เทพบุตรพรากพรหมจรรย์

บทที่4.การพบเจอครั้งแรกของหมีใหญ่กับกระต่ายป่า...

“ไปดูส่วนบรรจุกาซกันดีกว่า...ผมอยากดูประสิทธิภาพของมัน ว่าหากในอนาคตต้องขยับขยายจะรองรับฐานการผลิตเพิ่มขึ้นได้อีกมากน้อยแค่ไหน” รามานเอ่ยชักชวนทุกคน จนบอร์ดบริหารขยับตัวพรึ่บพรับ

“โอ๊ะ! ผู้อาวุโสไม่ต้องไปหรอกมั้งครับ ผมไปกับอเล็ค เลขาฯ เขา แล้วก็ภาทรคงพอ ไม่ต้องยกขบวนไปใหญ่โตเดี๋ยวจะแตกตื่นกันเปล่าๆ” รามานกล่าวห้ามเสียงคลุกคลัก ดวงตาคมดุมองทีมผู้บริหารที่ค่อนข้างไปทางสูงอายุด้วยความห่วงใย เขาเป็นห่วงสุขภาพของพวกท่านๆ เพราะโรงบรรจุกาซค่อนข้างที่จะร้อนอบอ้าวอุณหภูมิภายในมากเกินกว่าอุณหภูมิภายนอกอยู่พอสมควร

“ไปอเล็คคุณกับผมก็พอ เอาไปทำไมเยอะแยะ เดี๋ยวพนักงานแตกตื่นไม่เป็นอันทำงานพอดี ผมแค่อยากเห็นไม่ได้เข้าไปตรวจตราความเรียบร้อย ไปเถอะ กลับมาผมต้องบินไปอเมริกาอีก...เที่ยวนี้ไม่รู้ต้องอยู่นานแค่ไหนด้วยสิ”

“คุณนี่อยู่ไม่เป็นที่เลยนะรามาน อย่างนี่ผู้หญิงที่เป็นแฟนคุณคงลำบากใจน่าดู เดี๋ยวเดินทางๆ ปีหนึ่งคุณอยู่ที่บ้านซักกี่วันได้เหอะ”

“ผมกับคุณก็พอกันนั่นล่ะอเล็ค เราสองคนเป็นนกขมิ้นค่ำไหนนอนนั่นยังไม่มีรังนอนเป็นหลักเป็นแหล่งที่สำคัญผมโสดสนิท ไม่มีคนรู้ใจหรอกอเล็ค”

“ผมก็เหมือนคุณรามาน เราโสดทั้งคู่ เพราะฉะนั้นใช้ชีวิตแสนจะลัลล๊า สนุกสนานให้เต็มที่เพราะอนาคตเราไม่รู้ว่าต้องเจอกับอะไรบ้างนี่” สองหนุ่มคุยกันเบาๆ บนรถยนต์ไฟฟ้าขนาดเล็กโดยที่ภาทรเป็นคนขับด้านข้างเบาะนั่งของเขามีแก้วกัลยาเลขานุการสาวนั่งเคียงข้าง สองข้างทางเต็มไปด้วยพุ่มไม้ใหญ่เล็ก เจ้าหน้าที่จัดแต่งให้งดงามเหมือนกับมันเกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ สร้างวิสัยทัศน์อันดีให้แก่ผู้พบเห็น เสียงทุ้มๆ คุยกันอยู่ด้านหลัง แก้วกัลยาพยายามตั้งใจฟังจนจับใจความได้ ถึงจะไม่มากไม่น้อยที่สำคัญใจความที่ได้รู้คือสองหนุ่มหล่อมหาเศรษฐีคุยกันเรื่องสถานภาพของตัวเองที่โสดไร้คู่ครอง มีแค่คู่ควงประปรายตามวิสัยของชายหนุ่ม แก้วกัลยาอมยิ้มเธอหวังไว้สูง ครั้งนี้จะไม่พลาดให้ผู้หญิงหน้าไหนมาคว้าหนุ่มที่เธอหมายตาไปเป็นอันขาด เพราะเฉพาะค่าใช้จ่ายเรื่องเครื่องสำอางกับเสื้อผ้า หน้าผม เงินเดือนออกมาแทบไม่พอจับจ่ายใช้สอยเธอจึงต้องจับหนุ่มหล่อกระเป๋าตุงๆ ซักคนไว้บำเรอความอยากของตัวเอง

“ผมรู้นะว่าคุณคิดจะทำอะไร?”

