บทที่4.การพบเจอครั้งแรกของหมีใหญ่กับกระต่ายป่า.....
1585 Words
“ครับ...” ภาทรรับคำ เขารีบให้พนักงานเคลียร์พื้นที่แบบเร่งด่วนและรอรถฉุกเฉินเพื่อจะพาเจ้านายไปทำความสะอาดบาดแผล
อเล็คซานเดอร์ยกมือเช็ดเลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผล เขาไม่กลัวว่าความสกปรกจะทำให้แผลติดเชื้อ เพราะการทำงานปัจจุบันไม่ต้องรักษาหน้าตา มันใช้ฝีมือและมันสมอง
“ไปอเล็ครถมาแล้ว ทำแผลก่อนเถอะเลือดคุณไหลใหญ่เลย ผมคงต้องกลับล่ะ เตรียมตัวเดินทาง คุณไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม”
“อืม...นิดหน่อยนะ ไกลหัวใจ”
“ฮ่าๆ...” รามานกอดคออเล็คซานเดอร์ สองหนุ่มเดินไปขึ้นรถฉุกเฉินเพื่อกลับไปที่ตัวสำนักงาน เพราะรามานต้องเตรียมตัวเดินทางต่อและอเล็คซานเดอร์ต้องไปล้างทำความสะอาดแผลที่เกิดจากอุบัติเหตุ
ห้องพยาบาล...
พิชญ์สินีเก็บซองยาเข้าที่หลังจากจัดแยกใส่ซองเรียบร้อย เธอสาละวนทำงานคนเดียวเพราะวันนี้เป็นวันหยุดของศรีนวล งานทั้งหมดในวันนี้จึงค่อนข้างยุ่ง เสียงฝีเท้าหนักๆ เดินเข้ามาภายในห้อง เธอจึงเหลือบสายตามองพร้อมทั้งรีบลุกไปให้บริการ ผู้ชายตัวใหญ่ยืนเด่นตระหง่านกลางห้องใบหน้าคร้ามคมเปื้อนเลือดและมันหยดใส่เสื้อสูทจนเป็นด่างเป็นดวง เธอผวาเข้าไปใกล้ๆ สำรวจบาดแผลคราวๆ และจูงมือผู้ป่วยไปนั่งบนเตียงหนาค้นหาอุปกรณ์ล้างแผลโดยไม่ได้หวั่นไหวสายตาวาวๆ ของเขาที่สำรวจรูปร่างของเธอเช่นกัน
อเล็คซานเดอร์มองตามบั้นท้ายกลมกลึงของพยาบาลคนสวยไปอย่างสนใจ เธอรูปร่างดีสูงเสมอหัวไหล่เขาพอดี รูปร่างกะทัดรัดแต่อวบอั๋น ทรวงอกอวบใต้เสื้อสีขาวสะอาดตัวโคร่งๆ นั้นท่าทางจะใหญ่โตมโหฬาร เพราะขนาดใส่เสื้อตัวใหญ่ทรวงอกอวบๆ ยังดันผืนผ้าออกมาให้เขาเห็นรูปทรงได้ชัดๆ เอวคอดกิ่ว สะโพกผายกลมกลึง เรียวขายาวสวยจนเขาเผลอมองตามแบบตาไม่กระพริบและไม่สามารถละสายตาได้ ยิ่งวงหน้าหวานๆ เข้ามาใกล้เขายิ่งเผลอตัวมากขึ้น ดวงตากลมโตมองบาดแผลบนใบหน้าของเขา มือเล็กๆ เรียวหยิบขวดยาล้างแผลทำความสะอาดบาดแผลไม่ได้สนใจเขาซักนิด แผงขนตาหนาเหมือนปีกผีเสื้อ ขยับขึ้นขยับลงตอนที่เธอกระพริบตา ปลายจมูกโด่งๆ มีเม็ดเหงื่อเล็กๆ ผุดขึ้นมา คิ้วโก่งขมวดแน่นสนใจงานตรงหน้าแต่ไม่สนใจที่จะสบสายตาของเขาเหมือนผู้หญิงทั่วๆ ไป
“ไปโดนอะไรมาคะ แผลใหญ่พอสมควร คุณฉีดยากันบาดทะยักไว้บ้างไหม? ฉีดกั้นเอาไว้ก่อนดีกว่าค่ะ เพราะมีเศษเหล็กติดอยู่ที่แผล อาจเกิดอันตราย” หลังทำแผลเสร็จพิชญ์สินีเตรียมฉีดยากันบาดทะยักให้ เธอพยายามไม่ใส่ใจสายตาคมคู่นั้นกับเจ้าของร่างสูงใหญ่ที่จับจ้องเธอไม่วางตา
“ชื่ออะไร?”
