลงกลับมาแล้ว เพลงจะทำทุกอย่างที่จะทำให้เราได้บ้านและโรงงานของเรากลับมาค่ะ”
“แล้วเขาชื่ออะไรล่ะลูก พ่อรู้จักหรือเปล่า”
“ชื่อเจนจบค่ะ เพลงยังไม่โทรไปนัดเลยค่ะ กะว่าเสร็จจากดูแลคุณพ่อแล้วเพลงถึงจะโทรไปค่ะ” เธอบอกตามที่รู้มาจากเมธี
“เจนจบ เหรอลูก ไม่เคยได้ยิน แล้วนามสกุลอะไรล่ะลูก อายุเท่าไหร่ แล้วทำธุรกิจอะไร” เขาซักลูกสาว
“เพลงไม่รู้ค่ะคุณพ่อ ไม่กล้าถามคุณเมธี”
“งั้นพ่อฝากด้วยนะลูก เพลงคือที่พึ่งสุดท้ายของพ่อ แล้วเจ้าโป่งไปไหนลูก” เขาถามหาคนสนิท
“เพลงให้ลุงโป่งพักค่ะ วันนี้แกทำหลายอย่างแล้ว พรุ่งนี้เพลงคงจะให้ลุงโป่งอยู่กับพ่อค่ะ เพราะสงสัยเพลงคงจะไปนาน”
“ดีเหมือนกัน ให้เจ้าโป่งมันพักบ้าง ถ้าพ่อไม่ได้มัน ป่านนี้ไม่รู้จะเป็นยังไง ดูสิเงินเดือนเงินดาวน์ก็ไม่ได้ให้มันหรอกนะ มันก็ยังจงรักพักดีกับพ่อ เพลงอย่าทิ้งมันนะ มันไม่มีใครเหมือนกับพ่อ อยู่กันมาตั้งแต่หนุ่มๆ ลูกเมียก็ไม่ยอมมี” กำพลเล่าถึงโป่งด้วยแววตาที่ปลาบปลื้มใจที่สุด ในน้ำใจลูกน้องคนนี้
- Writer