“ทำอะไร!! คุณคิดว่าแก้วกำลังจะทำอะไรคะคุณภาทร”

“แค่มองตาคุณ ผมก็เห็นถึงลิ้นปี่แล้วล่ะแก้ว อย่านึกว่าผมจะไม่รู้ว่าคุณคิดจะจับเจ้านายของผม คุณกำลังเล่นกับไฟนะรู้ตัวไหม คุณอเล็คซานเดอร์ไม่ใช่ไก่อ่อนให้คุณมาจูงจมูกได้ง่ายๆ กิตติศัพท์ของเขาไม่ใช่เล่นๆ คุณจะเสียแรงโดยเปล่าประโยชน์” ภาทรเตือนเพื่อนร่วมงานคนสวยด้วยความหวังดี เพราะเขามองเห็นประกายสายตาของเธอที่มองเจ้านายหนุ่มอย่างหมายมั่นปั้นมือ

“แก้วก็ไม่ใช่สาวน้อยไร้ลีลา อ่อนเดียงสาเป็นสาวน้อยอ่อนต่อโลก เรื่องแบบนี้ไม่มีทางรู้จนกว่าเราจะได้ลงมือหรอกค่ะคุณภาทร”

“ผมเตือนเพราะหวังดี คุณไม่ใส่ใจมันก็เรื่องของคุณ ชอบเป็นของเล่นใกล้มือของเจ้านายผมก็ตามใจ ไม่รู้เป็นยังไงซิ!! ผู้หญิงสมัยชอบคิดอะไรกันสั้นๆ”

“มันก็เรื่องของแก้วค่ะ แก้วจะทำอะไรมันก็ตัวของแก้วเอง แก้วไม่ได้สร้างความลำบากใจให้คุณไม่ใช่หรือคะ” สาวสวยตอบแบบไม่แคร์เพราะเป้าหมายที่ต้องการคือการได้ครอบครองอเล็คซานเดอร์หนุ่มหล่อที่ร่ำรวยมากด้วยเสน่ห์ เพราะฉะนั้นเธอจะไม่ฟังคำเตือนของใคร หากพลาดหวังจากเขาเธอก็ไม่ย่อท้อ เงินเดือนแค่หยิบมือไม่พอเลี้ยงปากท้องหรือบำรุงบำเรอตัวเองหรอก เพราะฉะนั้นทางที่ได้คือการหาสามีรวยๆ ซักคนมาเป็นกระเป๋าสตางค์ให้เธอจับจ่ายใช้สอยแบบสบายมือ

“หึ!...”

“ระวังตัวนะอเล็ค รู้สึกว่าคุณคือเป้าหมาย ผู้หญิงสมัยนี้น่ากลัวจนผมขยาด อยู่ไปเรื่อยๆ แบบนี้ก็สบายดีเหมือนกัน” รามานพูดเป็นภาษารัสเซียเพราะเขาไม่อยากให้ผู้อยู่ในเหตุการณ์ฟังเข้าใจ ใบหน้ายิ้มๆ เอ่ยเตือนเพื่อนรักเพราะได้ยินถ้อยคำสนทนาระหว่างลูกน้องสาวกับบัดดี้ของอเล็คซานเดอร์เข้าพอดี

“ผมไม่กลัวนะรามาน อยากลองก็เข้ามาซิ อายุปูนนี้ถ้าพลาดให้ผู้หญิงจับได้ ผมคงไม่ครองตัวเป็นโสดมาจนถึงป่านนี้หรอก” อเล็คซานเดอร์เอ่ยยิ้มๆ ดวงตานักล่าเปล่งแสงโชติช่วง การทำงานในเมืองไทยคงไม่น่าเบื่อนัก เพราะสาวๆ ในประเทศนี้น่าตาหมดจดรูปร่างสดสวยไม่ใช่เล่น

“ฮ่าๆ...ตามสบายนะอเล็ค ยังไงก็อย่าให้สะเทือนถึงงานที่ทำล่ะ” รามานกลั้นยิ้มเอาไว้ เขาส่ายใบหน้าอ่อนใจกับหนุ่มหล่อมากเสน่ห์ อเล็คซานเดอร์เฉียบขาดปฏิบัติงานแบบสุขุม ตัดสินใจได้เด็ดขาดเหมาะกับตำแหน่งหน้าที่ แต่ในเรื่องส่วนตัวเขาเหี้ยมกว่าที่ใครคิด หากไม่พอใจหนุ่มหล่อจะไม่ชายตาแล ยิ่งผู้หญิงเรื่องมากเขามีวิธีจบเกมส์แบบที่สาวเจ้าไม่กล้าโวยวาย 10 ปีในวงการมายาสร้างผู้ชายสมบูรณ์แบบขึ้นมา1คนแต่ก็สร้างจอมวายร้ายขึ้นมาด้วยเหมือนกัน เมื่อทุกแห่งที่อเล็คซานเดอร์ต้องพบเจอผู้หญิงหลากหลายรูปแบบ เขารู้ทันพวกเธอไม่ว่าจะมาเหลี่ยมไหนเล่ห์กลอะไร เพราะฉะนั้นเขาจึงสามารถหลุดรอดจากบ่วงเล่ห์ที่สาวๆ กางกั้นเอาไว้หวังจับเขาให้อยู่หมัด