“คะ...” เธอขานตอบแบบงงๆ ถามไปตั้งหลายคำถาม คำตอบคือ เขาอยากรู้ว่าเธอชื่ออะไร! ให้ตายเถอะไม่ว่าจะผู้ชายไทย หรือผู้ชายต่างชาติ พวกเขาล้วนแล้วแต่ชีกอเกือบทุกผู้ทุกคน
“เธอชื่ออะไร มาครั้งหน้าจะได้เรียกถูก” อเล็คซานเอดร์รีบขยายความหมายของคำถาม เมื่อใบหน้าหวานๆ เริ่มจะหงิกงอ
“อ๋อ!...ค่ะ หนูแหวนค่ะเรียกหนูแหวนก็ได้ค่ะ”
“อื้อหึ!...หนูแหวน ทำงานที่นี่นานหรือยัง” อเล็คซานเดอร์ชวนคุยระหว่างที่พยาบาลคนสวยเตรียมอุปกรณ์ เตรียมจะฉีดยาบางอย่างให้กับเขา
“ไม่ถึงอาทิตย์ค่ะ แต่คุณไม่ต้องห่วงนะคะ หนูแหวนเป็นพยาบาลเกือบ5ปีแล้วค่ะ เวลาฉีดยาคุณจะไม่เจ็บหรอก” เธอกล่าวกระเซ้าเพราะคิดว่าเขากลัวเจ็บจากเข็มเล็กๆ รอยยิ้มหวานส่งให้เจ้าตัวเป็นการปลอบใจให้เขาหายจากการหวาดหวั่น
อเล็คซานเดอร์ตกตะลึง รอยยิ้มพิมพ์ใจมันพุ่งชนหัวใจจนเขาชะงักงัน ดวงตากลมโตกระจ่างใสไร้จริตมายาและไร้แววตาหวานฉ่ำที่ผู้หญิงส่วนใหญ่ใช้สายตาแบบนั้นเสมอหากมีโอกาสได้สบสายตากับเขา ผู้หญิงตรงด้านหน้าไร้วี่แววทอดสะพานให้ เธอทำงานด้วยความคล่องแคล่ว พักเดียวทั้งทำแผลฉีดยาก็เสร็จเรียบร้อยดี โดยที่เขายังตกอยู่ในภวังค์ ไม่อาจถอนตัวจากรอยยิ้มของเธอได้
“มีแฟนหรือยัง...”
“คะ?...” พิชญ์สินีเอี้ยวตัวมามองหน้าของฝ่ายตรงข้ามที่ยังนั่งตัวตรงมองมาที่เธอเป็นตาเดียว ดวงตาสีเขียวเป็นประกายเรืองรองและเธออ่านความหมายในดวงตาคู่นั้นไม่ออก ถึงมันจะสวยชวนมองและหากเผลอมองนานๆ อาจจะเผลอตัวตกลงไปในวังวนนั้นได้ จึงรีบชักสายตากลับ หันกลับมาสนใจงานในมือดีกว่า ก่อนที่จะเผลอตัวและเผลอใจ
“เอาอย่างนี้ดีกว่า สนใจจะเป็นคู่ควงผมไหม? ผมคิดว่าเราคงมีความทรงจำที่ดีต่อกันหากได้ใกล้ชิดกันมากกว่านี้”
“คะ?...” เธอไม่เข้าใจคำถามของเขา ยังงงอยู่ เพราะในคำถามนั้นไม่ต้องการคำตอบ ดูเหมือนหนุ่มหล่อตรงหน้านี้จะมั่นใจในตัวเองสูง จนคิดว่าเธอจะตอบตกลงหากเขายื่นข้อเสนออะไรแบบนี้ให้
“ว่าไงหนูแหวน”
“ไม่ค่ะ! ขอบคุณ... หนูแหวนคิดว่าคงมีคนอื่นสนใจนะคะ เวลานี้หนูแหวนยังไม่ต้องการมีความทรงจำดีๆ กับใคร” เธอหันหลังให้กับสายตาวาวๆ นั้น ก่อนจะตอบปฏิเสธแบบชัดถ้อยชัดคำ
“ทำไม? คุณต้องการอะไรเพิ่มอีกก็เสนอมาซิ ผมสนองให้ได้ทุกรูปแบบ ไม่ว่าจะเงินทอง หรือรถยนต์ซักคันก็ยังได้ หากคุณบริการผมดีๆ อาจจะได้มากกว่าที่ผมเสนอให้อีกนะ”
พิชญ์สินีหมุนตัวกลับมาช้าๆ เธอกำหมัดแน่น เกร็งตัวจนแข็ง และพยายามห้ามความรู้สึกโกรธที่กำลังปะทุขึ้นมากลางอกสุดฤทธิ์ ดวงตากลมโตมองผู้ชายตรงหน้าเขม็ง หากมีเปลวไฟในดวงตาของเธอเขาคงมอดไหม้เพราะเพลิงโทสะของเธอไปแล้ว ริมฝีปากอิ่มเต็มเม้มแน่น เร่งคิดคำพูดตอกกลับเขาอยู่ในใจ และจะตอกให้เขาหน้าหงายกว่าคนอื่นๆ ที่คิดว่าผู้หญิงทุกคนสนใจข้อเสนอทุเรศๆ ที่เขาเสนอให้
“ขอโทษเถอะค่ะคุณ! หนูแหวนไม่สนใจหรอกค่ะ ถ้าคุณอยากได้สิ่งที่คุณต้องการ เชิญคุณไปหาเอาที่อื่น ตรงนี้ไม่มีใครสนใจข้อเสนอทุเรศๆ แบบนี้ของคุณ อีกอย่างแผลคุณทำความสะอาดเสร็จแล้วค่ะ เชิญคุณกลับไปเถอะค่ะ คนอื่นๆ เขาจะได้เข้ามาใช้บริการต่อ”
“คุณรู้ไหมว่าผมเป็นใคร?”
