14
เฌอเอมตวัดวงหน้าบึ้งตึงใส่คนตัวใหญ่ “ฉันไม่ใช่เด็ก ไม่ต้องมาเรียกหนู”
“เปล่าๆ โทษที ไม่ใช่อย่างนั้น” เจสันรีบยกมือขึ้นปฏิเสธ ใบหน้ายิ้มๆ
“เรียกฉันทำไม”
“คุณเจสันเรียกน้องเขาทำไมหรือคะ” วิลาวัลย์รีบเดินเข้าไปประชิดร่างหนาใหญ่ พร้อมตวัดดวงหน้าและแววตาแข็งกร้าวดุร้ายใส่เฌอเอม กลีบปากอิ่มนุ่มขยับเบาๆ ไล่ให้อีกฝ่ายนั้นรีบไปเสียเร็วๆ
เจสันเบะน่าเบื่อหน่าย เขาลืมไปได้ยังไงว่ามีตัวสอดแทรกอยู่ถึงสองนางด้วยกัน ไหล่กว้างเลิกขึ้นเล็กน้อย สอดสองมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอย่างเสียดายนิดๆ แต่เอาเถอะ...เขายังมีเวลาอีกเยอะนี่น่า
“เอ้าคุณ เรียกแล้วทำไมไม่พูด บ้าหรือเปล่า แต่ช่างเถอะ คนชอบสอดเสือกเรื่องชาวบ้าน ก็เหมาะกับพวกชอบแกล้งคนอื่นนั่นแหละ”
“นี่เธอ ไม่รู้หรือไงว่าคุณเจสันน่ะ...”
“ไม่เป็นไรครับคุณลาวัลย์” ชายหนุ่มรีบเอ่ยห้ามไม่ให้อีกฝ่ายบอกฐานะของเขาต่อเฌอเอม ด้วยยังไม่อยากเปิดเผยในตอนนี