สองหนุ่มเดินสำรวจและวิเคราะห์เนื้องานภายในอาคารบรรจุกาซ ไม่มีเสียงบ่นว่าอากาศอบอ้าวจากปากหนุ่มทั้งสอง เขาเดินไปจนทั่วเพื่อประเมินฐานการผลิตว่าจะสามารถรองรับการเติบโต ตามกลไกตลาดโลกได้อีกแค่ไหน พอที่จะสร้างกำไรได้อีกเท่าใด แก้วกัลยาใบหน้าหงิกงอ เธอใส่ส้นสูงส้นเข็มแหลมๆ การเดินนานๆ ทำให้ปวดทั้งเรียวขา ตามหน้าที่ของเลขานุการที่ดีจึงจำต้องฝืนเดินตามปริปากบ่นก็ไม่ได้ เพราะอุตส่าห์วางตัวดีแต่งตัวสวยๆ จะมาเสียเพราะคำพูดมันไม่คุ้ม

“เป็นไงเมื่อยล่ะซิ สม...” ภาทรโฉบเข้ามาใกล้ เขาเวทนาสาวโสภาที่ต้องมาสมบุกสมบัน เดินจนน่องโป่งเพราะเจ้านายของเขาเป็นขาลุย ไม่ได้เป็นนักบริหารที่ชอบบัญชาการอยู่บนหอคอย

“ชิ!...” เธอสะบัดค้อนใส่ เท้าแขนกับกำแพงโดยไม่รู้ว่าท่อเหล็กนับสิบอันไม่มีอะไรจับยึดเอาไว้ พอถูกผลักเบาๆ มันจึงไถลและล้มลงมาแบบที่เธอเองยังไม่คาดฝัน

“เห้ย!...” ภาทรอุทานลั่น เขากระโจนเข้ากระชากแก้วกัลยาออกจากบริเวณที่เธอยืนอยู่ หลบท่อเหล็กนับสิบที่ล้มกลิ่งลงมาเสียงดังโครมคราม

“อเล็คหลบ!...” รามานตะโกนลั่นเขาพุ่งตัวหลบท่อเหล็กที่ล้มครืนลงมาและหลบพ้นหวุดหวิด

อเล็คซานเดอร์ถีบตัวหลบท่อเหล็กนับสิบทันพอดีที่เพื่อนรักตะโกนบอก ปลายท่อเฉียวบริเวณแก้มสร้างบาดแผลให้เขาพอสมควร “โครม!...” เสียงดั่งสนั่นทั่วโถงกว้าง พนักงานในบริเวณนั่นวิ่งกรูเข้ามาดูเหตุการณ์ทันที เสียงเอะอะดังต่อๆ กันไปเพราะคนที่บาดเจ็บคือหัวหอกคนสำคัญของไทยรามานเอ็นเตอร์ไพรส์

“ตายห่า! MD CEO เกิดอุบัติเหตุ ชิปหายล่ะ” เสียงตะโกนลั่นของหน่วยรักษาความปลอดภัย พวกเขาวิ่งหน้าตั้งเข้ามาดูเหตุการณ์ ใบหน้าแต่ละคนซีดเซียว เกรงมีผลกระทบถึงงานที่ตัวเองทำเมื่อเกิดอุบัติเหตุไม่คาดฝันกับสองผู้บริหารสูงสุด

แก้วกัลยาตัวสั่นงันงกเธอเป็นก่อให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น ใบหน้าหวานซีดสลดวิตกกังวลเป็นห่วงไปสารพัด แต่แข้งขาอ่อนแรงจนไม่สามารถขยับได้ จึงยืนตกตะลึงตัวแข็งค้าง ภาทรกระโจนพรวดเดียวถึงตัวอเล็คซานเดอร์เขารีบสำรวจอาการบาดเจ็บของเจ้านาย ใบหน้าคร้ามคมมีเลือดไหลซิบๆ ออกมาตรงบริเวณซีกแก้มนอกนั้นก็ปรกติดีเกือบทั้งหมด

“เจ้านายเจ็บตรงไหนอีกหรือเปล่าครับ ผมเรียกรถฉุกเฉินไว้แล้วอีกซักครู่คงมาถึง”

“อเล็คคุณเลือดออก คงโดนปลายท่อเฉียวเอานั่นล่ะ ผมกับอเล็คไม่เป็นอะไรมาก ให้ใครมาเคลียร์พื้นที่ตรงนี้ด่วน คราวหน้าอย่าให้ใครวางท่อพวกนี้โดยไม่จัดเก็บให้เรียบร้อยอีกล่ะ อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้หากเราประมาทครั้งนี้ไม่มีอะไรร้ายแรง แต่ผมไม่อยากได้ยินข่าวครั้งต่อไป เพราะมันคงไม่โชคดีแบบนี้ทุกครั้งหรอกนะ” รามานสั่งการเสียงเข้ม เขาไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันเพราะความพลั้งเผลอ