“อ้าว! อาการหนักจนหัวสมองกระทบกระเทือนจำไม่ได้เลยหรือคะว่าตัวเองเป็นใคร? หนูแหวนขอโทษที่ไม่ได้ตรวจอาการคุณให้ดีกว่านี้ เดี๋ยวหนูแหวนทำเรื่องส่งตัวให้คุณเข้าโรงพยาบาลดีกว่า หากอาการหนักกว่านี้จะเป็นอันตรายค่ะ”
“หนูแหวน! ผมอเล็คซานเดอร์ เชอร์ราวิน ทีนี้พอนึกออกรึยังว่าผมเป็นใคร ผมไม่ได้กระทบกระเทือนจนจำตัวเองไม่ได้ แต่ผมกำลังถามคุณว่า...คุณรู้ไหมว่าผมเป็นใคร”
พิชญ์สินีตกใจไปเหมือนกันตอนที่เขาเอ่ยแนะนำตัวเอง ชื่อนี้ใครจะไม่รู้จัก เพราะเป็นหัวหอกคนสำคัญที่มารับตำแหน่ง CEOที่ไทยรามานเอ็นเตอร์ไพรส์ แต่เธอก็ไม่คิดจะยอมแพ้เมื่อเรื่องที่เขาเสนอให้มันไม่เกี่ยวกับการทำงานซักหน่อย หากจะทำให้เขาไม่พอใจก็ช่างสิ เธอคิดว่าตัวเองมีความสามารถมากพอที่จะหางานใหม่ได้ไม่ยาก คนรวยๆ ที่เหยียดหยามศักดิ์ศรีของผู้หญิง พวกเขาคิดว่าเพศหญิงเป็นพลเมืองชั้นสอง ต้องคอยสนองอารมณ์ความต้องการของเขาหรอกหรือไง...
“ค่ะ...ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ มิสเตอร์อเล็คซานเดอร์”
“หึ! พอจะเปลี่ยนใจได้รึยังล่ะ ทีนี้คงรู้ว่าผมสามารถให้คุณได้มากขนาดไหน เอาเป็นว่าเลิกงานผมจะมารับ เราจะไปหาที่เงียบๆ คุยกัน และสนุกกันสุดเหวี่ยงแบบสองต่อสอง” อเล็คซานเดอร์มองพยาบาลสาวตรงหน้าด้วยความหยามหยัน ผู้หญิง! เงินมีผ้าก็หลุด แค่รู้ว่าเขาเป็นใครแค่นั้นทีท่าของเธอก็เปลี่ยนไป
“เดี๋ยวค่ะ คุณคงเข้าใจอะไรผิดๆ หนูแหวนไม่ได้ตอบรับอะไรคุณซักอย่างนะคะ”
“ห๊ะ!...หมายความว่ายังไง หนูแหวนคุณปฏิเสธผมรึ?”
“ค่ะ...หนูแหวนหาเงินจากวิธีอื่นได้ค่ะ คงเข้าใจใช่ไหมคะว่าหนูแหวนหมายถึงอะไร”
“คุณหมายถึงคุณพร้อมที่จะให้คนอื่นแต่...ไม่ใช่ผม” อเล็คซานเดอร์ชี้ปลายนิ้วเข้าหาตัวเองและเขายิงคำถามที่เขาไม่เข้าใจซักนิด เพราะอะไรสาวสวยตรงหน้าจึงไม่สนใจข้อเสนอจากเขา ในเมื่อโอกาสดีๆ เช่นนี้ไม่ได้มีง่ายๆ
“เหอะ! หนูแหวนกำลังงงค่ะ ว่าหนูแหวนจะอธิบายให้คุณเข้าใจยังไงดีคะ หนูแหวนมีอาชีพ มีงานทำ ไม่ต้องการความสบายในแง่มุมที่คุณอยากให้ ขอบคุณสำหรับความหวังดี แต่...หนูแหวนไม่ต้องการ!”
- Writer
