แพทริกปิดแฟ้มสุดท้ายลงพร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างโล่งใจ เขาเอนตัวไปด้านหลังพลางพิงศีรษะกับพนักพิง ในที่สุดเขาก็สามารถเก็บงำเรื่องส่วนตัวเข้ากรุปิดตายไม่ให้ปะปนกับงานได้ ทั้งที่ใจของเขาว้าวุ่นมากที่สุดในรอบหลายปี ชายหนุ่มเงยหน้ามองคนสนิทที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่ไม่ไกล ก่อนจะวางโทรศัพท์ที่ใช้ติดต่องานไว้บนโต๊ะ พยักหน้าเป็นเชิงบอกให้คนสนิทหยิบไป
“ฉันขอเวลาส่วนตัวสี่ชั่วโมง เจอกันที่โรงแรมตอนเลี้ยงต้อนรับลูกค้าเลยละกัน ฝากนายจัดการไอ้นี่แทนฉันด้วย” คำว่า ‘ไอ้นี่’ ที่ชายหนุ่มพูดถึงคือโทรศัพท์เครื่องเดียวของเขา
“บอสจะไปไหนครับ”
“ฉันขอเวลา” ชายหนุ่มย้ำคำเดิม ซึ่งนั่นหมายความว่าเขาไม่ต้องการตอบหรือไม่ต้องการให้ใครรับรู้ ทั้งที่ตามปกติแล้วแฟรงค์กับเขาไม่มีความลับต่อกันเลยสักเรื่อง
ชายหนุ่มยกมือกุมศีรษะ นวดคลึงเบาๆ ปิดเปลือกตาลง ก่อนจะเปิดปากสั่งคนสนิทอีกครั้ง “นายออกไปได้ ฉันไม่มีเรื่องอะไร
