จิรพัทธ์รับรู้ถึงความหนักใจของหญิงสาว รู้ว่าเธอเฝ้ารอการกลับมาของผู้ชายที่เธอรักเนิ่นนานนับสิบปี แต่เขากับรวินก็เห็นแก่ความสุขของตัวเองเหนี่ยวรั้งเธอเอาไว้กับตัว ถึงเวลานี้เขาต้องยอมรับความจริงให้ได้เสียที
“พอเขากลับมา ยาหยีพาเขามาเจอพี่ก่อนได้ไหม พี่อยากคุยอยากขอโทษเขา และคงต้องขอร้องให้เขาปล่อยเรื่องนี้ไปอีกสักระยะ รอให้ข่าวซาลงก่อนแล้วเราค่อยเดินเข้าไปขอขมาผู้ใหญ่ เรื่องชื่อเสียงเป็นเรื่องค่อนข้างเปราะบางสำหรับพวกท่าน พี่อยากให้เราหาทางออกที่ดีที่สุดได้เสียก่อน”
ตะวันวาดคล้อยตาม เพราะนี่เป็นทางออกที่ดีที่สุดในตอนนี้ หากพชรเข้าใจและช่วยกันแก้ไข เธอเชื่อว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี
“ก็ได้ค่ะ แล้วเรื่องการทำงานของยาหยีพวกท่านเชื่อหรือเปล่าคะ”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง พี่มีวิธีการจัดการของพี่ ข่าวก็เงียบไปแล้วละ ยาหยีไม่ต้องห่วง”
“ขอบคุณพี่พัทธ์มากค่ะ”
“พี่กับวินเสียอีกที่ต้องขอบคุณยาหย
