ตอนที่ ๑๐
ตุลย์หน้าแดงระเรื่อ ส่วนหนึ่งเพราะเขากำลังขวยเขินไปกับถ้อยคำของคีรีธรและความหมายที่ไม่ต้องแปลก็เข้าใจ
“ในช่วงมาสเดือนนี้ อารมณ์ของเรามิอาจคงเส้นคงวา การทำสมาธิจึงทำได้ยากกว่าเวลาปกติ การฟื้นฟูพลังภายในคงต้องอาศัยระยะเวลาอีกสักพัก เราอาจจะขออาศัยอยู่กับเจ้าที่นี่ จนกว่าพลังทั้งหมดจะกลับมาแล้วค่อยหาทางกลับหิมพานต์ต่อไป”
“ตามสบาย ดีเสียอีก ฉันจะได้มีเพื่อน”
“เจ้ามิมีคู่ครองดอกรึ...”
ประกายตาคู่ประหลาดสว่างวาบขึ้นบนดวงตาของคีรีธร ก่อนจะถูกกลบเกลื่อนลบหายไปในเวลาเพียงชั่วประเดี๋ยว
“ไม่หรอก...” ตุลย์ส่ายหน้า “ฉันยังไม่มีคู่ครอง”
“เรายินดีนัก” พ่อนกรูปหล่อยิ้ม รอยยิ้มราวจะสว่างออกมาทันทีที่เขาคลี่ปาก
ตุลย์ค้อนใส่อีกรอบ แก้เขินโดยการหยิบผลไม้มากิน
ทั้งสองพูดคุยกันอีกสักพัก ตุลย์จึงขอตัวไปอาบน้ำ ส่วนคีรีธรเดินนำไปยังห้องนอน ใช้เวลานั้นนั่งทำสมาธิ กดความรู้สึกทั้งมวลหมายให้ดับมอด
