“คุณพ่อก็อย่างนี้ทุกที สั่งโน่นสั่งนี่ งั้นเจอกันตอนเลิกเรียนนะครับพี่เพลง” เด็กน้อยเอื้อมมือมารับกระเป๋าที่หนักอึ้งจากมือเธอ แล้วก็วิ่งเข้าไปในเขตโรงเรียน หาเพื่อนๆ ที่โบกไม้โบกมือให้ ระพีพรรณมองภาพแล้วก็ยิ้มออกมา เพราะทำให้นึกถึงสมัยที่ตัวเองยังเป็นเด็กนักเรียนไม่ได้ ทุกๆ เช้าลุงโป่งจะมาส่งเธอกับพี่ชาย โรงเรียนที่เธอเรียนอยู่ไกลจากโรงเรียนพี่ชายค่อนข้างมาก แต่ก็อยู่ในระแวกเดียวกัน
เธอจะต้องให้พี่ชายนั่งรถเลยโรงเรียนเขาไปก่อน เพื่อมาส่งเธอแล้วก็ให้พี่ชายคอยหิ้วกระเป๋าที่หนักอึ้งไปส่งเกือบจะถึงหน้าห้องเรียนแทบทุกเช้า ส่วนตอนเย็นพี่ชายก็จะต้องถูกลุงโป่งไปรับก่อนแล้วมารับเธอทีหลัง และก็คอยหิ้วกระเป๋าให้น้องเหมือนตอนเช้า แล้วก็แวะร้านไอศรีมระหว่างทางกลับบ้านแทบทุกเย็น
และเธอก็จะได้กินเยอะกว่าพี่ชาย และพี่ชายก็จะต้องเป็นคนจ่ายค่าไอศครีมให้เธอด้วย เพราะเธอจะเก็บเงินค่าขนมเอาไว้ทำอย่างอื่น แต
